Dharamsala, McLoad Ganj
Door: jefkebeerends
Blijf op de hoogte en volg Jef
28 Mei 2010 | India, Dharamsala
Dharamsala, McLoad Ganj
Namaste.
Dit is het laatste verslag van mijn reis naar Nepal en India.
Dus voor degene die nog niet reageerde en dat stiekem toch wel van plan is, dit is de laatste gelegenheid.
Als ik dit schrijf ben in Dharamsala (de klemtoon ligt op de 2e lettergreep, daa ram saa laa,de Engelsen noemen het Dhurmsala), en dit is wat mij betreft the place to be. Vanaf het eerste moment voel ik me hier helemaal thuis en ... tja helaas wel met het eind van de reis in zicht.
Vrijdag 21 mei om 16.00 uur vertrokken naar Dharamsala, om precieser te zijn naar upper Dharamsala ofwel McLoad Ganj, vernoemd naar de – in de tijd dat de Engelsen India nog als hun koloniale eigendom beschouwden – toen dienstdoende Luitenant Gouverneur van de Punjab David Mc.Load. Deze boven Dharamsala in de bergen strategisch gelegen plek werd in 1850 gesticht als garnizoensplaats en het administratief centrum van de koloniale regering. De aardbeving van 1905, waarbij velen het levn lieten, maakte daar een einde aan, waarna de plaats min of meer verlaten was. Tot in 1960 His Holines the 14th Daila Lama er zijn hoofdkwartier vestigde na zijn vlucht uit Tibet.
Ik kwam hier zaterdag de 22ste ’s morgens om 08.00 uur aan, na een prima reis, in een bus die wat minder luxe was dan me was voorgeschoteld. Het goede nieuws was dat de airco niet werkte, het slechte nieuws dat de een of andere onverlaat de schokbrekers uit de bus had gesloopt. Dat werd dus letterlijk 16 uur (min een paar stops) over de slechte wegen van India stuiteren. Nou slaap ik toch al niet in een bus, maar dit was echt alsof na een tijdje al mijn botten los in mijn lijf rammelden. ’s Morgens heb ik de boel met wat stevige oefeningen weer op z’n plek moeten zien te krijgen.
Ik vond tamelijk snel na m’n ontbijt een prima kamer met prachtig uitzicht en na wat soebatten een redelijke prijs van 350 ruppees per dag (6,30 euro), incluis warm water. Dit keer echt wel warm, want in Rishikesh heb ik het verschil tussen de koude en de warme kraan niet kunnen ontdekken omdat uit beiden lauw water kwam.
Na me te hebben opgeknapt de omgeving verkent en meteen een paar stevige wandelingen kunnen maken. Wat is dit een heerlijke plaats om te zijn, heel veel tibetanen, veel boedhistische monniken, en niet te vergeten ook een paar echt heel erg mooie winkels, waaronder die met prachtige gebedswandkleden, waarvan ik de verleiding zal weerstaan om er een mee te nemen. Dat is me bij de stenen die ik hier vond niet gelukt, want iets heel bizonders gekocht. De energie, de sfeer, de rust; het is weldadig. Nu ben ik enigszinds bevooroordeeld dat is waar, want in de boedhistische traditie voel ik me toch het meeste thuis. Maar laat ik het toch maar beschrijven als een gevoel van thuiskomen. De Daila Lama zelf is er niet, hij is in de U.S.A. en komt volgende week terug. Jammer, want ik had hem graag ontmoet; een goede reden een keer terug te komen wat mij betreft.
Zondag de 23ste ben ik naar een kerkdienst gegaan in de door en voor de Engelse militairen in het begin van de 19e eeuw gebouwde kerk met de aansprekende naam St John in the Wilderness. Wat een te gekke belevenis was, die te vergelijken is met een Amerikaanse kerkdienst voor en door zwarten, wat ik overigens alleen ken van de tv. Ongelooflijk hoe jonge mensen volledig gegrepen door Jezus hun geloof in deze kerk belijden. Nou heb ik persoonlijk altijd wat moeite met het begrip belijden, waarin het woord lijden wat mij betreft iets te nadrukkelijk aanwezig is. Maar van lijden was tijdens deze kerkdienst weinig te merken, tenminste, als je niet luistert naar de teksten die gezongen worden. Het was een grote feestvreugde, swingend en meeslepend, waarbij tussen de liederen jonge mensen van all over the world naar voren kwamen om hun verhaal over hun bekering te doen. Ik vond het aandoenlijk en moest denken aan de uitspraak van m’n goede vriend Han Boering: soms slaat God een rechte slag met een kromme stok.... Tegelijkertijd had ik ook een neiging om zelf ook naar voren te gaan en te zeggen: Jesus is not God, Buddha is not God, Krishna is not God, the prophet Mohamed is not God. Maybe we are – like Jesus - children of God, but than we all are, are all human beings children of God. Ach zo'n gedachte is ook weer makkelijk los te laten.... en in te ruilen voor de bekende mantra die de boedhisten de hele dag prevelen: Om Ma Ni Pad Me Hum....
