Eerst naar Maui, Hawaii

Voor de foto's zie www.picasaweb.google.nl/jefbeerends
Zie onder 2013 Hawaii - Maui


Aloha lieve allemaal,

Vrijdag 25 januari om 5 uur opgestaan (nadat we om half twee in bed lagen) om de tweede trein naar Schiphol te kunnen halen. Met een half uur vertraging vlogen we om 10.15 richting LA. Een zeer voorspoedige vlucht van ruim elf uur maakte dat we op het vliegveld van LA nog even Skype contact konden maken met Brigitte die 's morgens te horen had gekregen dat haar chemokuur deze week zou beginnen. Inmiddels is duidelijk dat ze woensdag de 30ste met de chemo begint. Het geeft een buitengewoon dubbel gevoel om zo op vakantie te gaan. Gelukkig spreken we haar bijna dagelijks per Skype.
Na een kleine zes uur wachten op vliegveld LA vertrokken we voor een vlucht van ruim zes uur naar Maui, waar de superdeluxe huurauto van het merk JEEP op ons stond te wachten, en de dag nog net niet voorbij was. Duidelijk hier geen ANWB bewegwijzering, want na in het pikkedonker 3x de verkeerde weg ingeslagen te zijn en we ons op de kaart aan het oriënteren waren stopte een heuse politieauto met zwaailichten om ons te helpen. Kennelijk werden we toen al in de gaten gehouden door big brother…. in elk geval was het van daaraf een makkie om de weg naar onze bungalow iets voorbij het plaatsje Haiku aan de noordkust van het eiland te vinden. De oceaan is ongeveer 5 km van ons huisje, dat is aangebouwd aan het huis van de land lady, een ongeveer 35 jarige Engelse alleenwonende dame die hier 10 jaar geleden op vakantie was en is blijven hangen, dit stuk land leaset met haar woning en 2 aangebouwde te verhuren bungalows, een losstaande bungalow en een pipo-kar zonder wielen, en waar ze nu leeft van de verhuur van alle 4 de bijgebouwen. Daarnaast heeft ze ook nog een baantje vertelde ze, ik vrees dat de leaseprijs voor haar niet gratis is, in elk geval onze huur die we betalen zeker niet.

Wij kwamen plaatselijke tijd vrijdag om 's nachts 2 uur aan, (is zaterdagmiddag 1 uur Nederlandse tijd) zonder noemenswaardig geslapen te hebben, dus meteen naar bed om reeds om 8 uur weer klaar wakker aan het ontbijt te zitten. Maar 's middags om 4 uur ging bij ons beide langzaam het licht uit, met nog maar een behoefte: slapen. Ik ben er nog net in geslaagd een heerlijke pan soep te maken en het naar bed gaan te rekken tot ongeveer 10 uur en sliep een seconde later dan ik in bed stapte. Zaterdag werden we beide al om half 6 wakker, de haan kraaide, de zon was nog niet op. We hebben het opstaan gerekt tot 7 uur, de zon komt om half 7 op, en zijn monter aan de dag begonnen om een heerlijk fruit ontbijt te maken en aan de slag te gaan met het boek. Voelbaar waren de lijven toch wat gammel en ook nu wilde het lijf om 4 uur weer te bed. In plaats daarvan zijn we richting het strand gereden en daar lekker in de wind van de ondergaande zon genoten. Grappig, het was voor de eerste keer dat ik voelbaar in de ban was van een jetlag….
Maandag was het nota bene 6 uur dat Rineke uit bed ging, klaar wakker en aan het werk ging. Ik heb me nog een keer omgedraaid. ‘s Nachts had het flink geregend, nu bewolkt. Prima weer om nog een paar uurtjes te werken en een ritje te maken over het eiland met onze JEEP.

