Wat een land!

Wat een land mensen!
Met de lekkerste gemberthee ooit gedronken. De gado gado en alle andere onovertroffen vegetarische schotels. Echte chocola. Fruit in overvloed. En dan de lassie en vruchtendranken. Genieten dus. Naast m’n dagelijkse portie uit Peru meegesmokkelde cocathee. Mij hoor je niet klagen ook al vergat ik m’n bambu mee te nemen.

Kerstmorgen werd ik al voor negen uur door Wayan opgehaald voor een familiaire Hindoestaanse ceremonie met de familie van zijn vrouw. Ik begreep dat het een soort verjaardagsfeest was. Maar dan een die elke tweehonderd zoveel dagen opnieuw wordt gevierd. Ben je dus 3 x per 2 jaar jarig. En snel oud. Wat wel klopt, want ook hier is 65 echt stokoud. Het was bijzonder hoe de priester in een oneindig zich herhalend geprevel, boventonen zingen, water strooien, bloemen gooien, wierook zwaaien, water gieten, bloemen tussen duim en wijsvinger wegschieten, de kwade geesten wegjoeg en goede geesten opriep vooral tevoorschijn te komen. Zodat zegeningen en bescherming over ons zouden kunnen komen. Er ontstond inderdaad een prima sfeer met fijne energie, waarin wij toeschouwers gedompeld werden. Ik moest me kleden in een omslagdoek-rok, een prachtige sarong die me natuurlijk geweldig stond en bekijks opleverde. Precies m’n kleur uitgezocht en, zoals alles hier, een koopje. Toen de priester klaar was met z’n ceremoniële handelingen werden we gedoopt. Wat eerst nog rustig verliep met het over ons heen werpen van bloemen, en met wat gespetter van bloesemwater, werd weldra water gieten. De bedoeling was in onze handen, waarmee we geacht werden het over ons heen te gooien en op te drinken. Maar je begrijpt het al, dat liep letterlijk uit de hand. En dat allemaal terwijl we in een kluitje dicht tegen elkaar voor hem stonden, negen volwassenen en tien kinderen schat ik. Maar vervolgens werden grote bakken water tevoorschijn gehaald, ook weer met bloesemwater, dat we een voor een over onze hoofden gegoten kregen. Wat niet alle kinderen overigens apprecieerden. Want er werd aardig geprotesteerd door een paar kleintjes die stevig in de houdgreep zaten van hun vader of moeder. Enfin, na Peru was ik wel wat gewend. En kon ik genieten van het langs buik en rug naar beneden zijpelende water in m’n onderbroek. (Ik was trouwens toch al nat van het zweten.) Waarna nog meer bloemen en rijst ons deel werden, om op onze natte huid en haren te plakken. Overvloed, vruchtbaarheid, gezondheid, maar zeker liefde, was ons deel. Ja wat een lieve warme mensen. Ze hebben m’n hart gestolen. Alleen al die lach met die prachtige witte tanden. Wauw!!
Na de ceremonie meteen ook maar een masker gekocht waarmee de boze geesten verjaagd kunnen worden. Want wat moet je met die enge wezens in je huis.
Wat ik overigens wel in m’n bungalow heb zijn m’n huissalamanders (by the way flinke poepjes achterlatend), die zich te goed doen aan m’n huismieren. Van die hele pietepeuerige kleintjes, dat wel. En dan zijn er natuurlijk (?) ook nog van die hele gemene hele kleine mugjes, waar er gelukkig maar heel weinig van zijn in m’n vredige hutje. En een enkele grote flink zoemende. Gelukkig heb ik een prima klamboe. De hut heeft geen airco. Wel een mooie grote fan die op halve kracht genoeg koelte en weinig lawaai maakt. En dan heb ik mijn I-pod met versterker, zodat ik - als ik dat wil - de hele dag naar m’n eigen favoriete muziek kan luisteren.
Oh ja, en net als m’n stenen tuin-engel ben ik verleid door een stenen tuin Saras wati. De gemalin van Shiva, althans een van de vormen waarin ze verschijnt. Hier als Moeder Aarde, Pacha Mama dus. Een aanwinst voor m’n tuin. Maar wel zwaar voor m’n koffer….
Verder heb ik een fiets gehuurd. Maak daar elke dag gebruik van. Twee keer zelfs een grote toer gemaakt. Wat in dit heuvellandschap een klus is. Lekker af en toe in beweging, want zit verder bijna de hele dag achter m’n computer. Zoals het hoort. Zeker als het regent - wat bijna dagelijks voorkomt, soms kort en hevig, soms wat langer, al dan niet hevig - is het genieten, ook van de verkoeling die dat brengt. En het gevoel van kamperen dat dan toch even bovenkomt. Die regen op het dak en om me heen, en dan zelf droog zittend. Wat een genot. Terwijl de mensen op de rijstvelden rustig doorwerken, onder hun typische rieten (Chinese) hoofddeksels, je weet wel rond en flauw naar een punt oplopend
Bootschap doen op de fiets maakt het leven hier nog leuker. Napoleon is hier nooit geweest, dus er wordt nog links gereden. Wat ik uiterst aangenaam vind. Veel overzichtelijker en volgens mij ook veiliger. Wellicht een leuk onderwerp voor een promotie? Gratis tip! Als we toch de maatschappij anders gaan inrichten kunnen we ook wel weer links gaan rijden dunkt me.

