Titicacameer

13-9 om 21.00 uur precies kwam de taxi me ophalen bij het Ninos hotel om me naar de nachtbus naar Puno te brengen. Dat bleek een bijzonder luxe bus met practisch ligstoelen om comfortabel de nacht te kunnen doorbrengen. Niet dat het veel geholpen heeft want echt slapen lukte me niet. Om even na 05.00 uur kwam ik aan, kennelijk te vroeg voor het hotel om me op te halen. Gelukkig kwam een half uur later de afhaaltaxi om me naar mijn hotel San Antonio in Puno te brengen, waar ik nog een uurtje kon rusten, daarna ontbijten en om 08.00 uur vertrok ik naar de boot die me voor 2 dagen zou rondvaren op het Titicacameer, het hoogste meer ter wereld, gelegen op 4250 meter boven de zeespiegel, met een voortdurende watertemperatuur rond de 9 graden, zoetwater overigens. Het diepste punt van het meer is ruim 250 meter diep, maar om te diepzeeduiken tamelijk frisjes lijkt me, maar wel erg interessant. Het meer heeft zich voornamelijk met regenwater gevuld begreep ik, en het stijgt in het regenseizoen met een meter. Hier in de buurt zijn niet direct bergen met sneeuw, dus die vullen het meer niet. Eerst gevaren naar de zgn. drijvende eilanden, eilanden die van riet zijn gemaakt en al honderden jaren bewoond worden. Of dat nog generaties het geval zal zijn vraag ik me af. Als volklore in elk geval erg interessant. Ik vrees dat de bijbehorende foto´s nog even moeten wachten nu m´n eigen computer het niet doet. (ik zit nu achter de computer in mijn hotel in Puno)
Na ons bezoek aan de Isles Flotantes Uros, doorgevaren naar het eiland Amantani (5000 inwoners), waar ik werd opgewacht door een plaatselijke familie waar ik de lunch en het diner zou nuttigen en de nacht zou doorbrengen. Een alleraardigste Amerikaanse dame uit Seatle, Maureen, een van de medereizigers, vergezelde me, we werden tot elkaar veroordeeld.... Wat een herinneringen aan mijn bezoek in Nepal aan een gezin in een bergdorp aldaar. Eenzelfe bouwstijl en van dezelfde aardenblokken opgetrokken, zelfde keuken en houtvuur oven, en bovenal: zelfde liefdevolle ontvangst. Straatarme mensen die delen wat ze hebben. En ook nu weer met handen en voeten en gebroken Spaans proberen wat met elkaar te communiceren. Op deze eilanden wordt uitsluitend het oorspronkelijke Peruaans gesproken, het Quescha, wat overigens in heel Peru gesproken wordt door de niet opgeleiden; wie naar school is geweest spreekt Spaans. Een man en een vrouw van 45 jaar, wiens kinderen en kleinkinderen in Puno verblijven, eruitzagen als minstens 70 jaar waren ons gastgezin. In een woord: hartverwarmend. Ook met Maureen klikte het erg leuk, we hadden bijzondere gesprekken en waren er in een uur uit hoe de wereld beter zou functioneren. Grappig hoe ze de Tea Party verafschuwde. ´s middags het eiland bezocht en de top beklommen naar een oude Incatempel gewijd aan vader zon. Daarna het diner, dat net als de lunch uitstekend was, en veel te veel. Hoe we ook probeerden minder opgeschept te krijgen, dat lukte domweg niet. Lekkere vegetarische soep en een maaltijd met vooral aardappelen, zowel de gewone als de zoete, de verrukkelijke Peruaanse rijst met daarbij iets dat op tuinbonen lijkt en een ommelet. De gids vertelde dat er op het eiland geen vlees te krijgen is. Wat verder erg opviel is dat er op het hele eiland honden noch katten zijn, dus wat dat betreft echt eeen plek voor mij!!! ´s avonds was er feest, werden we uitgedost in de plaatselijke kledij en werd er gedanst. Tegen tien uur met onze gastheer terug naar onze kamers, we hadden elk een eigen kamer met prima bed en een kaars die ik niet aan het branden kreeg. Er was een toilet, geen stromend water, wel de bekende emmerdouche, waar ik geen gebruik van gemaakt heb, het is hier op deze hoogte ijzig koud. Tamelijk goed geslapen en na een ontbijt van 2 pannekoeken met zelfgemaakte jam zaten we om 8 uur weer op de boot, nu onderweg naar het eiland Taquile.
Ook nu weer ruim 3 uur varen, in tegenstelling tot gisteren nu ruw weer en helaas een paar zeezieke medereizigers. Voor mij was het genieten op de boot, hoewel koud alle keren lekker op het dek gezeten en met volle teugen landschap, weer, golven en wind op me laten inwerken. Taquile (2500 inwoners) was nog indrukwekkender dan Amantani. Hier liepen niet alleen de vrouwen en kinderen maar ook de mannen in de originele klederdracht. Een eiland waar de wetten van voor de Inca´s nog worden hooggehouden. Ook hier geen honden (er zijn geen dieven dus honden zijn overbodig) ook geen katten (er is geen vlees), maar ook geen paarden of ezels; mensen moeten alles op handkracht doen, ook de tuin bewerken dus. (Luiheid is uitgesloteen.) Allemaal buitengewoon indrukwekkend qua sfeer, vriendelijkheid, schoonheid en reinheid, en qua natuur overweldigend. Belasting op deze 2 eilanden bestaat voor een belangrijk deel uit het dienen van de community, wegen worden gezamenlijk aangelegd, huizen gezamenlijk gebouwd, straten schoongehouden etc. Ook de onderlinge ruilhandel werkt er voortreffelijk zo wordt gezegd en zo zag het er ook uit. De bewoners zijn voor een belangrijk deel op toerisme aangewezen, dus tja, moet je ook wel vriendelijk zijn natuurlijk, toch! De eilandbewoners hebben het erg moeilijk gehad de laatste jaren toen, i.v.m. de oorlogen met het lichtend pad de bezoekers wegbleven.
Na een voortreffelijke lunch in een plaatselijk restaurant, we kregen een lekkere gegrilde forel met patat en rijst voorafgegaan door groentesoep, weer met de boot terug naar Puno, nu inmiddels prachtig mooi weer en een bijna glad meer.
En in het hotel een computer met internet, dus prima mijn verhaaltje kunnen schrijven. Morgen met de bus (incl. excursie naar wat bezienswaardigheden) terug naar Cusco, waar overmorgen mijn tiendaagse avontuur begint. Want daar was het allemaal mee begonnen, het doel van m´n reis naar Peru.
Lieve allemaal, tot daarna,
abrazzo, jef