Dinsdag zijn we naar de zuidkust gereden waar we eerst naar het prachtige zeeaquarium zijn gegaan in Ma'alaea en daarna zijn doorgereden naar Papawai-point waar we hebben gekeken naar de daar uit het water omhoog springende walvissen die van vreugde, als waren ze blusboten, hun spuit gebruikten om water omhoog te blazen met volle fonteinkracht, een geweldige ervaring die whale-performance, wat ook zonder verrekijker goed zichtbaar was. Na het spotten van de walvissen zijn we doorgereden naar Lahaina waar we de zon zagen ondergaan en zijn gaan eten in een Indiaas restaurant, een heerlijke curry met voor mij een echte chai thee met melk. We werden erop gewezen dat in Lahaina de grootste boom en waarschijnlijk ook de oudste boom van Amerika staat. Het is een boom die vanuit de takken wortels naar beneden laat hangen die weer wortel schieten en dik worden in soms meer dan een meter omvang. Op die wijze zijn alle boomstammen via takken met elkaar vergroeid en beslaat de boom een heel plein van wel 50 x 50 meter, wat helaas niet op de foto te zetten is.

Woensdag en donderdag waren regenachtige dagen, alle tijd om te kunnen luieren, wat te lezen en vooral ook te werken, boodschappen te doen, de omgeving te verkennen, in de jacuzzi te zitten en niet te vergeten, lekker te koken. Tijdens het boodschappen doen lazen we op een van de enorme auto’s (1 op de 20 is een Ford Mustang en de rest is groter met een hoog pick up gehalte): no aloha den fuck you. We hebben er hartelijk om gelachen, want iedere begroeting en ieder afscheid gaat gepaard met een hartelijk ‘aloha’, dat dus meer inhoud heeft dan alleen maar ‘hallo’.

Vrijdag zijn we opnieuw naar de zuidkust gereden, daar is de grootste kans op mooi weer. Want wonderlijk genoeg heeft zo’n klein eiland een miniklimaat waarin er grote verschillen zijn tussen de vier verschillende kanten van het eiland. De permanent aanwezige wind, die de temperatuur gedurende het hele jaar aangenaam houdt – bedenk dat Hawaii op dezelfde breedtegraad ligt als centraal Afrika – komt vanuit het noorden en waait vervolgens zowel linksom als rechtsom langs het eiland, zodat in het zuiden de beide windstromen tegen elkaar inwaaien, wat met name in de middag een flinke turbulentie geeft zowel in de lucht als in het water. Dus is het zaak om daar vooral in de morgen op het strand te zijn. De lunch gebruikten we in zo’n chic resort waar rijke, vooral de grijshoofdige, Amerikanen de winter plachten door te brengen. Wat hier dan wel gezegd moet worden is dat die Amerikanen buitengewoon vriendelijk zijn, zich direct met voornaam voorstellen en breed glimlachend informeren waar we vandaan komen. Natuurlijk zijn de meesten wel in Amsterdam geweest, hebben de wietshops gezien en vooral de red-light-district bezocht, de mannen natuurlijk in het bijzijn van hun vrouwen, dus uiteraard volkomen onschuldig. Grappig hoe we trouwens direct worden gezien als your husband and your wife…
Het was een zonnige dag, en we hebben heerlijk gezwommen en genoten van de aankomende golven die ons af en toe ondersteboven gooiden, maar wel met als resultaat dat met name m’n schouders net even te rood en m’n billen nog volkomen wit mee naar huis gingen. Om ’s avonds te gaan tangodansen in het parochiehuis van een van de vele kerken die dit kleine eiland rijk is, en wel op slechts een kwartier rijden afstand van onze bungalow.
Tango werd een feestje. Ook nu weer die buitengewoon vriendelijke en beleefde Amerikanen die ons welkom heetten, nu ook in gezelschap van tangodansers uit een 5-tal andere landen, waaronder Amerika, Canada, Rusland, Nieuw Zeeland en Holland dus. Als het gaat over de oorspronkelijke bewoners van deze eilanden dan blijkt nog maar 10% oorspronkelijke bewoner te zijn, de rest is import. Wat voor heel Amerika geldt denk ik zomaar. Alleen is hier de import wat later begonnen. Grappig is dat er wel oude banden zijn met de UK maar ik geloof niet dat die Hawaii ooit hebben gekoloniseerd. Het was een koninkrijk tot de USA zo vriendelijk was een interne strijd te helpen beëindigen en de eilanden vervolgens toevoegden als nieuwe staat van de USA.

