Naar het festival in Gath

25/12. Vandaag al om 7 uur opgestaan om op tijd naar Gath te kunnen vertrekken. Inderdaad waren we al om half negen onderweg om een uur later in Gath aan te komen. Helaas bleken onze begeleiders niet op de hoogte te zijn van de tijden rond het festival; dat bleek pas ’s avonds om 20.00 te beginnen. Dus dat werd een dagje rondlummelen in Gath, waar we ons overigens konden vermaken in de medina, de overblijfselen van de meer dan 3000 jaar oude stad, Ghat Al Qadeema, die wonderwel redelijk goed bewaard gebleven is en een goede indruk geeft hoe de mensen toen op elkaars lip geleefd hebben. Hele kleine leefruimten, smalle straatjes, alles op elkaar gepakt en aangebouwd, alsof er geen waanzinnige grote woestijnruimte omheen was om de stad wat groter en grootser op te zetten. Natuurlijk ontbrak in de huidige medina ook de moskee niet. Maar dat die niet origineel was deerde kennelijk niemand. De profeet Mohammed zou zijn leer pas 400 jaar na onze jaartelling gaan verkondigen… Het was indrukwekkend hoe de oude stad met prachtige doeken, lappen en stoffen werd opgeleukt voor het festival dat er de volgende dag gehouden zou worden. Helaas vond de kok het onverantwoord ons alleen te laten rondlopen in Gath, dus hadden we voortdurend een in onze nek hijgende Abdul die ons opjoeg en te weinig op de hoogte was van wetenswaardigheden om ons tenminste van nuttige informatie te voorzien. Al met al een wat lummelige dag met een puzzelboekje op een terras van het enige plaatselijke, kennelijk alleen aan mannen voorbehouden, ongezellige koffiehuis.
Gelukkig was de opening van het festival wel de moeite om bij te zijn. Een leuk gevoel van erbij te zijn overviel me door het kneuterige gebeuren van allerlei groepen mensen die als een soort van opening van de Olympische Spelen langstrokken in plaatselijke kledij, met vlaggen en spandoeken en natuurlijk de nodige portretten van de grote, geliefde, in het hart gesloten en onvervangbare leider Kadafi. Een kleurige stoet, mannen bij mannen en vrouwen bij vrouwen, tronk langs, waarbij we keurig plaats hadden gekregen op een podium aan de zijkant van het veld, maar waar de plaatselijke bevolking zich tussen ons en de optocht had opgesteld, zich steeds meer het veld op verplaatsend en ons het zicht ontnemend van wat er op het veld gaande was. Al met al een prachtige plaatselijke folklore waar de media en de commercie zich nog geen meester van heeft gemaakt. Tegen half elf vonden onze begeleiders het welletjes en werden we weer richting de auto’s gedirigeerd die ons weer brachten in de woestijn waar we in het donker onze tentjes moesten opzetten. Pas in bed realiseerde ik me dat het kerstmis was…. Zonder kerstbrood.
