Nog meer Kathmandu

Kathmandu, 6 april
Namasté.
Ook vandaag weer een heerlijke temperatuur en een wazig zonnetje dat zich nauwelijks een weg kan banen door de smog die als een vervuilde aura rond Katmandu Valley hangt.
Ik kon het niet laten en heb een heel mooie stenen bol gekocht van jade, 12 cm doorsnede, prachtig. Te zwaar om 2 maanden mee te torsen. Marie-José die gisteren vertrok nam hem heel lief voor mij mee naar Nederland. Een ook gekochte zwarte toermalijnkristal van 5x10 zal ik bij me houden en tijdens mijn reis koesteren.
Gisteren naar Pashupati gegaan, een oude hindustaanse tempel, te bereiken via een weg met stalletjes die e.e.a. meer aan Volendam doet denken dan aan het betreden van heilige grond. In de tempel lopen dan de namaak heiligen rond die geld vragen om gefotografeerd te kunnen worden; narcisme heeft vele vormen. Door het heiligdom stroomt een riviertje aan de kant waarvan crematies plaatsvinden. Toen ik aan kwam lopen werd er net een brandstapel als een altaar opgebouwd met daarnaast de draagbaar waarop de dode wachtte om met de rook van het vuur mee te worden genomen naar de bergen van de Himalaya en daar te worden opgenomen. Waarin is niet duidelijk, maar - ik neem aan wel in de hoop op een betere incarnatie. Want de plek waar deze dode werd verbrand gaf aan dat zij of hij tot een lagere kaste behoorde. Hoe dichter bij de tempel hoe beter je afkomst. Ook aan de ‘goede’ kant van de brug vond een crematie plaats, voor ceremonie en druk gebarende lieden onder leiding van een – vast en zeker belangrijke – priester. En in de rivier ondertussen waadden een paar kinderen met een schepnetje, in de hoop een sieraad te vinden die met de as de rivier in geschoven wordt.
Als een kind in Nepal geboren wordt dient het te worden aangegeven in de gemeente waar de vader geboren is. Ook in die plaats dient te worden opgegeven dat iemand is overleden. Wat voor sommigen, die uit een van de vele onherbergzame gebieden komen, een heel gedoe kan zijn. Elf dagen na de geboorte krijgt het kind een naam, die aan het kind wordt gegeven door een ter plaatse ingehuurde priester. Het is een naam die hoogst geheim is (alleen de ouders kennen die naam en dragen die op een bepaalde leeftijd ceremonieel over aan het kind, die de naam vervolgens tegen niemand mag vertellen). Daarnaast krijgt het kind ook een bijnaam, die gebruikt wordt in het dagelijkse leven. De heilige naam die de priester geeft zou gebaseerd zijn op o.a. astrologische en kosmische (?) gegevens. Volkomen onduidelijk hoe de priester daaraan komt. Zulke mysteries houden de Hindu tradities in elk geval lekker mysterieus. Het geheim houden van de naam gaat zover dat die ook niet met je geliefde mag worden gedeeld. Traditioneel krijgen kleine meisjes in hun linker neusgat een piercing met een klein juweeltje, als teken van onderdanigheid aan en beschikbaarheid voor een man. Een traditie die tot op de dag van vandaag hoog scoort. Slechts weinig meisjes doen er niet (meer) aan mee. Een van de twee dochters van Prakash weigerde spontaan (zo jong als ze was...), wat gerespecteerd werd.
De boeken die ik wilde meenemen bleven abusievelijk achter; kreeg gisteren van Marjan, met wie ik de trekking ga doen, het boek Cave in the snow aangereden, over het leven van een Engelse dame die naar Nepal vertrok en zich 12 jaar van de wereld afzonderde om verlichting te bereiken. Ben benieuwd; er zijn vele wegen en allemaal, nou ja veel ervan, interessant. Marjan kwam gisterenmiddag aan; samen ter kennismaking gezellig en Nepalees gegeten. Wat ons tijdens ons gesprek opviel is hoezeer er een individuele kijk is om naar Nepal te komen. Er is de toerist met camera, die met name de winkeliers hier wel heel graag zien komen, en dan zijn er de bedevaartgangers, veel prachtige mensen met elk hun eigen verhaal. Een interessante tijd, waarin de mens individualiseert, maar velen individualiseren zonder hun identiteit te vinden…
Morgen begint de trekking. Ik kijk er naar uit. Tot daarna.
Kus, jef
Ps. Eva, van harte gefeliciteerd!!