Geconcentreerd aan de slag

Bali, Ubud.
Vandaag, daags voor kerstmis toch begonnen aan en blog. Want jammer als ik m’n ervaringen niet opschrijf. Net doorweekt terugkomend van een wandeling door de rijstvelden naar Sari Organic, een eethuis met de aller-lekkerste pompoensoep I ever had. De lucht was al een tijdje dreigend dus spoedde ik me huiswaarts. Op de hoek van de mainstreet en de steeg waaraan mijn bungalow ligt begon het te spetteren en werd mijn stevige pas een flink snelle tred, want dan is het nog zeker 5 minuten gaans. Maar toen het 2 minuten voor aankomst begon te hozen moest ik toch echt hard gaan hollen, inderdaad om zeiknat onder m’n afdak tot stilstand te komen.

Maar laat ik bij het begin beginnen.
Maandag de 19e stond de Almense taxi van en met Harmke van der Straat klokslag half zeven voor m’n deur om me naar het station te brengen. Trein was en reed ook op tijd dus stond ik even over half negen op Schiphol. Een uur later zat ik aan een heerlijke vruchtenshake en weer een uur later vertok het vliegtuig precies op tijd naar Singapore waar ik precies twaalf en een half uur later, 06.00 uur plaatselijke tijd landde, nou ja, het vliegtuig. Vervolgens had ik alle tijd om in Singapore een kijkje te nemen want mijn vlucht naar Bali vertrok pas om 16.25. Wat en stad is Singapore, ongelooflijk. Een totaal volgebouwd eiland waaraan elk jaar een stukje nieuw land wordt toegevoegd dat van de zee wordt afgepakt. Een tolerant land, want iedereen kan zich er vestigen als je maar flik dokt. Chinezen, Maleisiërs, Joden, Moslims, Engelsen, Fransen en Amerikanen niet te vergeten, je vindt ze bij bosjes. En als in een vreedzame co-existentie, wat ze me hier doen geloven. In elk geval ziet het er zo uit. Hier lijkt de econome nog tot in de hemel te groeien. Maar ook dat is schijn. Want aan veel nieuwbouw wordt niet meer gebouwd. Kennelijk is ook hier soms het geld op. Oude wijken bestaan bijna niet meer, daar is de grond te duur voor. Dus veel oud viel er niet meer te zien, maar wel leuk om te zien het nieuwe zich het oude meester maakt. Een grote Chinese wijk met een oud tempeltje tussen de wolkenkrabbers. Singapore, als een van de kleinste zelfstandige landen te wereld heeft natuurlijk ook een corrupte regering. De president, die the great dictator wordt genoemd, heeft net zijn zoon geïnstalleerd als nieuwe president, als showfiguur voor de bühne. Terug op het vliegveld met WiFi m’n mail kunnen checken om vervolgens weer tijdig in de wachtruimte voor het vliegtuig plaats te nemen. Ook hier verliep alles volgens het boekje en stond ik na 2 uur en drie kwartier vliegen in Denpasar op Bali, waar Wayan met zijn auto op me stond te wachten en me naar m’n bungalow reed. Waar ik moe en voldaan, want weer ‘ns ’n nacht slapen overgeslagen, me om rond half tien kon gaan installeren.

De volgende dag, woensdag, na zowaar een uur of acht slapen een heerlijk ontbijt genuttigd op het terras van dit bungalowparkje vlak bij het zwembad. Om vervolgens te gaan schrijven. Want dat is het echt goede nieuw. Het lukt me hier geconcentreerd en geïnspireerd te kunnen werken aan het boek dat eindelijk af wil. Me voorgenomen er elke dag een uur of acht aan te werken. Dat lukt me aardig. Een beetje de omgeving verkent, althans de hoofdstraat die oneindig lang is, naar de markt om wat inkopen te doen, lekker Indisch geluncht en Mexicaans gedineerd.

Donderdag tussen de middag een lange wandeling gemaakt door de rijstvelden. Een wonderlijke herkenning waar ik stil van werd. De innerlijke beelden die langskwamen verschilden nauwelijks van de realiteit. Stenen huizen i.p.v. lemen rieten hutten. Ja. Ik herken Bali. Zelfs gezichten komen me bekend voor. Alleen mis ik de apen. Die hebben ze verbannen naar een klein plekje, bij Ubud blijkt! Nederland en Indonesië zijn meer met elkaar verbonden dan koloniaal. Dat is me duidelijk. :ieve mensen, dienstbaar en toch onafhankelijk. ’s Avonds in een Indonesisch restaurant gegeten, met wifi en uitzicht op een voorstelling met zang en dans in oude klederdrachten en gamelan muziek. Fascinerend, maar iets te ver weg om het goed te kunnen zien. Na een uur begon het te hozen (het is hier nu het regenseizoen) en waren binnen 5 minuten toeschouwers en spelers uit het openluchttheater verdwenen.

Vrijdag begon het rond twaalf uur te regenen, mee lijkend op een Nederlands bui dan die van gisteren. Tegen half zes werd het droog. Een prima dag dus om lekker aan het boek te werken. Om me om half zes richting mainstreet te bewegen voor een lekker massage. In de steeg waaraan ik woon zitten al zo’n 6 massagesalons. Dus kiezen is erg lastig. Een mooie Balinese kon, wilde ik kennelijk niet ontlopen en vroeg me of ik een strong of medium massage wilde. Strong leek me wel wat. Waarna me een dame werd toegewezen die er het postuur voor had een really tough massage te geven. En ze kon er wat van. Wist de pijnplekken te vinden en te verzachten. Er wordt goed voor me gezorgd, want verleid worden ga zo niet lukken.

En dan vandaag kerstavond. Nee van kerst is hier niets te merken. De overwegend Hindoestaanse bevolking heeft wel wat offerfeestdagen in deze tijd van het jaar, ze lopen flink met bakjes rond waarop de offeranden als bloemen, groente en fruit zijn uitgespreid, om ze bij tempeltjes of bijzondere plaatsen e.d. te zetten of in de rivier te gooien. Ja, en rotjes knallen. Want het Chinese Nieuw Jaar is in aantocht. Maar kerstmis, nee, geen kerstbomen met kerstballen. En ik kan niet zeggen dat ik het mis. Wat ik wel mis is de kerstviering vanavond in de Almense Kerk waar we als harmonie de dienst luister bij zetten. Ik zal er in gedachten bij zijn.

Graag wens ik jullie allen een Zalig Kerstmis. Maak er iets moois van.
Met Balinese warme groet,
jef