Rond de kerk is een kleine begraafplaats voor de Engelsen die tijdens hun verblijf het leven lieten hier. Waaronder James Bruse voor wie een waar monument is gebouwd. Hij was Viceroy in India, (je weet wel, onderkoning, wat Prins Bernhard wilde zijn in Nederlands Indie). Deze James is hier in Dhurmsala in 1863 in het harnas gestorven voor Koning(in) en vaderland.
Na de dienst ben ik gaan deelnemen aan een meerdaagse cursus chakra meditatie waar ik me voor heb ingeschreven. Ook dat was thuiskomen. Heerlijk om me te kunnen laten meenemen in de visualisaties en meditaties in de wereld van de chakra's die me zo nabij is. En waar ik elementen krijg aangedragen die me bevestigen hoe belangrijk het is m’n boek te publiceren. Aura en chakra kennis verdient een grotere verspreiding. En over toeval gesproken, het boek dat de jongen me kwam brengen bij een tempeltje in Ninital, is geschreven door de leraar van degenen die deze cursus geven.
Dat ik in deze contreien een opvallende verschijning ben, blijkt vooral met m’n lengte te maken te hebben. Een Indier vertelde me dat Nederlanders - kennelijk is dat ergens wetenschappelijk vastgesteld - tot de langste aardebewoners behoren. Op basis daarvan wellicht vroeg iemand me of ik uit Holland kwam, omdat zo zei hij, ik zo lang ben (en ik natuurlijk met hem op de foto moest). Nou ben ik inmiddels 2 cm kleiner dan ik vroeger was – wat me doet denken aan de opmerking van oma Beerends die zei dat ze groeide als de koeienstaarten, namelijk naar beneden. Wat niet wegneemt dat ik waarschijnlijk nooit de lengte zal bereiken als de mensen hier meten. De bedden in Nepal en India zijn nooit langer dan 1,90 meter (of zelfs maar 1,80) heb ik ervaren.
Wat nog onvermeld is gebleven is m’n deelname aan een heuze raftingtocht door de rivierversnellingen van de Ganges. Aan het ontbijt in Rishikesh kwam ik de dag voor m'n vertrek naar Dharamsala in contact met een stel jongeren, die gingen raften en me uitnodigden om mee te gaan. Wat een heerlijke ervaring, daar is de Efteling natuurlijk niks bij... Heerlijk om die razende golven tegen de rubberboot aan te zien slaan, wat een geweld, waar geen andere techniek aan te pas komt dan op de rand van de boot te blijven zitten. Uiteindelijk was het natuurlijk ook de bedoeling dat we allemaal overboord zouden gaan en het natuurlijke meestromen in de rivier konden ervaren. Heerlijk, in een woord! En of het een ontering van de heilige Ganga is...? Wat wel grappig is, is de logica van Dr.Kothari, die ik overigens erg dankbaar ben voor zijn heerlijke dagelijkse massages. Hij vertelde me dat het goed was om elke dag tijdens het zwemmen een slokje van het heilige Gangeswater te drinken. Maar toen hij hoorde dat ik ging raften waarschuwde hij me ervoor dat ik ervoor moest zorgen dat het water niet in m’n oren zou komen, omdat ik anders een ontsteking zou kunnen krijgen..... Ik heb beide suggesties niet opgevolgd. Onderdeel van het rafting evenement was een sprong van een hoge rots in de ganges. Me niet laten kennen dus de 8 meter hoge sprong in het water ondernomen; ik verzeker je dat is hoog als je daar zo boven het water staat. En ik moest denken aan mijn ervaring als 8 jarige tijdens het zwemmen in het Kinselermeer met de familie Kruse. In het water was een hoge toren gebouwd waar de hele dag kinderen vanaf sprongen. Dus uiteindelijk ik ook omhoog; maar boven aangekomen dorst ik toen niet te springen en ben ik tegen de stroom kinderen in de trap naar beneden gegaan, wat natuurlijk een enorme afgang was. Enfin na 57 jaar me gerevancheerd. De sprong zelf is een kick die het de moeite waard maakte om m'n hoogtevrees opzij te zetten!
Wat ik ook niet onvermeld wil laten is dat ik nog niemand van mijn leeftijd ben tegengekomen. Het zijn vooral jongeren, met name veel alleen reizende jonge vrouwen. Gek genoeg reizen de jongens met hun vriendin, met vriend(en) of in een groep. Ik heb nog geen alleen reizende jongen gezien. Wel een paar vrouwen van rond de 50, maar die zijn zo in zichzelf gekeerd dat ik er geen contact mee zoek. Neem van me aan, ik heb me geen moment alleen gevoeld of me verveeld. Zeker hier in Dharamsala is het proberen (ik weet het is een oude valkuil) om m'n tijd zo goed mogelijk te benutten. Zoals m'n dagelijkse meditatie in de hal van de boedhistische tempel van de Daila Lama; een verademing van rust en spirituele energie.
