In Kauai

Kauai, Hawaii, 24 februari 2013.

Aloha allemaal,

Alweer ruim tweeëneenhalve week op het eiland Kauai (waar we woensdag 6-2 aankwamen) en het eind van de vakantie komt nu echt in zicht.
Wat inmiddels wel erg duidelijk is geworden is dat er nergens meer regen valt op aarde dan hier op dit eiland; bij de krater van de vulkaan, centraal gelegen in het binnenland van Kauai, valt jaarlijks 12 tot soms zelfs wel 16 meter regen. En de noordkust, waar wij zitten, krijgt daar een flink staartje van mee, wat zeggen wil dat we elke dag wel een aantal buien tot buitjes over ons heen krijgen. En dan is er ook zomaar weer de zon en moet ik oppassen niet te verbranden. De wind houdt het eiland koel tot zelfs fris; maar ja het is dan ook winter hier, dus kouder dan 20 graden wordt het niet, wat ook ongeveer de temperatuur van het oceaanwater is. Ik had deze frisse temperatuur niet verwacht, had anders toch nog net iets warmers meegenomen. Want ook de huizen waar we zitten zijn gebouwd op warm weer, dus waar bij ons ramen zitten zijn hier vaak horren waar de wind doorheen wappert en de kleine mugjes evenzeer.
Bij aankomst op het vliegveld in Lihue dus een echte Jeep Wrangler met te openen dak gehuurd waarmee we het hele eiland hebben afgereden en we op afgelegen plekken zijn geraakt waar we wat verder van de toeristen waren. Zelfs op redelijk verlaten stukjes strand waar we schuilend in de auto konden uitkijken over de oceaan, wachtend tot het hemelse vocht zijn werk had verricht. En voortdurend werden we verrast door de fraaiste regenbogen. Kauai is een ongelooflijk mooi eiland waarvan feitelijk maar een heel klein deel bewoond is, namelijk de kust, en het overgrote deel pure natuur is met prachtige verschillende kleuren groen die in de winter op z’n mooist zijn; de meest pure vorm van regenwoud is hier te vinden, dus niet voor niets dat hier heel veel films die zich in de natuur afspelen zijn opgenomen. Het voordeel van dit regenwoud is dat er geen enge beesten zijn, alleen de ratten en verwilderde zwijnen, en vooral niet te vergeten de kippen die door schepen die aan zijn komen waaien werden meegenomen en achtergelaten. Net als syfilis overigens…Wij zelf hebben even genoten van de musical film South Pacific die hier is opgenomen en door Rineke als verrassing was gedownload om hier te bekijken.

