Hampichicuy

Lima, 11 september 2012
(eindelijk weer internetverbinding)
Op woensdag 29 augustus vertrokken we om 10.00 uur met een taxi naar het vliegveld van Cuzco, waar bleek dat onze vlucht naar Lima bijna 3 uur vertraging had. Gelukkig hadden we alle tijd want de vlucht van Lima naar Tarapoto zou pas om 20.00 uur vertrekken. Ik had op het vliegveld van Lima vervolgens in het wifi restaurant de gelegenheid om m’n blog in te vullen, maar de verbinding was te traag om ook foto’s te uploaden. Na nog even een salade gegeten te hebben was het tijd om naar de gate te gaan en ons in te checken. Rineke vloog vanaf Cuzco business class, en omdat er naast haar een stoel vrij was ben ik bij haar gaan zitten. Zo werd het een luxe vliegreis van Cuzco via Lima naar Tarapoto, waar Javier Zavala, de eigenaar van het centrum, ons opwachtte en naar zijn prachtig gelegen centrum Hampichicuy bracht. Hampichicuy betekent in Quechua (de taal van de oorspronkelijke bewoners van Peru) ‘healing place’, ook te vertalen als ‘plek van heelheid’. Javier vertelde door zijn grootvader te zijn ingewijd in de rituelen rond het gebruik van geneeskundige kruiden voor purificatie van lichaam, ziel en geest. In Hampichicuy, centro de crecimiento personal y aplicación de medicinas tradicionales Amazónicas, zullen we de komende 11 dagen verblijven voor onze reinigingskuur. Onderdeel van deze behandelmethode is een traditioneel oud gebruik dat zowel voor, tijdens als na de purificatie de deelnemer geacht wordt zich te onthouden van seks, alcohol en vlees.....
Donderdag de 30ste werd een dagje lekker luieren en lekker eten; en een dag om aan de temperaturen en de geluiden van het regenwoud te wennen. Het is warm en vochtig, met om de paar dagen een soms urenlange regenbui waarbij het water zich in ongekende hoeveelheden naar beneden stort. Wat me erg deed denken aan m’n verblijf op Bali. ’s Avonds toen we van onze hut naar boven wilden lopen naar de eetzaal miste Rineke het afstapje bij de hut en verzwikte ze buitengewoon pijnlijk haar linkervoet, waardoor ze een paar dagen niet in staat was om te lopen. Wat ook hilarisch was, omdat ze op mijn rug zittend in een soort van paardje rijdend mee omhoog naar de eetzaal en weer terug naar de hut gezeuld werd. De volgende middag werd haar een eigen gemaakte kruk gebracht, speciaal op haar armlengte afgemeten, zodat ze zich nu per kruk kon voortbewegen, wat alle ruimte kreeg om er lacherig over te doen. Maar voorlopig was het lastig en vooral pijnlijk.
Het reinigingsproces begon de volgende middag, vrijdag, met een kuur van tabakssap die de bedoeling heeft de maag en de darmen schoon te maken. Een groot glas met tabakssap drinken is al een flinke opgave, maar de 5 liter water die erna gedronken moeten worden is zeker ook niet gemakkelijk, zeg maar geen pretje. De bedoeling is dat de maag zich spontaan leegt, maar overgeven is mijn zwakke plek, dat houd ik kennelijk op onbewust niveau tegen. Ook de beroemde vinger in de keel steken om het kotsen te stimuleren werkte niet. Dus kreeg ik nog een glas tabakssap en dronk ik de laatste van de 5 liters water erover heen, maar nog steeds zonder resultaat; dus nogmaals m’n vinger in m’n keel en boerend proberen het purgeren op te wekken. Na heel veel moeite lukte het me uiteindelijk om nog geen liter van het gedronken vocht in de daartoe aangereikte emmer te hevelen. Wat ik ook probeerde meer kwam er niet uit. Mede op aanraden van Rineke om het verder maar op te geven ben ik opgestaan en wat gaan rondlopen. Vervolgens bleek de boel er op natuurlijke wijze uit te willen en bereikte ik de toilet precies op tijd om m’n darmen te kunnen legen. Ik was volkomen uitgeput en werd het me duidelijk hoe vermoeidheid ook weer voelde. Daarna was het tijd voor de zweethut waar het vocht dat m’n lijf nog niet had vrijgegeven alsnog in gutsen uit m’n poriën stroomde. De zweethut was een weldaad voor m’n vermoeide lijf maar ook afmattend, dus dook ik na een koude douche volkomen uitgeteld m’n bed in.
Na lang en diep te hebben geslapen begon de zaterdag 1 september met het dieet waar we ons de komende 5 dagen aan moesten houden, dat wil zeggen ’s morgens een bak in water gekookte granenpap van avena en een glas yoghurt, en niet te vergeten een glas met plantenextract dat rook naar tandarts en vooral vies en bitter smaakte, maar dus wel gezond móest zijn. ’s Middags en ’s avonds kregen we een bak witte rijst. ’s Middags bood Javier ons een massage aan, buitengewoon ontspannend en met name gericht op het in balans brengen van de chakra’s. Die avond begon rond negen uur onze eerste kennismaking met ayahuasca tijdens een ritueel dat tot diep in de nacht zou duren. Na het goedje te hebben ingenomen kwam het er na een uur zonder enige moeite en weerstand mijnerzijds spontaan weer uit. Waarna het avontuur met deze plant begon, het begin van een onvergetelijke ervaring van multi dimensionale schoonheid, kleurenspectra en energiepatronen die zich aan mijn geestesoog toonden. Mede door de ingetogen liederen die Javier zong werd de intensiteit van de ervaring nog meer verdiepend en m’n wakkerheid in een diep contact met m’n lichaam gestimuleerd. Tegen twaalf uur maakte Javier ons duidelijk dat we het proces in onze bungalow konden voortzetten, waarna we tot ongeveer vijf uur intensief in proces waren en ons individuele proces elkaars proces stimuleerde. Pas daarna vielen we eindelijk in een diepe slaap.
