Opnieuw op pelgrimage de Andes in

Cuzco, 29 augusutus 2012

Lieve Lezer,
Eindelijk een teken van leven, nu inmiddels de helft van het avontuur er opzit.
Zondag 12 augustus vertrok ik, uitgezwaaid door Brigitte en Rineke van station Deventer naar Schiphol, waar ik alle tijd had om in te checken voor m’n vlucht van 19.15 uur via Madrid en Lima naar Cuzco, alwaar ik op maandag plaatselijke tijd om 11.05 uur landde, na 16 uur vliegen en 7 uur wachten op de luchthavens van Madrid en Lima. Voor de tijd uit vliegend wil dat zeggen 7 uur tijdwinst!
In Cuzco stond de taxi op me te wachten die me naar het Ninos Hotel I bracht. Daar trof ik Marjon en Deirdre die mee zouden gaan met de Pako’s de Andes in voor de 9 daagse pelgrimage. Maandag en dinsdag rustig aangedaan om mijn lijf en vooral m’n hart aan de hoogte te laten wennen. Deirdre haar fototoestel werd dinsdag gestolen dus dat werd ruim 4 uur doorbrengen op het politiebureau voor alles geregeld was. En inmiddels besloten om met Marjon me te gaan voor een tweedaagse tocht naar de Sacred Valley en de Machu Picchu de volgende dag. D.w.z. woensdag vroeg op en een mooie tocht langs Incaruïnes naar Aguas Calientes vanwaar we donderdag om 4.30 s’ morgens te voet omhoog vertrokken de Machu Picchu op. Na 2 uur waren we boven om de zonsopgang te bewonderen en te genieten van de indrukwekkende uitzichten van de oude stad waar met name de edelen van het Inca Rijk in de 15e eeuw doorbrachten met een soort van universitaire studie naar het verbeteren van de landbouw en het onderzoeken van de kosmos en het hemelruim, waar ze al hen bekende dieren in het sterrenstelsel konden vinden.
De volgende dag, vrijdag, werd ik ziek, kreeg ik koorts en bedacht ik dat ik met m’n bezwete lichaam de berg oplopend een kou opgelopen moest hebben. Zaterdag zouden we vertrekken voor de grote tocht de Andes in, dus dat voelde niet zo prettig. Inderdaad was ik niet echt fit toen de groep zich rond het middaguur zaterdag verzamelde in het Maranti hotel. Naast Jeffrey, onze Amerikaanse ‘gids’, bleken we met 10 vrouwen en 2 mannen met spanning te wachten op de dingen die komen zouden. Na de lunch en een korte kennismaking met elkaar vetrokken we tegen 3 uur met de bus naar het Pumakanchi meer waar we in een hostelachtige ranch de nacht zouden doorbrengen. Inmiddels had ik hoge koorts en ben ik na een kop soep gegeten te hebben m’n bed ingedoken. De volgende dag was ik zo ziek en de koorts zo hoog dat ik in bed bleef en met medicijnen van de Indianen een zweetkuur onderging, terwijl de rest van de groep doorreed naar het kamp dat aan de andere kant van het meer werd opgeslagen. Tegen de avond werd ik opgehaald om me weer bij de groep te voegen, en besefte ik dat ik een longontsteking had. In overleg met de Pako’s en hun energetische inspanningen om mij op de been te houden begon ik maandag ook aan een antibiotica kuur die ik gelukkig bij me had (nadat ik neef Martijn de huisarts even een smsje had gestuurd om te verifiëren of ik wel de juiste pillen nam…..). De hoge koorts nam daarna godlof af, zodat ik kon meedoen aan de ceremonies met de Indianen, ik sliep redelijk en voelde me na 2 dagen weer energiek genoeg om aan de tocht omhoog te kunnen beginnen.
Woensdag bleken inmiddels 4 van de 12 deelnemers ziek, zwak en misselijk en haakte Gideon, m’n mannelijke metgezel, definitief af omdat het hem gewoon teveel was, na een ervaring de week ervoor waarin hij in de woestijn in de US met zijn vriend was verdwaald en dat avontuur maar ter nauwer nood had overleefd. Vervolgens kreeg Jeffrey bericht dat hij terug naar huis moest vanwege familieomstandigheden. Zodoende vertrokken we donderdag meet de bus richting de bergen waar we de bergpas zouden oversteken, afscheid nemend van Jeffrey en Gideon. We reden door Piciyaku, de oude poorten naar Cuzco uit de tijd dat Cuzco het centrum was van het Incarijk en de Sacred Valley naar Calca om vandaar lopend de Sawaserai en Pituserai te kunnen ‘nemen’. Het zijn 2 sacred Mountains, een spiritueel energetisch tweeling waarvan Pituserai het mannelijke vertegenwoordigt en Sawaserai de vrouwelijke pool. Na een 3 uur durende wandeling bereikten we de kampplaats waar we de nacht zouden doorbrengen, koud en vochtig. Inmiddels had ik een prachtige poncho gekocht (die ik Hemmie beloofd had) waaronder ik mezelf warm kon houden. Ik had die dagen geen trek in eten, maar gelukkig was er ’s middags en ’s avonds heerlijke soep en wat groente waarmee ik me kon voeden. Gelukkig weer een redelijk goede nacht en de volgende dag, inmiddels vrijdag 24 augustus, op tijd opgestaan om na ontbijt en het opruimen van de tenten, klokslag 9 uur ’s morgens te vertrekken voor een klim de berg op, ruim 5 uur stijgend, een stevige klim dus.
