De pelgrimage naar Ausangate

Op zaterdag 17 september verzamelden zich de 10 deelnemers voor de pelgrimage in het Marani hotel in Cusco, wat voor mij vanuit mijn Ninoshotel een ruim kwartier lopen was; met volle bepakking wel te verstaan. Ik had er zin in en wilde niet met een taxi. We stelden ons meteen aan elkaar voor en ik moest vervolgens de 9 namen gaan onthouden van mijn reisgenoten, John, Karen, Allen, Jenni-Leigh, Brian, Patti (Patricia), Elsbeth, Robin en Kate. Na een gezamenlijke lekkere en gezellige lunch vertrokken we met stralend weer en met de bus, incl. de 4 pako’s en Jeffrey, de kok en 2 helpers voor een 3 uur durende tocht diep de Andes in, aan de overkant van een meer, het laguna Azul, bij Pomacanchi, waar ons tentenkamp werd opgezet, op ongeveer 3000 meter hoogte. Daar begonnen we meteen aan een ceremonie en uitleg over de kosmologie zoals die door de pako’s wordt doorgegeven.
De pako’s zijn ingewijde indianen die hun leven inzetten voor het uitdragen van de oude op overlevering gebaseerde wetten die simpel gezegd als basis hebben: liefde voor de aarde, liefde voor jezelf en je medemens en liefde voor de kosmos; liefde die onvoorwaardelijk en onbaatzuchtig is. En voelbaar, zichtbaar en daadkrachtig leven zij dat voor en stralen ze dat ook uit. Wat mij het meeste aanspreekt in hun benadering is hun overgave aan Moeder Aarde, Pachamama, hun totale aanwezigheid en dienstbaarheid aan het leven, hier en nu, met Moeder aarde en alle zichtbare en onzichtbare krachten die de taken van Pachamama ondersteunen: de bergkrachten (de Apu’s), de waterkrachten, de windkrachten en de vuurkrachten. De ceremonies die we deden stonden in het teken van deze krachten die ons bijstaan en beschermen. De 35 jarige Pako Don Alfredo heeft de leiding en is in de taal van het westen een verlichte geest. Hij zal gedurende de reis het proces leiden, dat zowel een groepsmatig karakter heeft (en onze neuzen dezelfde kant opzet), maar toch vooral en erg individuele uitwerking heeft. Ieder komt er zijn eigen ding in tegen.
Ook de zondag hebben we de gehele dag op de kampplaats doorgebracht met rituelen en inwijding in de kosmologie. Tot mijn verbazing komt de kosmologie van deze Indianen erg overeen met de denkbeelden zoals ik die in de Chinese tradities ben tegengekomen, met een erg fysiek energetisch achtergrond. Een mens beschikt over 3 tempels in zijn lichaam: Yankai (in de buikstreek rond de navel), Munai (rond het hart) en Yaitzai (in het centrum van het hoofd). Elk van deze tempels bestaat weer uit 3 lagen. Daarboven bevindt zich een vierde systeem, Hanapacha, met een celestiale verbinding naar het hogere, het mystieke. Wij hebben het dan over Engelen en Goden, voor hen gaat het over concrete krachten die ze ontmoeten en waarmee ze communiceren en deel uitmaken van hun dagelijkse bestaan.
Er vond een aarde, een water en een vuurceremonie plaats. Met name de vuurceremonie met de erbij horende rituelen bracht bij mij veel op gang. Ik werd geconfronteerd met een basale angst voor mijn passie wat een diepe impact had en me dwong oude patronen onder ogen te zien en te accepteren. Wat gepaard ging met diepe emoties van verdriet en ontroering, met tranen en inzichten, met overgave en loslaten. En dankbaarheid voor de hulp van de elementen, bij de bron aan het water en bij de oplaaiende vlammen van het kampvuur.

Maandag de 19e vertrokken we al vroeg met de bus hoger de Andes in onderweg naar een meer dat voor de Pako’s heilig, goddelijk is, en zowel het mannelijke als vrouwelijke element in balans vertegenwoordigt. De laatste paar kilometers gingen we te voet verder, omhoog naar the Sacred Lake. In dat meer werd elk van ons individueel ingewijd, ik was naakt, met het ijskoude water, met takken, wierook, bellen en gebeden, en werden we gereinigd in het fysieke, energetische en spirituele aspect van ons zijn. Ik herinner mij de boeken van Carlos Castaneda die beschrijft hoe zijn perceptie verschoof in de porren die hij in rug en buik kreeg van Don Juan. De porren die ik kreeg van Don Alfredo hadden op mij dezelfde uitwerking. Mijn perceptie verschoof daar aan het water en ik had geen besef meer welke realiteit reëel is. Ik kwam terecht in de wonderlijke wereld op de grens tussen fantasie en werkelijkheid, waarbij controle verloren raakte en volledige overgave aan de perceptie van het moment het enige reële is wat overblijft. M’n geheugen als controle systeem functioneerde niet meer; wat restte was heel dicht bij mezelf blijven. In tegenstelling tot Carlos Castaneda gebruikten wij geen enkel stimulerend of hallucinerend middel.