Zaterdag zijn we een grote tour gaan maken en wel vanuit de noordkust via de oostkust naar de zuidkust. Onderweg kwamen we een Amerikaan tegen die zei, toen hij hoorde dat we deze tocht aan het maken waren: ‘doing that was my biggest mistake ever.’ Ook in de gids werd er wel voor gewaarschuwd, omdat het een smalle weg is soms ongeplaveid, die langs afgronden loopt en haakse bochten heeft. Vervolgens werd de rijder erop geattendeerd vooral eten en drinken mee te nemen en voldoende benzine, want onderweg kon je niets krijgen. Dus ietwat spannend was het wel. Uiteindelijk bleek het een tocht van een uur of 6 te zijn, met de nodige stops met de meest prachtige uitzichten, maar het echt gevaarlijke kwam maar niet, dus licht teleurgesteld of beter gezegd wat verbaasd over zoveel waarschuwingen kwamen we weer in de bewoonde wereld, wat overigens wel dringend nodig was om weer te tanken…. ’s Avonds zijn we gaan eten in mama’s fishhause ergens langs de kustweg richting vliegveld. Een werkelijk uniek gelegen plek met schitterend uitzicht over een van de vele baaien die het eiland rijk is. We hadden niet gereserveerd, het was bomvol, wat betekende dat we aan de bar mochten zitten, waardoor we in een leuk gesprek raakten met de barmannen die de nodige details wisten te vertellen, met name over de grote maffiabazen die daar regelmatig komen eten omgeven door lijfwachten, met een van die figuren die erop staat zijn eigen wijnfles van $ 260 per glas open te maken. Heerlijk gegeten voor een niet alledaags prijsje, waarbij uiteindelijk het toetje, een chocolate pie niet in rekening werd gebracht omdat we hem niet echt lekker vonden, het was meer karamel dan chocolade. Een echte verwennerij, waarbij ik het jammer vond mijn Siciliaanse zonnebril en Amerikaanse hoed niet op te hebben gehad…..

En dan de zondag, die is wel heel vermeldenswaard. Omdat we de zaterdag op de terugweg naar huis al waren binnengestapt in een van de ontelbaar vele kerken die het eiland telt om een kaars op te steken en alwaar net de dienst zou beginnen waar we maar niet op hebben gewacht, hoefden we dat de zondag niet te doen en zijn we opnieuw naar de zuidkust gereden om daar te gaan snorkelen in een baaitje die door de lonely planet werd aangeprezen als zeer de moeite, en dat bleek het geval. Inderdaad een zeer overzichtelijke baai met niet al te veel mensen. Al direct na, strompelend via lavastenen die soms al tot grof zand waren vermaald, in de oceaan te zijn ondergedompeld werd de onderwater wereld in zijn grootsheid getoond, een soort van privé aquarium met de meest mooi gekleurde tropische vissen, sommige wat groter en andere wat kleiner, hele aparte met een lange neus waarmee ze in het koraal naar binnen wroetten, maar ook een heel lange grijze dikke aal op de bodem en een heel slanke lange glasachtige aal zwemmend tussen het koraal dat in schitterende kleuren en vormen soms op minder dan een meter onder ons te bewonderen was. Een betoverende wereld en dat zo dichtbij en goed te zien, zo dichtbij dat het zich met de wegwerp onderwatercamera die Rineke voor de gelegenheid had gekocht niet liet vastleggen anders dan een enkel stukje koraal of een enkele vis die door het kijkglas te vangen was. Toen we de oceaan weer uit wilden, op onze buik zoveel mogelijk naar de kust schuivend kwamen we in de rolgolven terecht alwaar een grote school ordinair grijze vissen ook door de rollers omver werden gegooid, wat zo’n komisch gezicht was dat we er bijna de slappe lach van kregen. Na onze meegenomen lunch te hebben verorberd zijn we de oceaan opnieuw ingegaan, maar inmiddels was de oceaan wel wat wilder geworden, de golven wat onstuimiger, wat het snorkelen wat onrustiger maakte. Ook was er een wolk voor de zon gekropen die daar zijn definitieve plek gevonden bleek te hebben en niet meer verdween ondanks dat je kon zien dat ie bewoog. Voor de aanwezige koraalbezoekers was dat het teken om te verdwijnen, zodat we uiteindelijk met z’n tweetjes waren en het moment dat de zon toch nog weer tevoorschijn kwam konden benutten om even naakt te zonnebaden.
En 's avonds nog even naar de tango-milonga gegaan vlakbij de luchthaven, want met een vrouwenoverschot was succes verzekerd om de hele avond op de dansvloer te zijn, wat trouwens voor Rineke ook moeiteloos gold.