Zondag 26/12. Na ontbijt en het opruimen van de tentjes terug naar Gath, waar we, op de voet gevolgd door onze kok en chauffeur ons in het feestgedruis van het volk de opgeleukte medina in mochten. En waar we inderdaad konden genieten van de stalletjes met sieraden en prullaria en de muziek makende bevolking. Een feestje inderdaad, dat toch enigszins werd gestoord door de voortdurend in onze schaduw lopende – met name – kok, die al snel vond dat we ergens te lang bleven staan. Op dat marktje vond ik een prachtig koperen kunstwerkje van een in een koperplaat van 27 x 35 cm uitgeklopte, mooi uitgedoste en van een tulband voorziene touareg jongeman. Tussen de middag werden we weer richting duinen gedirigeerd voor de lunch, om ons ’s middags weer in de medina te begeven en wat rond te hangen op het terras van het koffiehuis. Toen ik er tussenuit gepiept ben om alleen, helemaal zelfstandig de een paar eeuwen franse burcht die boven de medina was gelegen te bezoeken, een relikwie uit de franse overheersing (die gevolgd zou worden door een nog gewelddadigere periode waarin de Italianen het roer van de Fransen hadden overgenomen) bleek dat toen ik uit de burchtpoort naar buiten kwam mijn chauffeur daar op een grote steen op me te zitten wachten, kennelijk door de kok achter me aan gestuurd, want oh wee, ze waren wel verantwoordelijk voor ons welzijn, toch! Na een kleffe hap in een plaatselijk kippencafetaria begaven we ons naar het feestterrein waar het openluchtfeest inmiddels was losgebarsten. Het gehele dorp was uitgelopen en presenteerde zich met zang en dans, met prachtige uitdossingen, stoere snorren en zwaarden, en de jeugd paradeerde om toch vooral maar gezien te worden, jongens bij jongens en meisjes bij meisjes. Dat wel. Heel af en toe een stelletje, van zeg 14, 15 à 16 jaar. Want op je 17e word je toch wel geacht getrouwd te zijn en een kind te hebben. Terwijl mannen boven de 30 er nog wel aantrekkelijk uitzien is dat bij de vrouwen een uitzondering. De mooie kleding vergoelijkte veel. Opvallen was hoe open en nieuwsgierig met name sommige jonge meisjes naar ons toekwamen en vertelden dat ze engels studeerden en duidelijk uit waren op een praatje. Hopelijk kunnen ze dat vasthouden, in plaats van over enige tijd ook gesluierd en verlegen, zonder veel eigen waarde achter de kinderwagen te lopen. Het was een feestje inderdaad, ik voelde me als buitenstaander vereerd te hebben mogen rondkijken op het buurtfeestje van plaatselijke bevolking die daar weer een jaar op zouden moeten teren vrees ik. In de avond weer terug naar de kou van de woestijn om tenten op te zetten en met veel nieuwe indrukken nog op het netvlies in een rustige slaap te vallen.
27/12, inmiddels maandag ook weer vroeg op om op tijd te zijn voor de aankomst van de 20 kilometer lange kamelenrace, in El Rimal, in het noorden van Gath, aan de voet van die lange rotsformatie (waarvan wordt gezegd dat het er spookt, dat je er niet levens uitkomt als je erin gaat). Er doen veel kamelenrijders, speciaal de Tuareg uit Libië en andere landen als Niger en Algarije mee aan deze wedstrijd. Helaas waren onze begeleiders niet op de hoogte waar de start was van de race, zodat we uiteindelijk – overigens niet onplezierig – een paar uur hebben rondgelopen tussen de wachtende menigte, die ook nu weer dansend en zingend en prachtig uitgedost reikhalzend uitkeken naar de aankomst van de eerste en dus winnende kameelruiter.
Alle plaatselijke activiteiten werden getoond en ook nu was het hele dorp weer uitgelopen om acte de présence te geven en soms luidruchtig met die beroemde hoge Arabische lalalaklank hun goedkeuring gaven aan een zanger of zangeres.
Rond 2 uur vond de kok het welletjes, dirigeerde ons weer naar de auto’s en vertrokken we voor de lunch naar de duinen. Waarna we oostwaarts terugreden naar het 100 kilometer verderop gelegen dorp Al Awaynat, waar ik lekkere nootjes en 2 flesjes vruchtendrank kocht als luxe artikelen straks in de woestijn.
Hier reden we weer van de weg de woestijn in, een heel andersoortige woestijn nu, namelijk een woestijn van grote en kleinere donkere stenen, zonder weg, hobbelend en bobbelend over de stenen in de richting van het Acacus gebergte. Hier waaide een schrale koude noorderwind die aanzwol tot een kleine zandstorm. Aan de voet van een groot rotsgebergte vonden we een plek om de tent op te zetten. Maar het waaide inmiddels zo erg dat we grote stenen gebruikten om de tent mee te verankeren, bij gebrek aan fatsoenlijke tentharingen. Aangezien ook de tentritssluiting niet meer werkte, de tent zo goed en zo kwaad mogelijk afgesloten – tamelijk snel na het eten, want buiten zitten was niet echt prettig in de wind die voortdurend ook zand opwierp – om te gaan slapen. Het werd een koude nacht, waarbij ik voor de eerste keer slecht sliep en ontdekte toen ik er ’s nachts even uitging om te plassen, dat het zand inmiddels een paar centimeter hoog stond in mijn tent.