Een van de eerste dingen die we hier wilden doen maar die i.v.m. het weer even werd uitgesteld was een tocht van 8 miles (zo’n 13 km) door de bergen aan de noordwest kant van het eiland, de Na Pali Coast, naar een van de mooiere en vooral hoge watervallen van Kauai. Dat werd pas woensdag 13 februari. De tocht deden we voor een deel klauterend, maar vooral erg uitkijkend om niet weg te glijden, want het was een modderig en slipperig glibberend pad, heen voornamelijk omhoog en terug zeker zo gevaarlijk en inspannend maar wel sneller. Vooral ook omdat we, voor het donker zou gaan worden, weer terug wilden zijn op redelijk begaanbaar pad. Dat haalden we gelukkig makkelijk, want we waren rond half zes weer terug. Om half zeven wordt het snel donker, binnen een kwartier namelijk. Een ongelooflijke mooie tocht dwars door het oerwoud de rivier, die door de waterval wordt gevuld, opwaarts volgend. Alle rivieren zijn overigens uitsluitend gevuld met regenwater, er zijn geen bronwater rivieren voor zover ik weet. Wat wonderlijk genoeg een andere sfeer geef aan de rivier. En vooral bepaald niet ongevaarlijk is, want bij aanhoudend veel regen kan een rivier ineens kolkend gaan stijgen, wat bij deze rivier afgelopen week is gebeurd. Een 15-tal wandelaars werd door het wassende water overvallen en zij zijn een hele nacht geïsoleerd geraakt. Eén persoon werd vermist. Het zou de achtste dode worden dit jaar die in het natuurgeweld van het water is omgekomen. De andere zeven zijn allemaal in de oceaan verdronken, voornamelijk surfers die meegenomen werden door de ongelooflijke stroming en de meters hoge golven even voor de kust.
Een paar dagen voor deze tocht waren we het eiland rond gereden vanuit onze aangebouwde woning in Wainiha dat in het noorden richting de westkust ligt waar de laatste prachtige stranden zijn voor de gevaarlijk hoge kliffen beginnen van de westkust. We reden richting de oostkust, naar het zuiden, om aan de andere kant van het eiland richting het westen te rijden, waar de weg helemaal in het westen ophoudt. Daar zijn we met onze terreinwagen een prachtig uit vooral rotsstenen en diepe kuilen bestaand en vijf miles lang pad opgereden tot dat eindigde op het strand, waar de steile rotswand van de Na Pali kust begint. Vervolgens zijn we een eind noordwaarts geklauterd over de afgebrokkelde vulkaanstenen om op een groot rotsblok over de oceaan te staren. Een in meerdere opzichten bijzondere beleving, omdat de energie van die plek zo’n helende en reinigende werking had, terwijl daarenboven de wind, de zon en het woeste zeewater vóór ons de heilzame werking ervan verveelvoudigde. Het was een plek met een openstaande deur naar de hemel. Een van de meest energetische ervaringen die ik ooit had in de vele landen die ik inmiddels bezocht.

Zoals ik al zei was ons huisje in Wainiha aangebouwd aan het huis van de eigenaren, een jong stel met kind, die dit zogeheten ‘riverhouse’ (het huisje staat letterlijk aan de rand van een kletterend riviertje), verhuurt, net als overigens de meeste woningbezitters op dit eiland. Maar op de een of andere manier waren het huis en de plek en zeker de eigenaars van het huis buitengewoon ongezellig. We hadden het gevoel er niet welkom te zijn. We werden letterlijk gemeden en de vragen die we hadden werden onvriendelijk afgedaan, en voor het wc-papier moesten we zelf maar zorgen, zo deelde vrouwlief mede. Prettig was dat er een volledige snorkeluitrusting bij het huisje hoorde. Nu was het zeker niet alle dagen snorkelweer, sterker nog we zijn er voor naar het zuiden moeten rijden om een dag tenminste echt mooi weer te hebben, maar dan heb je ook wel echt wat! Want op dat strand daar was een zeeschildpad komen aanzwemmen die op die plek kennelijk even op het zand wilde bijkomen van zijn wereldreis. Een beest van wel 75 cm groot lag daar in vol ornaat aan te tonen hoe de wonderlijke dierenwereld er ook uit kan zien.
Over dieren gesproken, dit eiland is vergeven van de kippen. Tijdens een van de orkanen is een kippenfarm volledig ontmanteld en zijn de kippen op de vlucht geslagen, het hele eiland over. Dus overal zie je nu wel een haan met een of meerdere kippen rondwandelen, tot diep in het oerwoud.