De volgende dag weer vroeg op pad met de bus de Andes in, nu naar een plek waar we vooral met de energie van Pachamama aan de slag gingen. Ook hier werd ik diep met mijn neus op mijn feitelijke functioneren gedrukt. Bij een grote heilige rotssteen werden we in contact gebracht met het kosmologische inzicht dat het vrouwelijke element, in de hoedanigheid van Pachamama, de schepping faciliteert. Geen manifestatie zonder het vrouwelijke element. In de uitdrukking die plaats vindt wordt zichtbaar wat ‘is’. Wat mij raakte was mijn neiging om boven wat ‘is’ te hangen, mijn lichaam te verlaten in plaats van te doorleven wat ‘is’. Ook hier weer veel ruimte voor de emoties om mijn verdriet daarover te kunnen toelaten, het inzicht een plek te geven en mijn dankbaarheid te kunnen laten stromen. Enig moment die dag, het was druilerig met af en toe wat hagel, wees Don Alfredo ons erop dat onze concentratie niet voldoende was, wat met name tot uitdrukking kwam in het weerbeeld. Ik kan het slechts over mezelf hebben en realiseerde me dat ik was afgeleid met niet ter zake doende gedachten. Ik ging terug naar m’n lichaam en concentreerde me op mijn aanwezigheid. Op het moment dat ik me helemaal verbonden voelde begon de zon te schijnen door een kleine opening in de dichte bewolking direct boven ons. Om ons heen was het somber en regende het, wij zaten droog in de zon. Het is zo’n moment waarop de grens tussen geloof en toeval versmelt. Op de terugweg zijn we langs de woning van Don Alfredo gereden waar we werden geconfronteerd met de Apu’s, de aardewezens, bergwezens, die ons begeleiden op onze weg, zowel fysiek, energetisch als spiritueel.
Woensdag hebben we ons kampement opgebroken en vertrokken we voor een lange en prachtige busrit dwars door de Andes naar de hogere gebieden rond de berg Ausangate, waar we pas tegen het einde van de middag aankwamen om ons tentenkamp te kunnen opslaan. Op een gegeven moment werd de weg voor de bus te smal en moesten we de laatste paar kilometer lopen. Paarden zouden onze spullen verder naar boven brengen. De buschauffeur echter liet het er niet bij zitten en bedacht dat hij mee wilde naar boven naar ons kamp. Dus werd met pikhouweel en schop de weg verbreed, werden grote stenen opzij gerold en aldus letterlijk een weg gebaand voor de bus. Een kostelijk avontuur. In de buurt van ons kamp bleek een warmwaterbron te zijn, een bad van 4 x 7 meter, waar we ons heerlijk konden overgeven aan het warme water bij een temperatuur rond het vriespunt. We zaten inmiddels op een hoogte van rond de 4250 meter. Die nacht sneeuwde het flink en had ik het koud, waardoor van slapen, wat toch mijn sterkste ding al niet was in de vakantie, niet veel terecht kwam. Waarop ik besloot bij een van de dames een door haar zelfgebreide wollen poncho te kopen. Een prachtig rood gewaad waarin ik me niet alleen een soort van koning voelde, maar dat me ook nog heel erg en vooral lekker warm hield, en ik vervolgens ’s nachts gebruikte als extra deken. Dat het ding behoorlijk zwaar weegt en mee terug moest in de rugzak, daarover maakte ik me op dat moment geen zorgen….

De volgende dag, donderdag, hebben we ons, met de paarden die de meeste spullen droegen, begeven naar de ruim 500 meter hoger gelegen voet van de Ausangate, een voor de Pako’s heilige berg die over krachten beschikt die ons westerse voorstellingsvermogen te boven gaat. De berg wordt geëerd en vooral heel serieus genomen in de vraag: ‘wat wil Ausangate’. De Pako’s gebruikten cocabladeren die werden gegooid als een soort van kaarten en vervolgens werden ‘gelezen’ om vast te stellen hoe het programma er uit zou gaan zien. Over cocabladeren gesproken, ik gebruikte ze ook, kauwde er bijna de hele dag op. Of dat de reden was waarom ik helemaal geen last heb gehad van de hoogte is een vraag, de andere is of dat de reden was waarom ik zo weinig slaap nodig had. Overigens gaat niet slapen mij bijzonder goed af, ik lig volkomen stil en rustig qua lichaam en geest en realiseer me dat ik, hoewel ik het gevoel heb de hele nacht wakker te zijn geweest, af en toe hazenslaapjes maak. Ook vandaag rond het tentenkamp rituelen gedaan, gemediteerd en ons met de kracht van stenen beziggehouden. De kuya’s, heilige stenen, die elk van ons bij ons droeg, maakten inmiddels deel uit van ons dagelijkse rituele leven en namen inmiddels ook een bijzondere plaats in, in ons leven. Ritueel verpakt in een doek droegen wij de stenen in de doek (samen de Misa genoemd) de hele dag bij ons.