De maandag is zeker zo vermeldenswaard want toen zijn we naar de vulkaan gereden, all the way up, d.w.z. 10.023 feet high, volgens de gids de grootste stijging ter wereld over de kortste afstand. Een belevenis om te doen, zeker in zo’n bak als onze JEEP die de hellingen moeiteloos nam. (Wat we in onze oostelijke rondrit hadden gemerkt was dat de krachtige motor er de tijd voor nam en zich niet echt liet opjagen omdat ik de 1e en 2e versnelling miste op de pook van de automaat. Nu ontdekte ik pas dat er een plus en een min naast de D van drive stond om terug te kunnen schakelen….) Het koste ons ruim 2 uur om boven te komen, incluis een paar uitstapjes vanwege het fenomenale uitzicht. We kwamen ruim boven de wolken terecht en de zon scheen blakend op onze hoofden die node de petjes mistten die we vergeten waren. De mijne lag nog thuis, die van Rineke vergat ze op te zetten. Vervolgens zijn we in de krater gestapt om aan een twee uur durend afdaling te beginnen naar een van de kleinere kraters in de grote krater. De krater is ruim 200 jaar geleden voor het laatst actief geweest, wat aan de erosie van de wanden goed was te zien. Een mooie tocht door een maanlandschap met prachtige kleuren die waren achtergebleven na de eruptie waarin de aarde zijn binnenste naar buiten had gespuugd.
Daar wandelend ontmoette ik de oudste bewoner van het eiland die me vertelde dat ‘vuurkracht’ de toonaangevende energie van dit eiland is die is getransformeerd tot de daadkracht van onze levensenergie. Vuurkracht als de ‘guts’ om te kunnen leven in een onmiddellijke samenwerking met ‘waterkracht’, tenminste als die is getransformeerd tot de hartenkracht om liefdevol te kunnen omgaan met onszelf en de wereld. Europa zou centraal staan in die transformatie en Nederland zou daar een voortrekkersrol in dienen te spelen. De Andes met een deel van Zuid Amerika zou in die transformatie de rol hebben van de ‘luchtkracht’ die wordt omgezet tot het ‘morele weten’ i.p.v. de gebakken lucht van ons denken. Waarmee Azië opnieuw de rol krijgt van de ‘aardekracht’ om onze ‘ware aard’ en die van de aarde te kunnen leren kennen. Een buitengewoon interessant inzicht en een prachtige leidraad voor m’n trainingen. Met de mantra ' ajukaluajumalu' nam hij luid lachend afscheid.
Het was de hoogste tijd om terug te gaan, nu bergopwaarts, een tocht waar 2 uur voor staat, het was inmiddels half vier, dus de zon kwam steeds lager te staan. Wat prachtige schaduwen opleverde en betoverende kleuren. We hebben er kennelijk de pas flink ingezet, we waren ook zo ongeveer de laatste bezoekers, en hebben er precies anderhalf uur over gedaan, om moe en vooral erg voldaan bij de auto aan te komen die ons weer veilig thuis bracht.

De dinsdag werd een wat luie dag waarin we flink hebben kunnen werken en de dag besloten met een bad in de jacuzzi.

Woensdag inpakken en wegwezen, om tegen twaalf uur vertrokken we naar het vliegveld waar het vliegtuig dat ons via Honolulu naar Kauai zou brengen met een vertraging van bijna een uur pas tegen drie uur vertrok en we rond half zes onze nieuwe huurauto beklommen, nu een echte JEEP (sinds 1941 staat in de auto), zo’n ding, maar wel een dichte, waarmee de Amerikanen de landing in Europa verwezenlijken konden….

Voor nu genoeg, later meer. Kijken of ik de foto’s weer kan uploaden naar www.picasaweb.google.com/jefbeerends

Een dikke kus en een warm aloha van ons beide.
Jef