Toch nog een beetje avontuur

Toch nog een beetje avontuur.

Vandaag alweer de laatste dag van mijn verblijf op Bali. Morgen terug naar huis, en daar verheug ik me op.
Vorige week zaterdag het plan opgevat om toch nog wat te gaan ondernemen. Ik wil graag nog een keer naar Atjeh waar mijn grootvader een tijd geleefd heeft, nu alweer 115 jaar geleden overigens, maar zijn verhalen zijn in mijn ziel gegrift. Alleen bleek dat op de korte termijn niet realiseerbaar, dat zou te gecompliceerd zijn. Dus bedacht ik een ander plan, nl. om de volgende dag naar het eiland Flores te gaan waar ik mooie verhalen over had gehoord. Met name om daar naar de vulkaan te gaan in de jungle. Een soort van safari. Dus was ik de volgende dag om 06.30 al onderweg naar het vliegveld waar m’n vliegtuig om 09.10 zou vertrekken. Maar helaas was er op dat tijdstip nog geen vliegtuig binnengevlogen om ons op te komen halen. Om 11.00 uur kwam het bericht dat het vliegtuig was geland. Om 13.00 uur kwam het bericht dat het vliegtuig ter reparatie aan de grond stond. Om 15.00 uur kregen we te horen dat we 30.000 irp ( € 20,-) konden ophalen ter compensatie van de vertraging. Om 16.00 werd duidelijk dat ze niet konden garanderen of en wanneer het vliegtuig zou vertrekken. Toen besloten om de boel te cancelen en m’n geld terug te vragen. En dat lukte, ondanks het feit dat dat echt niet kon! Toevallig had ik een erg aardige dame aan de bali die het voor me is gaan regelen ☺

Ik had het in mijn vorige bericht al over het feit dat iedereen zo vriendelijk tegen me is. Zonder verkeerde conclusies te trekken heb ik daar ook een kanttekening bij. Bali is voornamelijk hindoestaans. Allemaal lieve mensen met een wagenwijd openstaand hart. Maar ook hier wonen moslims, niet zo veel maar wel opvallend aanwezig. Opvallend niet alleen wat kleding betreft , vrouwen met hoofddoeken en mannen somber gekleed, maar met name door de stuurse blik waarmee ze de wereld inkijken. Nu zat ik op de luchthaven een tijdje naast een prachtig mooie jonge vrouw met zo’n doek over haar hoofd die de schoonheid van haar gelaatstrekken niet kon verbergen. Ik heb haar even geobserveerd en kwam tot de conclusie dat het geen stuursheid is, het is het willen vermijden van contact. Het deed me denken aan een 10 daagse vipassana stilte meditatie waarbij mannen en vrouwen gescheiden waren en we mochten praten noch contact maken. Dat komt heel erg onnatuurlijk over, het is door contact dat we kunnen groeien en bloeien. Maar goed dat kan ook afleiden van een innerlijk proces dat we ook te gaan hebben. Dat waren mijn gedachten terwijl ik zo naast haar zat en het niet kon laten haar toch te zien, hoewel ze het contact dus meed. Totdat ze op zeker moment kennelijk van gedachten veranderde en naar me keek terwijl ik in mijn sudoku verdiept was. Ik zag of beter voelde het gebeuren en ik keek terug in twee zee-blauwe ogen die liefde uitstraalden, waarna langzaam haar gezicht veranderde en begon te stralen, ze glimlachte breed naar me, knikte en zei ‘Hallo’. Het was een wonder. Daarna stond ze op en ging op in de menigte.