Dat vooral goed benutten van m'n tijd resulteerde maandag in het in een dag doen van 2 chakrameditaties zodat ik de volgende dag een lange wandeling kon maken naar de eeuwige sneeuw. Die overigens vrees ik niet eeuwig zal zijn, want bewoners meldden me dat er elk jaar minder ligt. Het was een tocht die als dagtocht werd aangeboden, maar waarbij het advies was het in 2 dagen te doen. Nou die tijd heb ik niet (d.w.z. er niet voor over), dus vandaag een tocht gemaakt die ik in de analen kan bijschrijven. 13 km ver en 2 km hoogteverschil te overbruggen om er te komen, samen met m'n gids. Ik verzeker je het is een eind en zwaar. Op het hoogste punt aangekomen bleek de sneeuw zelf weer lager te liggen, en nog een klein half uur lopen te zijn. Ik heb het erbij gelaten, in de wetenschap en uit ervaring dat je pikzwart wordt van die sneeuw. Dus een drankje gedronken bij een daar op de berg gebouwde houten krot en de terugweg aanvaard: ook nu weer 13 km ver en 2 km dalen! Mijn voorstel om aan het eind een andere route te nemen resulteerde vervolgens in een ware straftocht over een door de engelsen destijds aangelegde 'romijnse' weg. Uitsluitend schots en scheef liggende stenen, waar m'n gids luchtigjes overheen liep. Pas na een tijdje snapte ik mijn probleem met zo'n weg. Door mijn grote voeten kan ik me uitsluitend voortbewegen door op m'n tenen te lopen, van steen naar steen. Wat af en toe een ware stenendans is (degene die in de bergen gelopen heeft kent dat van steen op steen walzen), maar het lukt alleen maar op de tenen lopend. Gelukkig heb ik dat al geoefend, heb ik stevige kuiten, maar toch, na 23 km gelopen te hebben een (z)ware opgave! Al met al een prachtige, onvergetelijke tocht, met als enige dissonant dat tijdens het wandelen een horsel klem kwam te zitten tussen m’n been en m’n korte broekspijp: au! Toen ik even later die eagle boven m’n hoofd zag zweven en dacht aan die in de kooi opgesloten eagle in de Zoo van Nainital wist ik zeker dat beesten ruimte nodig hebben....
(Een moment om te vermelden wat de Elf zei over al die dieren op straat hier: naast koeien en stieren, honden en katten, paarden en ezels, af en toe ook varkens; in Jodhpur ook camels, dromedarissen dus. Hij vertelde dat onze manier van omgaan met dieren en de oosterse manier van omgaan beiden tekenen zijn van hoe we vervreemd zijn van het wezen van dieren. Wat betekent dat we ons niet meer afvragen wat dieren nodig hebben.De dieren hier op straat zijn een soort van tegenhanger van de dieren in de mestflats in de westerse landen: beide is gekte...)
Tijdens het lopen van zo'n tocht ontkom ik niet aan enige reflectie. Naar boven lopend wordt er elke keer zo'n punt zichtbaat waarop het lijkt alsof je er bent, maar dat is om het op z'n Amsterdams te zeggen tamelijk verneukeratief. Want dan ga je de hoek om en zie je wat je nog te gaan hebt. Om na een uur tot de conclusie te komen dat er dan nog een stuk te gaan is, etc. Het is als het leven zelf, als je denkt dat je er bent, ben je er geweest... zoiets. De vergelijking met het leven zelf gold ook voor het stenendansen dat ik onderweg een aantal malen heb kunnen oefenen. Dat gaat een hele tijd goed, lekker tempo, prima kadans, en dan ineens is de betovering weg en vraagt de volgende stap alle aandacht en volledige focus op het evenwicht. Want de balans houden is een hele kunst, zeker met pal naast de weg aanwezige diepe afgronden Gelukkig had ik m'n stokken bij me. Die hebben me meer dan een keer voor een val behoedt!
Als het gaat over balans houden, toen ik 25 was hield ik me er helemaal niet mee bezig. Op mijn 40ste had ik denk ik de meest optimale fysieke balans. Nu realiseer ik me dat na m’n 40ste m'n fysieke balans een tegengestelde ontwikkeling heeft doorgemaakt dan m'n psychische balans. Ouder worden vraagt een fysieke tol. Niettemin heb ik alle complimenten vandaag kunnen opzuigen. Met name die van m'n gids, die toevallig ook Raj heet, net als onze erste gids in Nepal. Hij was onder de indruk en vertelde me dat ik het beter deed dan veel van zijn klanten. Ik ben ervan uitgegaan dat hij het meent. Ik ben er wel moe van! Om 9 uur vertrokken, eerst naar de Tryund op 2875 m, alwaar wat gegeten. Toen door naar de voet van de moonpeak, waar de eeuwige sneeuw ligt. Om 18.00 uur waren we weer terug. En de prijs die ik betaalde: een dag stevige diaree.
Wat vervelend was omdat ik donderdag door zou reizen met de trein naar Jodhpur, wat anders liep omdat er geen plek in de trein te krijgen was. Dus zat ik woensdagavond in de bus met een goed werkende antipoeppil, op weg naar New Delhi om daar vervoer te regelen naar Jodhpur. Wat dus is gelukt want daar ben ik gisterenavond, donderd de 27ste aangekomen; in een weer heel andere wereld. Want hier is het overdag 50 graden!! En hier zijn stofstormen overdag, Morgen ga ik naar de woestijn.
