3 t/m 9 maart 2011

3 maart t/m 9 maart
Donderdag 3 maart weer op tijd de bus in (07.30 uur) om ca. 200 km af te leggen, via Nakhom Thai naar Phitsanulok, via een mooie route door een wat dun bewoond gebied met veel bossen, rijst- en maïsvelden. Hier is het zoals gezegd winter, maar wel met temperaturen die voor onze begrippen doen denken aan een mooie zomer in Frankrijk. Toch is er nog genoeg vocht om de natuur een mooi groen aanzien te geven. Veel bomen staan uitbundig in bloei met prachtige kleuren van donker rood tot licht geel en helder oranje tot diep paars. Ook veel vlinders in de lucht en (als de bus ergens stopt) zijn er altijd wel zangvogels te horen. We stoppen na een paar uur bij een kitscherige Boeddhistische tempel, de Wat Neramit tempel, die kennelijk voor enkele miljoenen bath moest worden versierd en opgeleukt, met veel bladgoud en protserige beelden. (100 bath is omgerekend €2,50, voor welk bedrag je hier het nodige kan doen. Een lunch of diner kost zo’n 125 tot 175 bath, een glas bier 0,80 bath en een Thaise massage van een uur 350 tot 500 bath!) Dat vele geld werd geschonken aan de tempel door rijke families die zich zo een beter karma wensten te kopen…. Het geld was beter besteed geweest aan de armen, die er hier nog in grote aantallen rondlopen, en aan onderwijs, want goede educatie zou hier wonderen kunnen verrichten om met name de jeugd in de minder bedeelde buurten te leren dat ze niet op hun 15 al trouwen en kinderen nemen, om maar onder de pannen te zijn. Hier kan ik even een politiek uitstapje maken. Het land wordt al een paar eeuwen bestuurd door het koningshuis, waarbij de koning wordt aangeduid als ‘de familie’. Deze familie regeert het land met een ijzeren discipline en is (omdat het volk wordt domgehouden) tamelijk geliefd. Zie je in Libië overal portretten van Kadaffi, hier struikel je letterlijk over de portretten van koning Bhumibol en koningin Sirikit. De koning blijkt al een paar jaar behoorlijk ziek te zijn en in een privé hospitaal in Bangkok te wonen. Om het volk voor te bereiden op een voortzetting van zijn macht overgedragen na zijn dood op de koningin zie je steeds meer portretten van haar verschijnen. Was er vlak voor de opstand in Libië toen ik er was rond de jaarwisseling nog helemaal niets te merken van onvrede, hier broeit het wel degelijk. Daar is de laatste paar jaar al het nodige over naar buiten gekomen in de strijd tussen de ‘gelen’, de koningsgezinden (de kleur van de vlag van de koning) en de ‘roden’, degenen die vinden dat de koning zijn macht moet overdragen aan een democratisch parlement. De toenmalige eerste minister Thaksin dacht dat de tijd rijp was voor een omwenteling, maar dat mislukte en hij vluchtte naar Engeland. Maar hier hoor je dat mensen die iets hebben opgebouwd hun hart vasthouden wat er gaat gebeuren als de koning sterft. Met name de kroonprins wordt door een groot deel van het volg niet gepruimd. Men tolereert cq. respecteert de koning, die wel degelijk aanzien heeft, maar men minacht zijn zoon die zich als een ernstig verwent kind gedragen schijnt te hebben. Duidelijk is dat de strijd elk ogenblik weer kan opladen, wat voor het toerisme als een van de voornaamste bronnen van inkomsten, een grote klap betekent; want de crisis heeft daar de laatste paar jaar ook al een flinke deuk ingeslagen, wat met name te zien is in de toeristencentra waar de nodige hotels en winkels dichtgespijkerd zijn.
Enfin, terug naar de tempel, wat wel leuk was dat er al de acht Boeddhabeelden op een rij stonden, die van voor de zondag t/m die van voor de zaterdag. Elk dag kent een ander beeld, woensdag heeft er 2, een voor de ochtend en een voor de namiddag. De Boeddha die voor mij passend is, is de liggende Boeddha die hoort bij de dinsdag, mijn geboortedag. Gegeten hebben we in een prachtige locatie aan een rivier, waar ik met liefde een paar dagen gebleven was. In de tweede helft van de middag komen we aan en hebben we net de tijd even wat van het stadje te zien en een duik te nemen in het zwembad.
Vrijdag 4 maart vertrekken we voor de langste afstand per bus deze reis, ongeveer 300 km. naar Chiang Mai. In de ochtend bezoeken we het Sukothai Historical Park, een prachtig gerenoveerd tempelcomplex waar we gelukkig alle tijd krijgen om uitgebreid per fiets het gehele complex te bekijken. Buitengewoon indrukwekkend en ook nu weer verwonderd over de technieken die eeuwen geleden gebruikt werden om zulke immense gebouwen te construeren. Ook vandaag de lunch weer gebruikt op een prachtige locatie, maar we moeten verder om tijdig, net voor donker Chiang Mai te bereiken. We zitten in het prachtige Furama Hotel, dat echter behoorlijk ver van de binnenstad verwijderd is. Gelukkig brengt een shuttle ons naar de avondmarkt van Chiang Mai, die zo groot is, dat je meer dan een dag nodig zou hebben die helemaal te bezoeken. Na 2 uur slenteren hielden Anneke en ik het voor gezien, namen we de hotelshuttle terug en zijn op tijd gaan slapen.