Zondag 2 september werd een luie dag, wat lezen, maar vooral een gelegenheid voor Rineke en mij om onze ervaringen te delen en te ervaren hoe het proces waar we inzaten ons tot diepe inzichten bracht over wat we in ons dagelijkse leven nog helen, reinigen, opruimen en veranderen wilden. Mijn focus was er vooral op gericht om dicht bij mezelf te blijven en fysiek contact te houden met de purificatie die zich in mijn lijf voltrok. ’s Avonds voor het slapen gaan kregen we nog een glaasje ayahuasca, dat ons proceswerk en verdere purificatie zou stimuleren en ondersteunen. Ook nu een urenlang vooral fysiek proces van vrijkomende kundalini en levensenergie en een herhalende voortzetting van de hallucinerende werking van dit geestrijke vocht.
Maandag voor de ayahuasca ceremonie was er weer een zweethut ceremonie, die nog diepere lagen in mijn bewustzijn aanraakte. Ook de dinsdag en woensdag daarna stonden in het teken van de ayahuasca ceremonie die elke avond werd aangeboden. Met ons waren er een Amerikaan en een vrouw uit Chili die aan de ceremonies deelnamen, wat de intensiteit van de belevingen door het samen ervaren ervan vergrootte en verdiepte. Tijdens de ceremonie waren er, naast het zingen van Javier de geluiden van het regenwoud, herrie makende krekels, schreeuwende kikkers en een kikker die op een skippybal zijn kwakende geluid liet springen en de niet te identificeren machineachtige geluiden die op ronkende motoren leken die aan en uitgezet werden. Maar er waren ook de kokosnoten die van grote hoogte met een doffe plof op de grond vielen. Wat Glen, de Amerikaan, tot de humorvolle vraag bracht: ‘hoeveel mensen zouden jaarlijks overlijden door vallende kokosnoten?’ Ayahuasca is een slaapverdrijvend middel, het was meestal rond half vier ’s nachts dat we ons bed instapten en het vaak nog even duurde voor we de slaap te pakken konden krijgen. Het bepaalde onze dagen, onze energie werd volledig gebruikt door ‘het proces’ en veel meer bleef er niet over. Dus was er veel ruimte om te zwemmen, te lezen, en te praten. En voor mij om wat te staren, wat volkomen nieuw voor me is, want dat heb ik m’n leven lang nog niet gedaan, dat kon ik voor mijn gevoel niet eerder. Woensdagmiddag om 12 uur eindigde ons dieet met een bak uien en een overheerlijke salade.
Donderdag kregen we de ayahuasca weer mee naar onze hut om voor het slapen in te nemen, wat er op neer kwam dat het slapen dus weer werd uitgesteld tot een uurtje of half vier. Vrijdag was de voet van Rineke zover genezen dat we met Oliverio de tuinman een lange wandeling konden maken het regenwoud in. Wat een indrukwekkende wandeling werd door de prachtige natuur van het Amazonegebied. Het voorjaar is zich hier aan het ontluiken, met prachtige kleuren, heerlijke geuren en een overweldigend aanbod van verschillende kleuren groen van de majestueuze bomen van het oerwoud. We bezochten een privé dierentuintje van een liefhebber die een soort dierenpension had voor exotische dieren, met apen, een tapir, een adelaar en een uil, verschillende grote rattensoorten en een eenzaam aapje van een kannibalensoort die elkaar opeten, verschillende pauwen, waaronder een pavoreal, een koningspauw en een silvestre, een bospauw. Ook zagen we er een kolibrie wat een lust voor het oog was. We volgden een riviertje omhoog naar een soort waterreservoir, waarvandaan water werd geleid voor gebruik in Tarapoto. Een heerlijke wandeling die ons een goed beeld gaf van natuur en milieu van deze landstreek die werkelijk in helemaal niets te vergelijken is met Nederland. Ook vrijdagavond kregen we de ayahuasca weer mee naar onze hut om het proces op gang te houden en te verdiepen.
Zaterdag 8 september waren de Amerikaan en de Chileense vertrokken en kregen Rineke en ik een privéceremonie van Xavier aangeboden, een ceremonie die begon om half tien en die duurde tot tegen vier uur toen we de aandrang voelden ons naar onze hut te begeven en naar bed te willen. Tamelijk zwevend en gelukkig dat Rineke me stevig vasthield overbrugde ik de 35 meter naar onze hut. Ook de zondag konden we genieten van rust, zon, zwemmen en lezen, om ’s middags een overheerlijk rustgevende massage te krijgen van een hier al 8 jaar wonende Engelse vrouw die chakra massage geeft en daarbij prachtige en krachtige kristallen en edelstenen gebruikt. En zo werd het zondagavond, de laatste nacht hier, met de laatste keer ayahuasca mee naar bed. Een ervaring van liefdevolle omhulling en energiegevende weldadige rust die door me heen zindert en kundalini energie genereert.
En zo is het maandag 10 september geworden, onze laatste dag in Hampichicuy, om een beetje weemoedig van te worden. Wat ’n ongelooflijke bof dat samen met Rineke te hebben kunnen delen.
Lieve mensen tot ziens in Nederland