Een stroef begin.

Op 21 december vertrok ik met rugzak en goede moed, voor het eerst van mijn leven - met een door een reisbureau georganiseerde reis - naar de Libische Sahara. Dat was vroeg opstaan om op tijd op Schiphol te zijn waar ik geacht werd me om me 3 uur voor vertrektijd te melden. Wie dat verzonnen heeft? Niks geen lange rijen, ik kon zo doorlopen en inchecken, zodat ik alle tijd had om te kunnen funshoppen, zonder iets nodig te hebben overigens.
Inmiddels hadden mijn twee reisgenotes zich ook al gemeld, zodat het wachten met kennismaken kon worden gevuld. Nu kende ik mijn schoonzus Karin al, we hadden de reis samen geboekt vanwege haar enthousiaste verhalen over haar woestijntochten. En Jessica, de nog onbekende medereizigster, die zou ik toch onderweg wel leren kennen, dus tijd om mijn sudoku boekje en meegenomen verhaal van Liz Gilbert, eten, bidden, beminnen te testen. Nadat ik de meegenomen krant uit had, want we bleken tijd genoeg te hebben, omdat (door de vele sneeuw die was gevallen?) het vliegtuig dat ons naar Tripoli zou moeten brengen vertraging had. Uiteindelijk vertrokken we met 2 uur vertraging om even na twee uur met Afriqiyah Airways, de Libische luchtvaartmaatschappij. Na drie uur vliegen hoorde ik dat de rechtermotor uitviel, wat gelukkig geen reden tot paniek was, want de medepassagiers bleven rustig doen wat ze aan het doen waren, dutten, lezen, tv kijken. Maar toen even later de linker motor begon te haperen en geluiden begon te maken of de motor opnieuw gestart moest worden, werden hier en daar toch wat ongeruste koppies zichtbaar. Nog wat later meldde de piloot dat we een tussenlanding zouden gaan maken op Malta, het toestel maakte een vervaarlijke bocht waaruit we konden opmaken dat we Malta al voorbij gevlogen waren. Gelukkig waren we geland voor de linker motor er definitief de brui aan gaf en kreeg de piloot een opluchtend applaus van de passagiers.
Na door de douane te zijn ingecheckt en op wapentuig e.d. te zijn gecontroleerd zaten we rond 6 uur in de hal van het vliegveld waar we op eigen kosten een drankje en broodje konden kopen. Helaas bleven we van enige vorm van informatie verstoken. Gelukkig bleken we een kennelijk hoge Libische pief aan boord te hebben die, na veel heen en weer gebel, ons passagiers wist mee te delen dat er een vliegtuig vanuit Tripoli onderweg was om ons op te halen. Inderdaad kwam even na tien uur de douane weer in beeld om ons opnieuw te controleren en uit te checken, zodat de hele meute zich weer richting nieuwe vliegmachine kon begeven en we op hoop van zegen vertrokken voor het laatste stuk naar Tripoli, waar we inderdaad om middernacht landden. Het grootste deel van de passagier zou in Tripoli doorvliegen naar andere bestemmingen. Die hoopten natuurlijk dat hun toestellen al die ruim 7 uur op hen had staan blijven wachten, want voor velen zou een volgend vliegtuig pas na een week vertrekken. Nou ging het gerucht dat die betreffende hoge pief passagier inderdaad een hoge pief was geweest, want hij had het kennelijk voor elkaar gekregen dat de toestellen inderdaad waren blijven wachten.