Dinsdag 27-12 werd een ver familieid van de Koninklijke familie gecremeerd. Dat is een groot openbaar feest waar half Ubud bij betrokken was. Er was een enorme toren gebouwd waar bovenin de dode meneer werd neergelegd als teken van zijn voornaamheid, ver boven het volk en op het volk neerkijkend. Dood weliswaar. En voor die toren stond een grote houten stier, als symbool voor de goddelijke stier waarop Shiva zich soms op aarde voortbeweegt en die de geest van de overleden man naar het dodenrijk zou vervoeren. Maar ook als symbool van kracht en van vruchtbaarheid en leven. (Bij een overleden vrouw wordt een koe gebruikt met dezelfde betekenissen). Ook hier zie je overigens dat veel symbolen drie betekenissen hebben!
In een grote optocht. Voorop de familieleden met hun offeranden, een touw vasthoudend waaraan de stier vastzat. En die stier, stevig vastgeboden op een ingenieus draagwerk van grote bamboestokken, werd door een veertigtal mannen gedragen. Daarachter een dertigtal mannen die lawaai maakten met grote en kleine gongen, grote bekkens en kleine bekkens, in een oorverdovend kakofonie van ritmes en klanken. Daarachter de grote ik denk 10 meter hoge toren met de kist. Ook dat geheel werd getild, door ook wel een man of veertig. En daarachter nog weer zo’n zelfde groep slagwerkers met gongen en bekkens. Ja en daarachter wij, het klootjesvolk met heel veel toeristen. Een stoet van enkele honderden meters over een afstand van laat zeggen anderhalve kilometer. Waarvoor over de hele lengte alle elektrische kabels weggehaald waren (zonder overdrijven zeker een paar honderd) opdat de toren verplaatst kon worden. Ja, kosten nog moeite bespaard. Op de plaats van de crematie aangekomen werd de stier geïnstalleerd als brandoven. De overigens al op 5 december overleden 83 jarige meneer werd weer bovenuit de toren in zijn kist naar beneden gesjouwd en naar de stier gebracht. Daar werd hij uit z’n kist gehesen en in de buik van de stier, die daarvoor even werd geopend, gelegd. Met bij hem heel veel symbolische geschenken en offeranden. Dat te ordenen en ceremonieel goed te laten verlopen duurde wel een uur. Maar dan heb je ook wat. Namelijk een prachtig opgemaakte stier die in de fik wordt gestoken. Want onder de stier werd ook het nodige aan brandbare offers neergelegd. Wat met benzine overgoten lekker begon te branden. Waarna grote vlammenwerpers de klus afmaakten. Wat uiteindelijk een wat luguber karakter kreeg toen het lijk al verkolend uit de buik van de stier kwam zakken en de vlammenwerpers niets anders meer te verbranden hadden dan het op ijzeren draden hangende lichaam van de man, wiens ziel en geest hopelijk vanaf de toren had waargenomen ‘dat het goed was’ en inmiddels samen met de stier in rook ten hemel was opgestegen.
’s Avonds gemasseerd door een man die geen woord Engels sprak en me op de een of andere manier aan opa Beerends deed denken. Hij is een kennis van Wayan, en behandelde me in mijn eigen kamer op mijn eigen matras op de grond. Het was duidelijk dat hier een echte kenner aan de gang was. Geen enkele spierknoop werd overgeslagen, en ik bleek er meer te hebben dan ik dacht. Dus veel ‘au’ en ‘au’ en ‘au’. Daarna wel zo diep geslapen als ik in geen tijden gedaan had. In het kader van mijn boek werd me wel bevestigd hoe elke ‘au’ automatisch en gelijktijdig gepaard gaat met spierspanning elders in het lichaam. Aangemaakte levensenergie moet zich ontladen. En het beste is meteen! Een mooie ervaring.

Woensdag 28-12 naar een echte Balinese dansuitvoering geweest van het Ramayana ballet. Een ingewikkeld verhaal over Sita en haar broer Laksamana, beschermelingen van Rama. Ongelofelijk hoe muziek en beweging op elkaar waren afgestemd. De verfijnde bewegingen van armen, benen, handen en vooral de vingers vond ik met name indrukwekkend. Naast de prachtige kostuums, gezichtsuitdrukkingen zoals draaien met ogen en lichaamshoudingen was ik onder de indruk van de timing. Alles kenmerkte zich door een angstaanjagende precisie, zoals de gelijktijdigheid van het slaan op de gamalan door wel 40 vrouwen. Zeer de moeite. En dat alles voor een prijsje van nog geen zeven Euris. Kom daar in Holland ‘ns voor.

Even iets heel anders. Kan iemand mij de volgende onlogica uitleggen. Chocoladebonen worden geplukt in Indonesië, getransporteerd naar Nederland, vervolgens per trein, schip of vrachtauto vervoerd naar Zwitserland waar er repen van worden gemaakt, om teruggevlogen te worden naar Indonesië, waar ze worden verkocht voor een lagere prijs dan zogenaamd belastingvrij op Schiphol.

Lieve mensen, graag tot de volgende keer