Kathmandu

Namaste.
Dat klinkt beter dan: Grüss Gott. Maar ja, hoe hoog we moeten gaan om god te kunnen begroeten is onduidelijk, in Nepal kun je in elk geval in alle opzichten hoog komen. Vandaag zegt de kalender is het Pasen. Daar is hier helemaal niets van te merken. Op zaterdag wordt in Nepal de zondag gevierd; maar zelfs dat is relatief, omdat de meeste winkels ook dan in Kathmandu gewoon open zijn en er evenveel mensen door de straten krioelen als alle andere dagen. Inmiddels wel een boel geleerd over met name de jongste geschiedenis. Ruim 10 jaar burgeroorlog en het verdrijven van het koningshuis heeft het land flink op z’n kop gezet. Kathmandu is binnen nog geen vijftien jaar gegroeid van nog geen 2 miljoen naar ruim 3 miljoen inwoners, die hier allemaal moeten wonen en willen werken. Dat lukt dus niet. Grondprijzen en huizenprijzen zijn in de afgelopen 10 jaar meer dan vertienvoudigd en alleen al in het laatste jaar verdriedubbeld. De algehele infrastructuur is echter niet berekend op zo’n massale toestroom van mensen. Dat leidt ertoe dat in de straten een permanent infarct optreedt en alle verkeer hopeloos vaststaat. En de elektriciteitscentrale de benodigde stroom niet kan leveren, zodat de stroom die er is eerlijk wordt verdeeld over de verschillende wijken van de stad, zodat elke wijk ongeveer 1/3 van de dag stroom heeft. Dat maakt het met name ’s avonds tamelijk spooky. Met een: that’s life maakt kennelijk niemand zich er druk over. De politiek zit net als het verkeer muurvast; de maoïsten die graag wilden meeregeren zijn er niet uitgekomen, waarna de oppositie met iets van 23 partijen het mocht proberen. Elke partij wilde zijn eigen minister, met als gevolg nog meer ambtenaren die uit de ruif van de toch al schamel gevulde overheidskas willen mee eten en hun goed betaalde stoel niet meer wensen in te leveren. Wat ik ervan begrijp is dat er niet op te lossen problemen zijn en de gemiddelde Nepalees niet verder komt dan zijn eigen hoofd boven water te houden. Gisteren gegeten bij een Nepalese familie. Naru, een vriendin van Mari-José die in Nederland woont was, net als ik, precies deze tijd toevallig in Nepal bij haar familie en wij werden uitgenodigd daar te komen eten. Dat werd een familiefeest waarbij M-J en ik Nederlandse liedjes en met name de kleine nichtjes van Naru Nepalese liedjes zongen en dansten, met van die prachtige gebaren met armen en handen. Over handen gesproken, daar aten we dus mee, rijst met dal (linzen) en verschillende groenten en kip die ik mocht laten staan. Lekker heet van de pepers om eventuele ongenode maag en darmgasten te doen wijken…. Vanavond gegeten bij Prakash die M-J en mij uitnodigde om bij hem thuis te eten. Een hele eer, en bijzonder zijn vrouw en kinderen te kunnen ontmoeten en ook daar de tamelijk originele Nepalese gewoontes te kunnen ervaren. De Nepalese vrouwen blijken zeer dienstbaar en hartelijk met een prachtige open blik, mooi van uiterlijk en fraai gekleed, maar zo verlegen als een klein kind. De familietraditie is groot. Van origine waren gezinnen altijd erg op zichzelf aangewezen, en dat is door de eeuwen heen zo gebleven. Ik denk dat met alle aanwezige armoe (die er ontegenzeggelijk en zeker in onze ogen is) de gelukkigheidsgraad van de gezinnen hoger is dan bij ons. Zolang die gezinnen in familieverband het met elkaar kunnen bekokstoven. Door de ontwikkeling van de laatste 15 jaar vallen de gezinnen en families uit elkaar, wordt de zogenaamde welvaart hoger, maar het geluk van de mensen helaas niet. Wat een dilemma; de vaart der volkeren is niet meer tegen te houden, maar de als paddenstoelen uit de grond schietende vormen van depressiviteit ook niet!
Vandaag ook een oude koningsplaats met een oude Hindutempel bezocht in Changu Narayan, gelegen boven Bhaktapur. Met het openbaar vervoer 4 uur rijden heen en met de taxi terug in anderhalf uur. Een soort van Volendam met veel stalletjes met snuisterijen en kitsch, maar eenmaal boven (1541 m boven NAP) in het heiligdom gewijd aan Lord Vishnu, was alles nog zoals het hoort te zijn, ongeschonden en ongerestaureerd, want daar is geen geld voor. De geschiedenis van deze plek gaat terug tot de 3e eeuw van onze jaartelling. In de 17e eeuw is de tempel gerenoveerd door de toenmalige koning van Kantipur en is in die staat tot op de dag van vandaag te bewonderen. De energie van de plek is nog voelbaar nu. Morgen vertrekt M-J, arriveert Marjan met wie ik de trekking ga doen en ga ik een bezoek brengen aan het belangrijke Boeddhistische klooster in Kathmandu.
Dit was dus gisteren, vandaag dus op internet!
Liefs, jef