Na mijn verblijf van een aantal weken in Nepal en India ben ik aardig gewend geraakt aan de, soms vreemde, gewoonten en gebruiken hier. Het spugen op straat, het bijna op je schoot gaan zitten in een bus en het aan je komen op straat (doen alleen mannen helaas), het bedelen, het proberen meer te krijgen dan was afgesproken, het eindeloos delibereren als er onderhandeld moet worden, ik kan er mee omgaan. Maar aan een ding kan ik niet wennen, en dat is het gedrag van de automobilisten. Die hebben hier een ego waar alle Nederlanders bij elkaar nog wat van kunnen leren. Ze nemen werkelijk elke ruimte in die ze kunnen bemachtigen. Wat met name op de weg lopend (en dat is de enige mogelijkheid tenzij je gebruik maakt van een bus, taxi of riksja al dan niet gemotoriseerd) betekent dat ze toeterend komen aanrijden en er vervolgens vanuit gaan dat je het ravijn inspringt, zodat ze zonder remmen kunnen doorrijden. Hopeloos onverbeterlijk vrees ik, dus erger ik me er maar niet aan, maar wennen doet het niet.
Ja, dit is India. Een land om van te houden. Een land om opnieuw naar toe te gaan.
Ik hoop dat jullie een beetje hebben kunnen meegenieten.
Heel veel liefs, en tot in het vertrouwde Nederland.
Dikke kus,
jef
P.S. In een internetcafe heb ik een virus in mijn fotocamera opgelopen, wat betekent dat ik de laatste foto’s niet kan uploaden, het spijt me, die krijgen jullie dus helaas niet te zien. En heb een nieuwe chip voor in de camera moeten kopen ad 25 euros om nog foto’s te kunnen maken!
Namaste.
Dit is het laatste verslag van mijn reis naar Nepal en India.
Dus voor degene die nog niet reageerde en dat stiekem toch wel van plan is, dit is de laatste gelegenheid.
Als ik dit schrijf ben in Dharamsala (de klemtoon ligt op de 2e lettergreep, daa ram saa laa,de Engelsen noemen het Dhurmsala), en dit is wat mij betreft the place to be. Vanaf het eerste moment voel ik me hier helemaal thuis en ... tja helaas wel met het eind van de reis in zicht.
Vrijdag 21 mei om 16.00 uur vertrokken naar Dharamsala, om precieser te zijn naar upper Dharamsala ofwel McLoad Ganj, vernoemd naar de – in de tijd dat de Engelsen India nog als hun koloniale eigendom beschouwden – toen dienstdoende Luitenant Gouverneur van de Punjab David Mc.Load. Deze boven Dharamsala in de bergen strategisch gelegen plek werd in 1850 gesticht als garnizoensplaats en het administratief centrum van de koloniale regering. De aardbeving van 1905, waarbij velen het levn lieten, maakte daar een einde aan, waarna de plaats min of meer verlaten was. Tot in 1960 His Holines the 14th Daila Lama er zijn hoofdkwartier vestigde na zijn vlucht uit Tibet.
Ik kwam hier zaterdag de 22ste ’s morgens om 08.00 uur aan, na een prima reis, in een bus die wat minder luxe was dan me was voorgeschoteld. Het goede nieuws was dat de airco niet werkte, het slechte nieuws dat de een of andere onverlaat de schokbrekers uit de bus had gesloopt. Dat werd dus letterlijk 16 uur (min een paar stops) over de slechte wegen van India stuiteren. Nou slaap ik toch al niet in een bus, maar dit was echt alsof na een tijdje al mijn botten los in mijn lijf rammelden. ’s Morgens heb ik de boel met wat stevige oefeningen weer op z’n plek moeten zien te krijgen.
Ik vond tamelijk snel na m’n ontbijt een prima kamer met prachtig uitzicht en na wat soebatten een redelijke prijs van 350 ruppees per dag (6,30 euro), incluis warm water. Dit keer echt wel warm, want in Rishikesh heb ik het verschil tussen de koude en de warme kraan niet kunnen ontdekken omdat uit beiden lauw water kwam.
Na me te hebben opgeknapt de omgeving verkent en meteen een paar stevige wandelingen kunnen maken. Wat is dit een heerlijke plaats om te zijn, heel veel tibetanen, veel boedhistische monniken, en niet te vergeten ook een paar echt heel erg mooie winkels, waaronder die met prachtige gebedswandkleden, waarvan ik de verleiding zal weerstaan om er een mee te nemen. Dat is me bij de stenen die ik hier vond niet gelukt, want iets heel bizonders gekocht. De energie, de sfeer, de rust; het is weldadig. Nu ben ik enigszinds bevooroordeeld dat is waar, want in de boedhistische traditie voel ik me toch het meeste thuis. Maar laat ik het toch maar beschrijven als een gevoel van thuiskomen. De Daila Lama zelf is er niet, hij is in de U.S.A. en komt volgende week terug. Jammer, want ik had hem graag ontmoet; een goede reden een keer terug te komen wat mij betreft.