We hebben 8 dagen in Wainiha gezeten en zijn toen naar onze bungalow gegaan in Kilauea, op het terrein van een biologische farm met groenten en fruit waar we van mogen mee-eten. Een buitengewoon vriendelijke landlady, Lee genaamd, die er alles aan doet om dit terrein gezond en onze bungalow gezellig te houden. Werkelijk helemaal perfect qua sfeer, stilte en ruimte om ons heen. En een echte warme buitendouche, wat een ontdekking is trouwens.
Hier zijn we 2 weken, genietend van zowel de rust als het kunnen werken aan het boek. Met name Rineke kreeg daar nog meer tijd voor toen ik begon met de retreat de 16e.
Wonderlijk genoeg waren we met 6 Nederlanders en bleken de Amerikaanse deelnemers het allemaal voor gezien te houden, de een na de ander had een reden om niet te komen. Wat het nog bijzonderder maakte was dat de andere mannelijke deelnemer de eerste dag zijn achillespees scheurde en niet meer mee kon doen en een van de vrouwelijke deelneemsters na een dag afhaakte, wat maakte dat we met een heel klein clubje, ik met drie vrouwen onder de bezielende leiding van Jeffrey, een wel heel bijzondere week met elkaar beleefden. Intens met het nodige energiewerk, maar voornamelijk in de weer om het eiland te verkennen. Volgens Rineke (en ik kon dat volmondig erkennen) dus een non-retreat. Zo deden we een kajak tocht op de Hanalei river, brachten we een bezoek aan Bali Hay één van de sacred places van de noordwest kust, snorkelden we in het zuiden en het uiterste noordwesten, zwommen we in de baai van Hanalei en hadden we ook nog genoeg tijd om ervaringen uit te wisselen en het te hebben over de hoopgevende veranderingen die wereldwijd plaatsvinden.

Wat de week erg bijzonder maakte was woensdag de 21ste. In de ochtend brachten we een bezoek aan de Hindu Monastery aan de Wailua river, een flink eind landinwaarts. Een prachtig klooster dat pas een paar jaar geleden in gebruik is genomen en die één van de grootste kristallen ter wereld heeft. Het ding is zeker een meter hoog en 50 cm in doorsnee. Wonderlijk hoe deze krachtige kristal was ‘versierd’ met tierelantijnen waardoor hij deels aan het oog werd onttrokken. We hebben in de tempel een prachtige Hindoestaanse rite bijgewoond en er de rode en gele stip op ons derde oog aangereikt gekregen. Heerlijk om ook die energie weer een keer te mogen ervaren na India en Bali. Zo liefdevol, krachtig en teder tegelijk, maar ook deel uitmakend van een wereld die achter ons lijkt te liggen; alsof de wereld nu iets heel anders vraagt dan de contemplatie en meditatie in de zich eindeloos herhalende gezangen en mantra’s.
’s Middags zijn we naar de luchthaven in Lihue gereden vanwaar we per helikopter een rondvlucht over het eiland zijn gaan maken. Ook Rineke was uitgenodigd om deze dag mee te doen, en zo zaten Jeffrey met zijn zoontje Gabriel voorin naast de piloot en Rineke en ik achterin. Het was een kleine helikopter waar de deuren uitgehaald waren om zoveel mogelijk vrijelijk om ons heen te kunnen kijken. Voor ons beide was het de eerste keer in een helikopter; en het werd een mega ervaring. Geweldig om zo open en bloot het land zo dichtbij van bovenaf te kunnen bekijken, vliegend langs de kust, langs de kliffen, door de canyons, langs rivieren, over watervallen en de bergen, door de krater van de vulkaan, in de zon en de stromende regen, begeleid door de mooiste regenbogen, waarvan een compleet ronde onder ons, te veel om op te noemen en te kunnen verwerken. En dan hebben we het nog niet over de beleving om in een tegen de elementen vechtende heli te zitten! Veel foto’s gemaakt, en nu een keuze maken welke goed genoeg zijn.
De volgende dag mocht Rineke ook mee voor een heuse Hawaiiaanse lomi-lomi massage. Wat een ervaring om door 2 vrouwen gemasseerd te worden, want 4 handen maken het lastig de bewegingen te kunnen volgen, dus dat leidt er toe dat het controlerende denken het verliest van de ontspannende overgave aan de drukkende, knijpende, wrijvende en de vastzittende spieren en pezen knedende, bewegende handen. Na een gezamenlijke lunch zijn we naar het strand gegaan waar het weer geen medewerking verleende om te gaan zwemmen en zijn we loom en ontspannen huiswaarts gegaan.

