In de woestijn

23/12 werd het even voor 8 uur licht, een dagritme van 11 uur licht in de winter. En dus 13 uur daglicht in de zomer hier, realiseerde ik me. Buiten was het nog oorverdovend stil, dus een prima moment voor innerlijke stilte. Het gerommel met potten en pannen maakte me duidelijk dat de kok was begonnen met het voorbereiden van het ontbijt en de lucht van rook was het signaal dat ook het theeritueel was begonnen. Tijd dus om mijn matje en slaapzak op te rollen en met een vochtig verfrissingdoekje een lekkere ochtend douche te vervangen. Ons eerste ontbijt in de woestijn, dat alle volgende dagen er hetzelfde zou uitzien, bestond uit (oud) stokbrood, smeerkaas, jam en chocopasta. En er was warm water voor de thee. Eenvoudig doch voedzaam belegde ik twee stukjes stokbrood met smeerkaas waar lekker dik jam bovenop en nam ik een derde stukje stokbrood met chocopasta; ik genoot! En het warme water gebruikte ik na afloop van het ontbijt ook om mijn handen en mijn gezicht te wassen. Om 09.30 uur vertrokken we vanuit onze duinpan, in de buurt van Al Hamra ten noorden van Aasr Khulayf, weer naar de doorgaande asfaltweg. Om opnieuw weer kilometers te kunnen afleggen. Nu naar Al Quaraya en vandaar noordwaarts naar camping Ubari, waar we even tijd hadden voor een kop koffie, voor mij werd dat echte warme chocolademelk met een mars. De kok maakte duidelijk dat we haast hadden en weer verder moesten. Dus begaven we ons westwaarts naar de beroemde Idehan Ubari, en het merengebied. Bij het Naserle lake gaan we lunchen en heb ik de eerste echte hoge woestijnduin beklommen. Heel iets anders dan de hoge duin van Schoorl! Wat een klus dat is…. Want elke stap omhoog in het zand zakte mijn voet weer terug waar die vandaan kwam. Los zand geeft geen vaste steun, het ligt korrel voor korrel op elkaar gestapeld, en biedt geen houvast; komisch om met handen en voeten zo’n schuine duin te nemen. Boven was een overweldigend uitzicht over het gebied en het meer. Het meer overigens stonk en nodigde bepaald niet uit voor een duik in het water. Er dreef ook de nodige groene brei op, rottende bladeren gemengd met groene alg. Het water zou een hoog zout gehalte moeten hebben; ik heb het niet uitgeprobeerd. Rond 4 uur moesten we verder, naar een dichtbij gelegen meer, genaamd Lago Umm al Maa (moeder van het water), omringd door palmbomen en zandduinen.
(Dit meer wordt o.a. aangegeven op de google maps kaart: http://maps.google.nl/maps?hl=nl&lr=lang_nl&tab=wl
waarbij de foto’s als link dienen om op de kaart te worden aangegeven, en een mooi beeld geven wat er onderweg zoal te zien is. Opvallend is hoeveel groen er langs de weg te zien is. Dat wil zeggen dat hier vroeger oerwoud was met leem als residu. Waar die leemlaag niet te diep ligt is het een kwestie van ploegen en water geven. Indrukwekkende irrigatieprojecten daar dwingen diep respect af. Het groen van de beplanting doet tegen de achtergrond van de grauwe woestijn soms pijn aan de ogen!)
Het merengebied levert prachtige beelden die een diepe indruk in het geheugen achterlaten; zoals ik me de sprookjes met oases en bloedmooie prinsessen voorgesteld heb ooit…. Vandaar zijn we de duinen weer ingereden en werd naar een mooie plek gezocht om rond zes uur de tenten weer op te zetten, en om voor het eten nog wat rond te lopen. Het was een allemachtig prachtige plek, en na het beklimmen van een hoge duin zag ik beneden mij in het oosten de meren, en naar het westen de zich eindeloos uitstrekkende zandduinen als golven geformeerd in het landschap. De maan kwam op tegen 8 uur, dus we hadden tot dat tijdstip echt uitzicht op een overweldigende lichtshow van de ontelbare sterren van de melkweg en de helder uitkomende sterrenbeelden. Naar boven kijkend werd een bijzonder gevoel bij me opgeroepen, waarbij grootsheid en nietigheid samenvielen. Opgaan in de oneindigheid van de sterrenhemel gaat gepaard met het smelten van het ego als boter dat in de zon ligt. Het op controle en overleven gerichte ego weet kennelijk dat de overlevingskans in de woestijn nihil is….

24/12 werd ik wakker vlak voor het begon te schemeren, wat me de tijd gaf nog even diep in mezelf te kunnen zijn, waarna tent opruimen en ontbijten de aandacht opeiste. Om 10 uur vertrokken we zuidwaarts, langs de meren en een groot drooggevallen meer dat er wel heel erg desolaat uitzag met alle achtergelaten, geabandonneerde restanten van huizen, stalletjes en andere bouwsels van wat ooit een toeristische trekpleister was. Bij de camping waar ik gisteren ook chocolademelk had gedronken deed ik me daarnaast ook te goed aan een bezoek aan een toilet daar. Het dagen achter elkaar in de auto zitten was voor mijn darmen kennelijk het signaal geweest mijn natuurlijke dagelijkse ritme stop te zetten. Vandaar reden we de snelweg weer op, westwaarts, richting het 500 kilometer verder gelegen Gath. Langs de weg lunchen we ergens om daarna direct weer door te reizen, langs Al Awaynat (waar we zouden overnachten op een camping en zouden kunnen douchen maar waar we dus helaas langsreden) tot enkele tientallen kilometers voor Gath, waar we rond 18.00 uur een plekje in de woestijn vonden in van de duinpannen, in het zicht van een misschien wel honderd kilometer lange rotsformatie die zich aan de zuid/oostkant van de weg naar Gath kronkelt. Vanavond kwam de maan pas rond half 10 op, dus weer veel tijd voor het sterrenspektakel met als extra vuurwerk deze kerstnacht meerdere vallende sterren.