En dan is het zomaar bijna weer voorbij.
Door: jefkebeerends
Blijf op de hoogte en volg Jef
16 Januari 2012 | Indonesië, Bali
Het is weer bijna voorbij. De dagen als zand tussen mijn vingers gelopen. Geen idee van de dag. En al helemaal geen idee dat het inmiddels 2012 is. Dat wordt nog wennen als ik weer thuis ben.
Mijn dagen goed kunnen benutten met schrijven. En mijn eigen limiet gehaald van wat ik wilde doen.
En daarnaast ook nog van Bali genoten.
Vorige week woensdag met Wayan, mijn chauffeur naar het Noorden van Bali gereden. Alleen al zo’n rit is een evenement. Dwars door Bali, door prachtige natuur over veel te smalle en slecht onderhouden straten.
Ik zei het al eerder. Het wordt tijd dat Bali onafhankelijk wordt van Jakarta. Daar zou Bali beter van worden. Want het geld dat nu naar de hoofdstad gaat zou dan gebruikt kunnen worden voor eigen prioriteiten als wegenverbetering. Met de autonomie van Bali is overigens al het nodige verbeterd. Met name ecologisch.
Maar laat ik bij m’n verhaal blijven. M’n reden om te gaan was m’n verlangen om ook hier de natuur in te gaan en een berg te beklimmen. Nou dat is mogelijk in en rond Munduk waar we dus woensdag met wat sight seeing naar toe zijn gereden. Helaas begon het in de loop van de middag te hozen dat het een lieve aard had. Waardoor we in de bergen uiteindelijk in de mist kwamen en geen hand voor ogen meer zagen. Nou was die middag de batterij van m’n fototoestel leeg en bleek ik de reservebatterij en m’n oplader niet bij met te hebben. Dus die mist verzachtte de pijn. Na het hotel besproken te hebben en het bleef regenen zijn we doorgereden naar de kust, naar Singaraja, de voormalige hoofdstad van Bali dat door ‘Java’ werd verplaatst naar Denpasar. Daar hebben ze in het Noorden nog steeds hevig de pest over in hebben. En ze zich daar het schompes moeten werken om in de vaart der volkeren mee te kunnen. Een prachtige kust,in de luwte van het eiland gelegen, want de wind komt merendeels uit het zuiden. En er heerlijk verse vis gegeten. Alleen al voor de dagelijkse verse en overheerlijke vis zou ik rustig hier willen blijven….
Donderdag werden we met de zon wakker en vertrokken we om acht uur voor een voettocht door het woud de bergen in. Eerst naar een fenomenale waterval en toen door naar de oudste boom van Indonesië. Tja, had ik maar een camera bij me gehad die het deed. Wel maakte m’n mobiel kleine filmpjes. Maar hoe ik die op m’n computer krijg??? Het werd een vijf uur durende trektocht, omhoog en omlaag, langs af en toe wel heel gevaarlijk glibberige paadjes, zo glad dat een ijsbaan er trots op zou zijn. En dat tegen toch wat steile hellingen is uitkijken. Gelukkig dat ik geleerd heb goed te lopen. Eerst op de voorvoet! En de voeten tamelijk parallel. Het heeft me behoed tegen flinke uitglijders. Prachtige natuur waarin duidelijk wordt hoe nietig wij mensen zijn en hoe goddelijk de rijkdom aan bomen, planten en struiken van dit land is, met een kleurrijkheid die zijn weerga niet kent.
Ze zijn zich daar hier heel erg van bewust. Willen dat ook graag zo houden. Dus geen gekap van bomen voor economisch gewin. Dat is het goede nieuws. Het slechte nieuws is dat de jeugd er nauwelijks in geïnteresseerd is. Die zijn meer gefocust op het toerisme. Met als gevolg te weinig nieuwe jonge arbeiders om de rijstvelden te bewerken.
Zondag naar een prachtige ceremonie geweest hier vlak in de buurt, in Petulu Village, waar in de Tegallantang tempel een Hindoestaans feest werd gevierd. Met heel veel offerandes, muziek en dans. Ook nu weer een feest voor het oog.
Wat nog helemaal niet uit de verf gekomen is, is dat ik sinds de Nieuwjaarsduik in de Indonesische Zee ik hier elke dag in het zwembad een kilometer gezwommen heb. Door achtjes te zwemmen (voor de kenner: lemniscaten) voelde ik me als een vis in een vissenkom. Alle ruimte en het water dat ik zwemmend tegenkwam was voortdurend nieuw. Bravo. Nu een abonnement in het Almense openluchtzwembad. Bij vrees ik andre temperaturen...
Wat valt er verder te vertellen over dit land…. Dat het me spijt dat ik het niet eerde heb leren kennen. Uit de verhalen van mensen die hier al meer dan 20 jaar komen blijkt dat ik wat gemist heb. De sfeer van toen moet een feest van spiritualiteit geweest zijn. Gelukkig is dat nog steeds voelbaar hier.
Dank weer voor het meeleven. En tot snel.
jef
-
16 Januari 2012 - 15:02
Ingrid:
lieverd wat treurig voor jou dat het alweer bijna voorbij is. en: wat heerlijk voor mij dat je weer thuis komt, ik heb je zeer gemist!!
kus Wayan heel hartelijk van mij, ik hou een beetje van die man!!
volgende week weer tango-en, ook leuk.
xxx -
17 Januari 2012 - 21:20
Mariette:
Ik ben blij dat ik een beetje mee heb kunnen genieten van je reis naar Bali
Ja het aftellen is begonnen ....... en bijna begint het normale leven weer, geniet nog even van je dagen daar.
Ik hoop je Dinsdag weer te zien.
Veel liefs en een dikke kus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