Het was redelijk zwaar en moest ik af en toe naar adem happen, maar gelukkig deed m’n lijf het goed, was m’n hartslag vanaf woensdag niet meer op hol en lukte het me, mede met m’n fantastische wandelschoenen van René Vos en m’n wandelstokken, om te kunnen genieten van het lopen en de omgeving. Want elke keer opnieuw mezelf concentrerend op m’n neusademhaling en aandacht gevend aan m’n buikademhaling maakte dat ik blij was dat al vaak geoefend te hebben…. Het doel van deze dagmars was een hoog gelegen bergmeer aan de voet van de gletsjer van de Culze Cruz, waar de tenten alweer waren opgebouwd en we de nacht zouden doorbrengen. Onze dagelijkse rituelen waren een inwijding in innerlijke stilte en contact met de Apu’s, de berggeesten, die ook ‘de living Mountains’ worden genoemd. Hier hoog in de Andes kost het geen moeite om de kosmische krachten om me heen gewaar te zijn. Om zes uur is het donker, waarna gegeten, nog een gezamenlijk ritueel en even na acht uur, zoals bijna alle avonden om negen uur, had iedereen zijn slaapplek in een warme slaapzak gevonden. Voor mij waren het elke nacht hazenslaapjes van een paar uur, waarna ik dringend m’n slaapzak uit moest om te plassen. Want dat hoefde ik op de een of andere manier overdag eigenlijk nooit.
Zaterdag de 25ste was de zwaarste dag. Ook nu weer ’s morgens om 9 uur onderweg voor een tocht naar 14.300 feet, een kleine 5.000 meter de pas over. We vertrokken met regen dat na de lunch overging in sneeuw. Ondanks weer en wind werd er een ceremonie gedaan om de weergoden en berggoden te bedanken voor de purificatie, de verbinding en de support en bescherming die we genoten om als groep deze tocht te kunnen doen. Na ruim 5 uur bereikten we de pas waar het raasde van de sneeuwstorm en we letterlijk tegen de wind en sneeuw konden leunen. Toen we de pas slechts een paar meter achter ons hadden gebeurde het wonder, ging de wind liggen, hield het op met sneeuwen en konden we weer ‘normaal’ ademhalen en de tocht naar beneden aanvangen. Na ruim 2,5 uur bereikten we een veldje, een honderd meter boven de kampplaats waar de tenten op ons wachten, waar we aan het einde van deze bijzondere tocht een initiatie ontvingen van de Pako’s. Daarbij maakte ik contact met de bijzondere krachten en onvoorwaardelijke liefde van deze ingewijde Indianen. Emotioneel geraakt was ik, zo kwetsbaar en toch sterk, m’n denken volledig uitgeschakeld en me verbonden voelend met de kosmos die uitademde terwijl ik inademde. Ontroering, verstilling, liefde, woordloos, een glimp van oneindigheid……
Daarna liep ieder individueel na z’n inwijding naar beneden naar de tent waar we konden bijkomen van de belevingen. Daarna eten en een ceremonie om onze verbinding met de celestial beings te versterken en verdiepen.
Zondag de 26ste was bijzonder door de lange 6 uur durende afdaling van een 15 km, waarin we langs de rivier Sawa Wasaka het regenwoud bereikten en konden genieten van de prachtige natuur met al z’n heerlijke geuren, prachtige bloemen en dichte bossen met z’n vele kleuren groen, bruin, rood, geel en alle kleuren daar tussenin. Het was de laatste dag van onze pelgrimage die werd afgesloten met een ontroerende ceremonie van verbinding voor we gingen slapen.
De volgende ochtend om 6 uur de laatste ceremonie, vol verstilling, overgave en ingekeerde aandacht, vooral als dank in nederige bewondering voor de natuur en z’n mystieke krachten. Daarna het ontbijt met een pannenkoek, inpakken en de bus in, terug naar Cuzco.
Daar trof ik in het Ninoshotel Rineke met wie ik het volgende avontuur inga, in het regenwoud van de Amazone waar een andere ingewijde Indiaan ons zal meenemen in de verdere purificatie van lichaam, ziel en geest. Maar eerst ’s avonds gezellig gegeten met de deelnemers van de Andestocht en de volgende dag samen met Rineke, nu met de bus omhoog, opnieuw een bezoek aan de mystieke Machu Picchu. Opnieuw gegrepen door de ongelooflijke schoonheid ervan, maar vooral hoe de Inca’s ‘de levende berg’ hebben geëerd om er te kunnen leven.
En dan is het zomaar woensdag de 29ste, zijn we op het vliegveld van Lima en wachten we op onze vlucht naar Tarapoto voor het volgende avontuur…….
Met een liefdevolle omhelzing,
jef