Voor de zaterdag en zondag had ik een tweedaagse trekking geboekt, de bergen ten noorden van Chiang Mai in. En daar gebeurde eindelijk waar ik op uit was. De pure natuur in met een loodzware wandeling de berg op. Door de moeheid heenlopend werd ik helemaal fris en sterk en wandelde ik letterlijk een andere dimensie in. Ik voelde me zo goed, krachtig en helder, alle muizenissen vermaalt door de aangemaakte adrenaline en al die andere stofjes en dopemine die een mens gelukkig maken. Ik liep met 3 mannen en 3 vrouwen van rond de 25 jaar, een Frans stel, twee blanke Zuid-Afrikaners en twee Australische mooie meiden, waarvan er één een relatie had gekregen met een van de Zuid-Afrikaners, waar de vriendin van de een en de vriend van de ander zich zichtbaar man- en vrouwmoedig bij hadden neergelegd. Ik schat dat we totaal een kleine 7 honderd meter omhoog gelopen hebben over soms tamelijk steile stukken, gedurende een kleine 5 uur. Ruim een uur voor het donker werd kwamen we aan in een klein dorpje waar een paalwoning was ingericht als slaapplaats, met – net als in Oostenrijkse hutten – een soort lager waar iedereen naast elkaar (2 matrassen hadden een eigen klamboe) konden slapen. Aangezien er ruimte genoeg was had ik, net als de ‘overgebleven’ vriendin en vriend van, een eigen dubbelbed met klamboe. Maar voordat er geslapen werd, hebben we eerst uitstekend gegeten en werd er rond een in de hut aangemaakt kampvuur flink wat bier gedronken en onder begeleiding van een gitaar, flink wat gezongen. We kregen namelijk gezelschap van andere wandelaars die in het zelfde bergdorpje een slaapplaats hadden gevonden en gezellig kwamen meedrinken en meezingen. Tegen half twaalf hield ik het voor gezien en ben ik in een diepe welverdiende slaap gerold. Na een paar boterhammen met jam en een paar koppen thee vertrokken we om half tien en ging de toch bergafwaarts. Ook nu was ik weer dolgelukkig met mijn wandelschoenen. Het werd een lange steile afdaling die het nodige van m’n knieën vergde en ik een flinke smak maakte waarbij ik ontzettend m’n grote teen stootte; zonder m’n schoenen had die er afgelegen was m’n gevoel. Dus met een flink blauwpaarse teennagel en wat schrammen kwamen we iets over twaalf uur beneden aan bij een olifantenfarm en werden we getrakteerd op een uurtje olifantenrit langs een riviertje en over de weg terug. Daarna een eenvoudige lekkere lunch (ik moest wel de kip uit m’n eten verwijderen, maar de ook daar weer – net als overal elders overvloedig aanwezige – honden wisten daar wel raad mee. Daarna gingen we, jawel, raftend, in een rubberboot de rivier afzakken. Altijd weer spectaculair om met stroomversnellingen te worden meegenomen over en langs de in de rivier liggende stenen en rotsen. Na, ik schat een klein uur, stapten we over op een bamboevlot waarmee we het laatste stuk bergafwaarts dobberden. Al met een leuke en enerverende ervaring die kan worden bijgeschreven in het deel van m’n brein dat de pieken noteert. Met de pick-up terug naar het hotel waar ik tegen vijf uur aankwam om me op te frissen en nog even een duik te nemen in het zwembad. Daarna een massagesalon gevonden waar ik eerst door een man een wat tegenvallende slappe Thaise massage kreeg van en uur en daarna van een schone Thaise een buitengewoon stevige oliemassage kreeg van een half uur die wel een uur had mogen duren, maar goed ik wilde Anneke niet een half uur op me laten wachten. En na weer zo’n heerlijke Thaise rijstschotel tevreden m’n bed ingerold om de volgende dag weer op tijd op te moeten om het vliegtuig te halen dat ons naar Bangkok terug zou vliegen. We hadden een nachttrein in het reispakket zitten, maar het voorstel om het vliegtuig te nemen zonder na te hoeven denken geaccepteerd, het is tenslotte vakantie…. Dus maandag 7-3 vlogen we in een uurtje naar Bangkok waar een grote luxe Mercedesbus voor 6 personen ons in ruim twee uur tijd naar Cha-Am vervoerde. We werden gestald in het Golden Beach Hotel dat uiterlijk zeker allure heeft, maar van binnen wel wat investering gebruiken kan. Met name de airco maakt een kabaal dat het een aard heeft, wat me met name ’s nachts een paar keer heeft wakker gemaakt. Maar goed, ’s middags al liepen An en ik op het strand voor een lekkere wandeling naar het kleine haventje.
Tja wat valt er te zeggen van Cha-Am… veel overwinteraars, uit Scandinavië, Duitsland, België en Nederland; mensen die hier 2 maanden of langer rondhangen, veel van hen met een verveelde blik en veel met een Thaise schone aan de arm. Gisteren een fiets gehuurd, zonder versnelling en een te laag zadel, en een hele dag de omgeving verkend. Dat wil zeggen tenminste 60 kilometer gefietst, naar een wat zuidelijker gelegen badplaats, een soort Zandvoort maar dan Thais, met heel veel toeristen, ook Thaise trouwens want het schijnt deze week vakantie te zijn in Thailand. Een heerlijke dag die logischerwijze werd afgesloten met een verrukkelijke stevige massage en een overheerlijke Thaise rijstmaaltijd. Vandaag woensdag giet het af en toe van de lucht, stortbuien waar we in Nederland nauwelijks aan gewend zijn, dus een prima moment dit verhaal te kunnen schrijven en op de blog te zetten.
Ik vermaak me!!!