Om toch een vulkaan te hebben ‘gedaan’ besloten die op Bali te gaan bezoeken. Een scooter gehuurd en redelijk op tijd, rond half 11, vertrokken om er een leuk dagje uit van te maken. Het is een lange, tamelijk rechte weg in noordelijke richting die langzaam omhoog gaat. En je voelt het ook daadwerkelijk langzaam iets koeler worden! Een prachtige route overigens eerst langs duizenden winkeltjes die langs de weg liggen en waar in iedere winkel iemand op mij, als potentiële klant, wacht, en allengs ook open stukken waar de rijstvelden in prachtige plateau’s en verschillende stadia van ontwikkeling zichtbaar zijn. Rijst wordt hier het hele jaar geoogst, dus op het ene veld wordt de grond bewerkt, op een volgend veld zie je de jonge aanplant en op weer een ander veld wordt de rijst geoogst, maar dat even als informatie tussendoor. Want wat ik wil vertellen is dat op zo’n plek waar geen bewoning is er ineens een politiecontrole opdook. Een jonge agent, diens meerdere en daar weer de baas van, kennelijk een officier of zoiets, in elk geval een belangrijke piet. Ik werd door de jonge agent aangehouden en ik begon een praatje met hem; waar hij woonde, dat hij goed Engels sprak… en wat hij wilde. Nou, hij wilde m’n rijbewijs zien en de motorpapieren. Ja, dat speet hem nou toch vreselijk, maar ik had geen geldig internationaal rijbewijs, en de motorpapieren waren een kopie i.p.v. het origineel. Tja, dat moest hij toch aan zijn baas melden. Die legde me geduldig uit dat in Indonesië een internationaal rijbewijs nodig is voor buitenlanders en helaas dat had ik niet. Kijk maar dit is een Nederlands rijbewijs. Ik hem omstandig uitgelegd dat die ook in het buitenland geldig is, maar dat moest ik dan maar aan meneer de officier uitleggen. Maar ook die was niet te vermurwen, helaas dat was een hoge boete, van wel 1.000.000 irp. En ja dat is voor hun begrippen wel heel erg veel geld, zeg maar € 65,--! En dat begreep hij ook wel. Samenzweerderig kwam hij tot de conclusie dat ik het wel af kon kopen. Ik bood hem 50.000 irp aan, maar dat wuifde hij minachtend weg. Als ik nou met 250.000 over de brug zou komen, dan waren we vrienden en zou hij me altijd herkennen en me vrij pleiten. Ik kwam weg door 200.000 achter te laten in de zakken van 3 klaplopers die er een centje bij wilden verdienen. Nog geen paar minuten later, aangekomen bij een kruising werd ik aangesproken door een drietal breed glimlachende Balinezen die me vertelden dat ik maar beter even kon stoppen voor een kop koffie, omdat een paar honderd meter verder politie stond te controleren. Ik vertelde dat ik net beroofd was van 200.000 door 3 agenten. Ze schudden lachend hun hoofd en verzekerden me dat het als ik door zou rijden zeker zoveel zou kosten. Ik vroeg of ik dan niet de zijweg kon nemen. Nou helaas daar stond ook politie. Kennelijk was die maandagochtend dat kruispunt uitgekozen om duidelijk te maken dat, hoe liefdevol de eilandbewoners ook waren, de politie in elk geval het beeld van corrupt te zijn overeind wilde houden. Dus ben ik maar wat gaan drinken met de mannen. Gelukkig hadden ze ook chocolademelk ☺ Gratis. Maar of ik wel zo vriendelijk wilde zijn iets in hun winkel te kopen, lekkere thee, dus geen probleem. Bovendien bleek een van de mannen gids te zijn voor de vulkaan, dus na hem zijn geld daarvoor te hebben gegeven en ik een toegangsbewijs kreeg gingen we samen op pad. Want de politie was, zo werd gemeld, inmiddels vertrokken. Wij getweeën richting vulkaan, waarbij ik op bijzonderheden in het landschap werd gewezen; hij was tenslotte gids! Nou heb ik toch best wel wat ervaring in de bergen, maar ik heb nooit eerder op een helling van 45% naar beneden gereden, inclusief haarspeld bochten. Ik prees m’n remmen! En bedacht dat ik dat ook terug zou moeten afleggen….. De vulkaan lag er prachtig bij met echte rookpluimen uit de kraters. Het was wel wat bewolkt tot af en toe mistig, maar dat mocht de pret niet drukken. Aan de echte voet van de vulkaan aangekomen begon het te regenen. Eerst nog langzaam, maar toen barstte het los in zo’n tropische bui die meer lijkt op een waterval dan op een douche. De gids informeerde vriendelijk of ik regenkleding bij me had. Nou nee. Zelf trok hij zijn regenponcho over zich heen en maakte me duidelijk dat teruggaan nu wel de beste optie was. Na een minuut of 5 kwamen we bij een keet waar ze soep verkochten en we konden schuilen. Als ik in het water gevallen zou zijn had ik niet natter kunnen worden. M’n T-shirt en short heb ik uitgewrongen en de bouillonsoep met noedels genuttigd. Maar buiten hoosde het onverminderd voort. En ondertussen bemerkte ik dat het warm genoeg was, inclusief mijn eigen lichaamswarmte, dat m’n shirt droger werd! Mijn gids stelde voor om alleen een stukje verder te rijden om te kijken of hij ergens een poncho kon kopen. Binnen het kwartier was hij terug, met plastic-poncho. Inmiddels was het iets minder hard gaan regenen en verborgen onder m’n alles bedekkende poncho aanvaardden we de terugreis. Maar nu niet meer over een harde weg maar door een rivier… Twintig minuten later werd het droog. Nog 5 kwartier later was ik weer thuis, m’n shirt zo goed als droog, m’n voeten soppend in m’n schoenen. Toch nog een beetje avontuur dus…..

Ik kan het ook niet laten nog iets te zeggen over het links rijden hier. Wat het is weet ik niet, maar volgens mij hoort het zo. Het voelt zoveel natuurlijker dan rechts rijden dat ik snap dat Engeland dat niet gaat veranderen. Dat die stomme Napoleon zo nodig de regels moest veranderen om als een pissend hondje te laten zien waar hij was geweest. In Europa werd vanaf de Romeinse tijd links gelopen en gereden. Zoals na Napoleon ook nog in Scandinavië en Engeland, waar hij niet was gekomen. Scandinavië is in de 60er jaren helaas omgegaan. Engeland houdt stand, hulde!

En dan is het weer voorbij. Morgen terug naar huis. Wat ook weer heerlijk is. Ik heb gedaan wat ik wilde doen: bijkomen en schrijven en genieten, in willekeurige volgorde. En dat is gelukt. Niet dat genieten hier erg ingewikkeld is, het stroomt in volle teugen bij elke inademing naar binnen. Vandaag afgesloten met een heerlijke massage, een verrukkelijke maaltijd en het schrijven van deze blog. Die nog even plaatsen en naar bed.

Tot een volgende reis.
Met Balinese warme groet voor nu,

jef