Zondag de 23ste ben ik naar een kerkdienst gegaan in de door en voor de Engelse militairen in het begin van de 19e eeuw gebouwde kerk met de aansprekende naam St John in the Wilderness. Wat een te gekke belevenis was, die te vergelijken is met een Amerikaanse kerkdienst voor en door zwarten, wat ik overigens alleen ken van de tv. Ongelooflijk hoe jonge mensen volledig gegrepen door Jezus hun geloof in deze kerk belijden. Nou heb ik persoonlijk altijd wat moeite met het begrip belijden, waarin het woord lijden wat mij betreft iets te nadrukkelijk aanwezig is. Maar van lijden was tijdens deze kerkdienst weinig te merken, tenminste, als je niet luistert naar de teksten die gezongen worden. Het was een grote feestvreugde, swingend en meeslepend, waarbij tussen de liederen jonge mensen van all over the world naar voren kwamen om hun verhaal over hun bekering te doen. Ik vond het aandoenlijk en moest denken aan de uitspraak van m’n goede vriend Han Boering: soms slaat God een rechte slag met een kromme stok.... Tegelijkertijd had ik ook een neiging om zelf ook naar voren te gaan en te zeggen: Jesus is not God, Buddha is not God, Krishna is not God, the prophet Mohamed is not God. Maybe we are – like Jesus - children of God, but than we all are, are all human beings children of God. Ach zo'n gedachte is ook weer makkelijk los te laten.... en in te ruilen voor de bekende mantra die de boedhisten de hele dag prevelen: Om Ma Ni Pad Me Hum....
Rond de kerk is een kleine begraafplaats voor de Engelsen die tijdens hun verblijf het leven lieten hier. Waaronder James Bruse voor wie een waar monument is gebouwd. Hij was Viceroy in India, (je weet wel, onderkoning, wat Prins Bernhard wilde zijn in Nederlands Indie). Deze James is hier in Dhurmsala in 1863 in het harnas gestorven voor Koning(in) en vaderland.
Na de dienst ben ik gaan deelnemen aan een meerdaagse cursus chakra meditatie waar ik me voor heb ingeschreven. Ook dat was thuiskomen. Heerlijk om me te kunnen laten meenemen in de visualisaties en meditaties in de wereld van de chakra's die me zo nabij is. En waar ik elementen krijg aangedragen die me bevestigen hoe belangrijk het is m’n boek te publiceren. Aura en chakra kennis verdient een grotere verspreiding. En over toeval gesproken, het boek dat de jongen me kwam brengen bij een tempeltje in Ninital, is geschreven door de leraar van degenen die deze cursus geven.
Dat ik in deze contreien een opvallende verschijning ben, blijkt vooral met m’n lengte te maken te hebben. Een Indier vertelde me dat Nederlanders - kennelijk is dat ergens wetenschappelijk vastgesteld - tot de langste aardebewoners behoren. Op basis daarvan wellicht vroeg iemand me of ik uit Holland kwam, omdat zo zei hij, ik zo lang ben (en ik natuurlijk met hem op de foto moest). Nou ben ik inmiddels 2 cm kleiner dan ik vroeger was – wat me doet denken aan de opmerking van oma Beerends die zei dat ze groeide als de koeienstaarten, namelijk naar beneden. Wat niet wegneemt dat ik waarschijnlijk nooit de lengte zal bereiken als de mensen hier meten. De bedden in Nepal en India zijn nooit langer dan 1,90 meter (of zelfs maar 1,80) heb ik ervaren.
Wat nog onvermeld is gebleven is m’n deelname aan een heuze raftingtocht door de rivierversnellingen van de Ganges. Aan het ontbijt in Rishikesh kwam ik de dag voor m'n vertrek naar Dharamsala in contact met een stel jongeren, die gingen raften en me uitnodigden om mee te gaan. Wat een heerlijke ervaring, daar is de Efteling natuurlijk niks bij... Heerlijk om die razende golven tegen de rubberboot aan te zien slaan, wat een geweld, waar geen andere techniek aan te pas komt dan op de rand van de boot te blijven zitten. Uiteindelijk was het natuurlijk ook de bedoeling dat we allemaal overboord zouden gaan en het natuurlijke meestromen in de rivier konden ervaren. Heerlijk, in een woord! En of het een ontering van de heilige Ganga is...? Wat wel grappig is, is de logica van Dr.Kothari, die ik overigens erg dankbaar ben voor zijn heerlijke dagelijkse massages. Hij vertelde me dat het goed was om elke dag tijdens het zwemmen een slokje van het heilige Gangeswater te drinken. Maar toen hij hoorde dat ik ging raften waarschuwde hij me ervoor dat ik ervoor moest zorgen dat het water niet in m’n oren zou komen, omdat ik anders een ontsteking zou kunnen krijgen..... Ik heb beide suggesties niet opgevolgd. Onderdeel van het rafting evenement was een sprong van een hoge rots in de ganges. Me niet laten kennen dus de 8 meter hoge sprong in het water ondernomen; ik verzeker je dat is hoog als je daar zo boven het water staat. En ik moest denken aan mijn ervaring als 8 jarige tijdens het zwemmen in het Kinselermeer met de familie Kruse. In het water was een hoge toren gebouwd waar de hele dag kinderen vanaf sprongen. Dus uiteindelijk ik ook omhoog; maar boven aangekomen dorst ik toen niet te springen en ben ik tegen de stroom kinderen in de trap naar beneden gegaan, wat natuurlijk een enorme afgang was. Enfin na 57 jaar me gerevancheerd. De sprong zelf is een kick die het de moeite waard maakte om m'n hoogtevrees opzij te zetten!