Vandaag, zaterdag de 24ste met een gezamenlijke brunch, waarbij Rineke ook weer was uitgenodigd, en ook de 2 niet deelnemers bij aanzaten, afscheid genomen van elkaar. Ja, het was de moeite meer dan waard. Een dure plek om te zijn is Hawaii overigens wel, maar goed dat mag dan wel een keer voor een ‘werk’vakantie van dit kaliber (-;’.
Ja, want we zijn flink opgeschoten, maar het meest fijn is dat er nu echt een fundament onder het manuscript ligt met het onverwoestbare voornemen daar de komende maanden op voort te bouwen. Het wordt echt wat….

Wat ik niet onbenoemd kan laten is hoe ik de energie van dit eiland ervaar. Waar Maui in mijn beleving een rustig kabbelende en evenwichtige energie uitstraalt, is Kauai in onbalans. Waar de oudste inwoner van Maui bulderend lachte, lijkt die op dit eiland te slapen. Wonderlijk hoe een van de belangrijkste bergen hier (kennelijk niets voor niets) ‘the sleeping giant’ wordt genoemd. De tegenstellingen zijn groot als het gaat over de schoonheid van de natuur enerzijds en het zweet des aanschijns waarin mensen ploeterend proberen hun hoofd boven water te houden anderzijds. Angst om de kost niet te kunnen verdienen, de hypotheek niet te kunnen betalen enerzijds en de van de centen bulkende met name Amerikanen anderzijds is ook zo’n tegenstelling. De duurste resorts aan de ene kant, huizen van de oorspronkelijke bewoners die slecht zijn onderhouden en grote borden op hun hekken en toegangspoorten hebben met erop: keep out, keep away, private property en watch for the dog, aan de andere kant. Een groot verschil was ook de onvriendelijkheid van het stel dat hun aanbouw verhuurde naast de bijna overweldigende vriendelijkheid van de mensen die we hier tijdens het tangodansen hebben ontmoet. Ja, enerzijds dat gevoel van welkom bij veel mensen, anderzijds dat unheimische gevoel van de bewoners die zich willen afschermen van de toeristen, maar die ze toch nodig hebben voor hun inkomen. Het idyllische karakter van dit eiland is toch meer een wens dan een realiteit die nog moet komen (en waarschijnlijk hier ooit geweest is.) Het lijkt erop dat wat er in de wereld moet gebeuren - om vreedzaam en in balans (zowel financieel als emotioneel) met elkaar te kunnen samenleven - hier op dit eiland in een oogopslag zichtbaar wordt.

Moet ik het nog hebben over de vele kerken op dit eiland? Niet te geloven maar heel veel meer kerken dan benzinestations (waar we ’s avonds laat met een brandend lampje op het dashboard nog naar gezocht hebben – maar niet gevonden), van alle geloven is hier wel een kerk te vinden en dat blijken er nogal wat te zijn, al die stromingen, splitsingen en aftakkingen. Over de vele Mustangs had ik het al, een op de 20 auto’s, dus nu hebben Rineke en ik een weddenschap of er meer Mustangs dan kerken zijn…, in elk geval meer hanen! Dus nu nog hopen dat het ons lukt om op één foto, een haan op een mustang voor een kerk te kunnen vangen. Moet lukken….

En zo komen de laatste paar dagen in zicht, met nog een tocht door de Waimea canyon voor de boeg (kunnen we eindelijk de 4WD uitproberen) en met hoop op nog een snorkelzwempartij en wat zon. We zullen zien. Met mijn aangename gezelschap, het lekkere eten en de schitterende omgeving, uitzichten, geuren en kleuren kan het sowieso niet meer stuk.

Ondertussen nog even genietend van het tjilpende geluid van de salamanders (hier gekko’s genoemd maar niet het karakteristieke geluid van een gekko makend) die zich voortdurend in onze bungalow laten zien en horen, ons vertellend dat ze blij zijn al die miertjes, vliegjes, muggen en ander ongedierte te mogen nuttigen.

Een warm aloha, ook van Rineke,
en wie weet tot een volgende reis,

jef

ps. de foto's volgen