Vervolgens moesten wij gedrieën inchecken en gecontroleerd worden en de visa worden bestudeerd, maar uiteindelijk stonden we in de hal waar allerlei mannen stonden met bordjes om hun klanten op te halen. Helaas ontbrak onze man in Tripoli. En aangezien onze gsmetjes in Libië niet functioneren konden we een taxichauffeur overhalen ons zijn toestel te lenen, zodat we het noodnummer van ons reisbureau in Nederland konden bellen. Want we hadden geen idee naar welk hotel we moesten. De vriendelijke Nederlandse dame, onze Nederlandse achterwacht zeg maar, gaf ons de naam van het hotel, de taxichauffeur knikte en wij welgemoed onderweg. Maar na een tijdje rondjes rijden werd duidelijk dat de chauffeur geen idee had waar hij moest zijn, dat werd rondvragen bij andere taxichauffeurs, maar helaas niemand had enig idee. Behalve Karin, die al een paar keer eerder in Tripoli was geweest, en ons gelukkig in de goede richting kon dirigeren waar inderdaad ons hotel bleek te zijn. Alleen was de nachtportier nog niet van onze komst op de hoogte. Dus de noodmevrouw maar weer uit haar bed gebeld in Nederland, wat in elk geval hielp, want we kregen kamers aangewezen om de nacht te kunnen doorbrengen. Wat hongerig want we hadden nauwelijks wat gegeten en slaperig, want het was inmiddels 2 uur ’s nachts plaatselijke tijd, d.w.z. een uur later dan in Nederland.
22/12 om 7.15 uur op om te kunnen mediteren, scheren, douchen en uitgebreid te ontbijten met yoghurt en cornflakes, en op tijd te zijn voor de chauffeur die ons om 9 uur zou halen voor een acht uur durende rit zuidwaarts naar Sabha. De auto bleek een zeer comfortabele Mercedes Vita IIICDE te zijn en de chauffeur een alleraardigste Libiër die weliswaar prachtig Arabisch kon spreken, maar ja dat beheersen wij niet. Toch konden we hem duidelijk maken dat we in Garyan waar we langs kwamen koffie wilden drinken. Hij vond een koffiehuis met mannen aan de waterpijp, waar we koffie en ik zelfs warme chocolademelk kon krijgen. Eigenmachtig stopte hij rond 13.30 uur onderweg bij een wegrestaurant bij Bi'r Abu al Ghurab voor een eenvoudige doch prima vegetarische couscouslunch om na een uur weer te vertrekken, via Ash Shwayrif, naar Sabha waar we (na 750 à 800 km rijden) om 17.30 aankwamen. Maar we haddden dan ook over een prachtige 4 baans weg voortdurend 140 km per uur gereden! In Sabha wachtten twee jeeps op ons om verder de woestijn in te trekken. We maakten kennis met de 2 chauffeurs en de kok met wie we 11 dagen zouden rondtrekken. Gelukkig sprak de kok een beetje Frans, de chauffeurs (naast 3 woorden engels: thank you, good morning, how are you, Good?) moesten zich behelpen met Arabisch, wat wel heel mooi klinkt, maar waar geen touw aan vast te knopen is. We werden geacht voort te maken en meteen te vertrekken, want om 7 uur zou het donker zijn en we moesten nog een stuk de woestijn in. Inderdaad was het bijna donker toen we in een prachtige duinkom onze tenten konden opzetten. Na een flink gevecht met de ritssluitingen die vanwege het daarin gewaaide zand het aan het begeven waren, en het vergeefs zoeken naar voldoende tentharingen, want die waren kennelijk in de loop van de tijd in het zand verdwenen, slaagden we er toch in, gedrieën elkaar helpend om de drie tenten overeind te krijgen en de slaapmatjes met slaapzak uit te rollen. Gelukkig was het volle maan dus kon ik mijn eerste nacht in de woestijn uitgebreid genieten van een maan-overgoten landschap. Inmiddels was de kok aan het koken geslagen en onze chauffeur Abdul Rachman bezig om zijn rituele thee te zetten op een kampvuur. Zijn overheerlijke zoete sterke chai zou elke ochtend, middag en avond traditie worden, waar we ons aan konden laven en onze magen, afgezien van de hoeveelheid zand die we toch wel zouden binnenkrijgen, konden schuren.
Door de volle maan was er weinig zicht op het beloofde sterrenfirmament, maar met de wetenschap dat de maan elke dag meer dan een uur later opkomt zou dat de dagen erna wel goed komen. Het was zeker niet koud, ik denk nog een graad of 15 toen ik om elf uur naar bed ging en direct in een diepe slaap viel.