Wat ik ook niet onvermeld wil laten is dat ik nog niemand van mijn leeftijd ben tegengekomen. Het zijn vooral jongeren, met name veel alleen reizende jonge vrouwen. Gek genoeg reizen de jongens met hun vriendin, met vriend(en) of in een groep. Ik heb nog geen alleen reizende jongen gezien. Wel een paar vrouwen van rond de 50, maar die zijn zo in zichzelf gekeerd dat ik er geen contact mee zoek. Neem van me aan, ik heb me geen moment alleen gevoeld of me verveeld. Zeker hier in Dharamsala is het proberen (ik weet het is een oude valkuil) om m'n tijd zo goed mogelijk te benutten. Zoals m'n dagelijkse meditatie in de hal van de boedhistische tempel van de Daila Lama; een verademing van rust en spirituele energie.
Dat vooral goed benutten van m'n tijd resulteerde maandag in het in een dag doen van 2 chakrameditaties zodat ik de volgende dag een lange wandeling kon maken naar de eeuwige sneeuw. Die overigens vrees ik niet eeuwig zal zijn, want bewoners meldden me dat er elk jaar minder ligt. Het was een tocht die als dagtocht werd aangeboden, maar waarbij het advies was het in 2 dagen te doen. Nou die tijd heb ik niet (d.w.z. er niet voor over), dus vandaag een tocht gemaakt die ik in de analen kan bijschrijven. 13 km ver en 2 km hoogteverschil te overbruggen om er te komen, samen met m'n gids. Ik verzeker je het is een eind en zwaar. Op het hoogste punt aangekomen bleek de sneeuw zelf weer lager te liggen, en nog een klein half uur lopen te zijn. Ik heb het erbij gelaten, in de wetenschap en uit ervaring dat je pikzwart wordt van die sneeuw. Dus een drankje gedronken bij een daar op de berg gebouwde houten krot en de terugweg aanvaard: ook nu weer 13 km ver en 2 km dalen! Mijn voorstel om aan het eind een andere route te nemen resulteerde vervolgens in een ware straftocht over een door de engelsen destijds aangelegde 'romijnse' weg. Uitsluitend schots en scheef liggende stenen, waar m'n gids luchtigjes overheen liep. Pas na een tijdje snapte ik mijn probleem met zo'n weg. Door mijn grote voeten kan ik me uitsluitend voortbewegen door op m'n tenen te lopen, van steen naar steen. Wat af en toe een ware stenendans is (degene die in de bergen gelopen heeft kent dat van steen op steen walzen), maar het lukt alleen maar op de tenen lopend. Gelukkig heb ik dat al geoefend, heb ik stevige kuiten, maar toch, na 23 km gelopen te hebben een (z)ware opgave! Al met al een prachtige, onvergetelijke tocht, met als enige dissonant dat tijdens het wandelen een horsel klem kwam te zitten tussen m’n been en m’n korte broekspijp: au! Toen ik even later die eagle boven m’n hoofd zag zweven en dacht aan die in de kooi opgesloten eagle in de Zoo van Nainital wist ik zeker dat beesten ruimte nodig hebben....
(Een moment om te vermelden wat de Elf zei over al die dieren op straat hier: naast koeien en stieren, honden en katten, paarden en ezels, af en toe ook varkens; in Jodhpur ook camels, dromedarissen dus. Hij vertelde dat onze manier van omgaan met dieren en de oosterse manier van omgaan beiden tekenen zijn van hoe we vervreemd zijn van het wezen van dieren. Wat betekent dat we ons niet meer afvragen wat dieren nodig hebben.De dieren hier op straat zijn een soort van tegenhanger van de dieren in de mestflats in de westerse landen: beide is gekte...)
Tijdens het lopen van zo'n tocht ontkom ik niet aan enige reflectie. Naar boven lopend wordt er elke keer zo'n punt zichtbaat waarop het lijkt alsof je er bent, maar dat is om het op z'n Amsterdams te zeggen tamelijk verneukeratief. Want dan ga je de hoek om en zie je wat je nog te gaan hebt. Om na een uur tot de conclusie te komen dat er dan nog een stuk te gaan is, etc. Het is als het leven zelf, als je denkt dat je er bent, ben je er geweest... zoiets. De vergelijking met het leven zelf gold ook voor het stenendansen dat ik onderweg een aantal malen heb kunnen oefenen. Dat gaat een hele tijd goed, lekker tempo, prima kadans, en dan ineens is de betovering weg en vraagt de volgende stap alle aandacht en volledige focus op het evenwicht. Want de balans houden is een hele kunst, zeker met pal naast de weg aanwezige diepe afgronden Gelukkig had ik m'n stokken bij me. Die hebben me meer dan een keer voor een val behoedt!
Als het gaat over balans houden, toen ik 25 was hield ik me er helemaal niet mee bezig. Op mijn 40ste had ik denk ik de meest optimale fysieke balans. Nu realiseer ik me dat na m’n 40ste m'n fysieke balans een tegengestelde ontwikkeling heeft doorgemaakt dan m'n psychische balans. Ouder worden vraagt een fysieke tol. Niettemin heb ik alle complimenten vandaag kunnen opzuigen. Met name die van m'n gids, die toevallig ook Raj heet, net als onze erste gids in Nepal. Hij was onder de indruk en vertelde me dat ik het beter deed dan veel van zijn klanten. Ik ben ervan uitgegaan dat hij het meent. Ik ben er wel moe van! Om 9 uur vertrokken, eerst naar de Tryund op 2875 m, alwaar wat gegeten. Toen door naar de voet van de moonpeak, waar de eeuwige sneeuw ligt. Om 18.00 uur waren we weer terug. En de prijs die ik betaalde: een dag stevige diaree.