Vrijdag zochten we het nog hoger op en liepen we naar een van de hoogste meren dat ik schat een vijftal kilometer verder lag, diep in de Andes verscholen, zusterlijk gelegen in de buurt van een heel diep meer dat haar broertje was. Dit meer, gelegen op 5000 meter hoogte, dat gevuld is met het zuiverste bronwater, was het doel van onze rituelen die dag. Ook hier werd het vrouwelijke element aangesproken en werden we elk individueel gereinigd, bekrachtigd en beschermd door de voelbare energie van het water in dit meer. Onze tempels Yankai, Munai en Yaitzai werden op alle niveaus gezuiverd in de aanraking met het water uit dit ongelooflijk liefdevolle en stralende meer. Ook hier werd ik me er van bewust dat het weer waar we zaten droog bleef, terwijl om ons heen voortdurend regen, sneeuw en hagel viel. En wat diepe indruk maakte waren de 2 condors die – als boodschappers van de goden – boven onze hoofden vlogen. De volgende dag, inmiddels zaterdag, deden we onze rituelen rond het meer bij het tentenkamp en vertrokken we na de lunch met onze spullen – gedragen door de paarden – naar het lager gelegen basiskamp, waar we ons vervolgens nogmaals konden laven aan het warme water van de hete bronnen aldaar. Ongelooflijk trouwens hoe 65 à 70 graden warm water zomaar uit een rotsspleet kan stromen! Daar waar het water het bassin instroomt is het te warm om over je heen te laten stromen. Na een redelijke nacht en het elke dag weer voortreffelijke ontbijt van warme pap, brood met jam en/of een pannenkoek, vergezeld van cocathee, vertrokken we voor een afscheidsceremonie naar een hoger gelegen, ook nu weer sacred place in de bergen, aan de voet van de Ausangate. Om vervolgens na de lunch aan onze terugreis naar Cusco te beginnen, een bijna vijf uur durende rit door de onvergetelijke Andes, een feitelijk onbewoonbaar gebied, onmetelijk uitgestrekt en onbegaanbaar, waar de aardekrachten (net als hoog in de Himalaya) nog in zijn meest oorspronkelijke en zuivere staat te beleven zijn. Met dit verschil, dat in de Andes het de vrouwelijke energie is die nu aan de beurt is om haar krachten aan ons uit te dragen. Het is aan ons of wij die krachten weten om te zetten ter transformatie van ons aards bestel en bestaan. Opdat het intuïtieve voelen haar plaats weer krijgt naast het alsdan zuivere, gezonde denken.

Inmiddels zondagavond 25 september waar we in het restaurant met de veelzeggende naam Pachapapa een afscheidsdiner nuttigen met elkaar en ik geniet van een heerlijke trout, waarna ik mij begeef naar mijn Ninoshotel en ik een waarachtig fantastische nacht slaap, om de volgende dag rond 10 uur met de taxi te worden afgehaald die me brengt naar het buiten Cusco gelegen Ninos Hotel-Huasao, een Hacienda midden in de natuur gelegen waar ik 2 dagen kan bijkomen van mij avonturen tijdens de pelgrimage. Ik kom niet tot meer dan wat lezen en sudocu’s maken. Dinsdag morgen om 10 uur staat er een gids met paard voor mij klaar voor een paardrit van 2 uur naar Tipon, een hoger in de bergen gelegen archeologische complex uit de pre-Inca tijd. Voor het eerst op een paard was het even wennen voor ik me safe voelde, met name omdat het paard zonder enige vorm van hoogtevrees langs de meest steile afgronden liep. Na een half uur had ik de smaak te pakken, begreep ik dat het beest naar me luisterde als ik aangaf wat ik wilde. Een geweldige ervaring die naar meer smaakt. Rond 3 uur in de middag was ik weer terug en had ik nog 2 uur om stil te staan bij mijn vele belevingen, ervaringen, ontroerende momenten, emoties en beelden die langskwamen, onvergetelijke herinneringen. Want toen kwam de taxi me ophalen die me terugbracht naar het Ninos Hotel in Cusco waar dezelfde chauffeur me de volgende ochtend om 5.30 uur me zou afhalen voor mijn vliegreis terug naar Nederland.

In daar ben ik inmiddels aangekomen, hoewel nog niet geland. Om bij te komen en nog een beetje in de sfeer te blijven (of te ontwennen?) zaterdagavond, gisteren dus, naar een zweethut ceremonie geweest, hier om de hoek, in Almen. Dat was genieten, in de baarmoeder van Pachamama…..

Fijn weer thuis te zijn, met heimwee en verlangen. Dat ik alleen in mezelf bevredigen kan…..
Abrazzo, jef

PS1. Alle foto's staan inmiddels op de site: www.picasaweb.google.com/jefbeerends

PS2. Bij thuiskomst deed mijn computer het gewoon weer. Wat me dat nou toch te zeggen heeft ...