Wat vervelend was omdat ik donderdag door zou reizen met de trein naar Jodhpur, wat anders liep omdat er geen plek in de trein te krijgen was. Dus zat ik woensdagavond in de bus met een goed werkende antipoeppil, op weg naar New Delhi om daar vervoer te regelen naar Jodhpur. Wat dus is gelukt want daar ben ik gisterenavond, donderd de 27ste aangekomen; in een weer heel andere wereld. Want hier is het overdag 50 graden!! En hier zijn stofstormen overdag, Morgen ga ik naar de woestijn.
Na mijn verblijf van een aantal weken in Nepal en India ben ik aardig gewend geraakt aan de, soms vreemde, gewoonten en gebruiken hier. Het spugen op straat, het bijna op je schoot gaan zitten in een bus en het aan je komen op straat (doen alleen mannen helaas), het bedelen, het proberen meer te krijgen dan was afgesproken, het eindeloos delibereren als er onderhandeld moet worden, ik kan er mee omgaan. Maar aan een ding kan ik niet wennen, en dat is het gedrag van de automobilisten. Die hebben hier een ego waar alle Nederlanders bij elkaar nog wat van kunnen leren. Ze nemen werkelijk elke ruimte in die ze kunnen bemachtigen. Wat met name op de weg lopend (en dat is de enige mogelijkheid tenzij je gebruik maakt van een bus, taxi of riksja al dan niet gemotoriseerd) betekent dat ze toeterend komen aanrijden en er vervolgens vanuit gaan dat je het ravijn inspringt, zodat ze zonder remmen kunnen doorrijden. Hopeloos onverbeterlijk vrees ik, dus erger ik me er maar niet aan, maar wennen doet het niet.
Ja, dit is India. Een land om van te houden. Een land om opnieuw naar toe te gaan.
Ik hoop dat jullie een beetje hebben kunnen meegenieten.
Heel veel liefs, en tot in het vertrouwde Nederland.
Dikke kus,
jef
P.S. In een internetcafe heb ik een virus in mijn fotocamera opgelopen, wat betekent dat ik de laatste foto’s niet kan uploaden, het spijt me, die krijgen jullie dus helaas niet te zien. En heb een nieuwe chip voor in de camera moeten kopen ad 25 euros om nog foto’s te kunnen maken!
-
29 Mei 2010 - 08:20
Cor:
bedankt voor je prachtige verhalen! Goeie thuisreis en tot ziens in Bloemendaal. Het ziet ernaar uit dat we daar mooi (hollands) weer hebben. -
29 Mei 2010 - 09:13
Carla Peters:
Oh lieve Jef,
Wat geniet ik hier van al je verhalen. Ik kan me zo voorstellen dat je daar een opzienbarende verschijning bent. Alleen al door al je innerlijke warmte en voelbare wijsheid!
En hihi.. Raften!HELEMAAL TE GEK dat je dat hebt gedaan. Door mijn eigen ervaringen hierin zie ik je zo over het water sjeezen en klotsen in de raft, je goed vasthoudend, dan weer op de rand zittend en daarna weer in de raft op de bodem zittend.
Wat een prachtige avonturen heb je beleefd al die weken. Heerlijk dat je dat allemaal gedeeld hebt. Ik heb genoten!
Ik geef je voor nu een dikke kus en een stevige knuffel. Geniet nog van je laatste dagen daar en kom goed naar huis van de week. Bedankt voor je fijne aanwezigheid nog Jef gisteren tijdens mijn examen.
Heel veel liefs van mij,
Carla -
29 Mei 2010 - 11:17
Winnie:
he schone,
mijn computer was gecrasht en gelukkig via tim en annalies je blog net ontvangen. `net op tijd, over vier dagen ben je weer terug. Begonnen met je laatste reisverslag, heerlijk!!! Ik zie je rondlopen: genietend, opsnuivend, pretogend, gretig, een waar avontuur. Wat fijn dat je zoooooo geniet. Ik word er erg door aangestoken afgezien van het buiklopen en die combinatie ravijnen met toeterende auto's spreekt me ook niet zo aan. Als je tenminste nog erg levenslustig bent. Geniet nog door en tot zoens, winnie
lengte is in het spel, is dat nog heftiger bij een vrouw? Kan ik India nog aandoen, vermoed je? Of wachten op enige verzakking? -
29 Mei 2010 - 15:31
Marga:
SCHIITEREND JEF, WAT EEN EEN PRACHTIGE REIS.
iK HEB GENOTEN VAN AL JE VERHALEN EN HAD HET GEVOEL MET JE MEE TE REIZEN MAAR TEVENS MIJN GELD OP ZAK TE HOUDEN. JEF, EEN HEEL GOEDE TERUGREIS!
DANK JE WEL VOOR HET DELEN VAN AL JE BELEVENISSEN.
DIKKE ZOEN, MARGA -
29 Mei 2010 - 16:56
Annalies:
Wat een mooie reisverhalen en de daarmee gepaardgaande soms herkenbare levenslessen. Balanceren van rots naar rots...mooi wat de natuur ons kan leren.
CU in Holland weer! -
30 Mei 2010 - 08:24
Hemmie:
Hi, Jef, jammer alweer 't laatste verhaal van deze reis, heb er van genoten. Goede thuisvaart. Hem -
30 Mei 2010 - 09:57
Trees:
Op de valreep.
Genoten van je verhalen,bedankt dat ik zo mee kom reizen met je.Veel herkenning.Veilige terugreis,knuffel. -
30 Mei 2010 - 12:57
Marjan:
Op de gok dat je nog net niet in het vliegtuig zit: wat een een klus om je verhalen te lezen,maar wel vreselijk leuk !
Deze ervaringen pakken ze nooit meer af.
Een vriendin van me zei ooit : India gaat onder je huid zitten en laat je nooit meer los. Ik kan het beamen,ben er zelf ook 2 keer geweest,en als ik je verhalen lees,bekruipt me het gevoel dat ik er misschien nog maar een keer naar toe "moet".
Goede reis en ik hoop je in Nederland snel te zien!
Weet je dat onze vriend Raj z'n ticket naar Nederland heeft ? Hij heeft alleen zo'n druk schema dat ik hoop dat ik hem kan zien.
veel liefs en tot gauw ziens,
Marjan -
30 Mei 2010 - 14:04
Nettie:
He Jef
Dank voor al je verhalen. Ik heb genoten. Welkom terug in herfstig Nederland. En wat de dieren betreft... kijk eens op www.koeienrusthuis.nl
Tot snel -
30 Mei 2010 - 15:13
Bea:
Dag Jef
Mooie verhalen en mooi verteld.Ik heb een beetje met je meegewandeld.Nu nog heel thuis komen!
En neem de zon mee! -
31 Mei 2010 - 07:04
Marco:
Hey Jef,
Bedankt voor je geweldige verhalen en belevenissen! Ik hoop dat je droom helemaal is uitgekomen en dat het aan je verwachtingen heeft voldaan! Geniet van de laatste dagen en een goede reis terug naar huis! Groet uit Wijk -
31 Mei 2010 - 07:41
Marjolein Klomp:
hai jef!
om eerlijk te zijn heb ik je verslagen niet helemaal gelezen... maar wat ik zo lees herken ik veel dingen, een prettig idee ;) haha. Geniet er nog even van tot ziens, xx -
31 Mei 2010 - 07:49
Marcel:
Goede verdere reis naar thuis! -
31 Mei 2010 - 15:34
Anne-Marie:
Ha lieve Jef,
Ik heb je op de voet gevolgd. Bijzonder om je zo mee te maken! Ik vind je wel stoer hoor! Raften en van een 8 meter hoge rots springen. Dat doe ik je zeker niet na. En natuurlijk alle zware tochten. Mooi ook hoe je ons laat delen in je contact met de Elf en al je bespiegelingen. Wat ik ook mooi vond was je verhaal over de elementen en wat je daarin ontdekte.
Geniet nog van de laatste uurtjes, en een hele goede terugreis!
liefs,
Anne-Marie -
31 Mei 2010 - 17:50
Ted:
Bewonderenswaardig zoveel tijd je gestoken hebt in het schrijven! en wat een belevenissen en onuitwisbare indrukken! We spreken elkaar op de reunie, Goede reis huiswaarts! -
31 Mei 2010 - 19:19
Marsha:
Het was een feest om je verhalen te lezen, goede reis terug en tot gauw.
Liefs Marsha -
02 Juni 2010 - 05:43
Jack S.:
Hoi JeF,
een schitterende ervaring, Jef, die je meeneemt in je rugzak van het leven. Heerlijk om te lezen, hoe wij (inclusief mijzelf) kunnen leren van deze cultuur.
Tuurlijk is er ook nog veel hervormingswerk te doen voor ons. Voornamelijk op het gebied van het verkeer. ;0)
Het was mooi om te lezen, hoe de mens, Jef, zich door het onbekende van de dag liep en wat je tegen kwam.
Dank jewel voor het delen.
Welkom terug in relatief rustige Nederland.
Heb een goede landing thuis.
Met lieve groet,
Jack -
02 Juni 2010 - 09:10
Alec:
Het bijhouden waar je bent was even aan me voorbij gegaan, ik zag het gister ineens in mijn browser voorbijkomen. Dus bij deze, wat een geweldig verhaal en je beschrijft het heel leuk, ik kan achter mijn ogen zo mee kijken naar hoe het daar was/is. Heerlijk om te lezen wat een mooie avonturen je meemaakt. Dat jij nog bent wezen raften, briljant.
Ik ga nog even de vorige posts van je lezen en ik wens je een fijne thuiskomst.
Groeten,
Alec. -
03 Juni 2010 - 21:01
Jessica:
Op de valreep nog je verslag gelezen. Heerlijk lijkt het! Nu alweer thuis, omgevlogen is die tijd! tot gauw, liefs Jessica
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
