Zicht op Annapurna South

Zicht op Annapurna South (7219 m)

Op dinsdag 20 april vertrok ik met Prakash, inmiddels naast gids ook vriend, om 08.00 uur met de taxi naar Nayapul, waar we om 09.30 uur aankwamen voor een tocht van 5 uur gaans naar Tikhe dhunga, D.w.z. van 1000 meter naar 1500 meter hoogte. Rond half een hadden we het grootste deel van de tocht er al opzitten en was het tijd voor de lunch. Een pannenkoek met een kaasomelet werd vanaf dat moment mijn dagelijkse lunch, met zout en peper voor de benodigde smaak en zoutsupplementen. En gingertea! Dat was echt een uitvinding als dorstlesser. De tocht verliep zeer vlot en ik voelde me weer een jonge god.
Maar indachtig de waarschuwingen die ik de dagen ervoor had meegekregen in het Boeddhistische Centrum, was me duidelijk dat ik mijzelf het karmawiel voor ogen diende te houden. Want,zo zegt de Boeddha, de mens zit opgesloten in het rad van karma dat bestaat uit 6 lagen (wielms geheten), waaruit we dienen te ontstijgen. Of beter gezegd waarvan we ons dienen te bevrijden! Opdat we niet eeuwig - van leven tot leven - opnieuw geboren hoeven te worden; om vervolgens elk leven opnieuw te lijden aan onze eigen valkuilen. De Boeddha benoemt deze zes wielms, en die zijn voor de goede verstaander goed te begrijpen. Elke laag verbeeldt het lijden van de mens. Te beginnen met de eerste laag, die van het onbewustzijn, waar elk mens van tijd tot tijd aan lijdt. Dit bewustzijnstadium wordt aangeduid met de dierenwereld.(Op veel wandkleden is het wiel uitgebeeld, met in de vakken de geduide stadia van bewustzijn, zie foto). De tweede laag wordt geduid als de wereld waarin de mens figureert als bewust wezen, en waarin hij lijdt aan (en door) zijn bewustzijn. De derde laag is de wereld die wordt geduid als die van de halfgoden: de mens die zich door - en in - zijn bewustzijn van alles verbeeldt, wat leidt tot een leven vol jaloezie en afgunst waar hij vervolgens aan lijdt. De vierde laag is de wereld van de mens die door jaloezie gedreven het gebied betreed, dat wordt geduid als de hel, waarin warmte en koude de mens meesleept in zijn agressies en waarin hij gedreven wordt door zijn woede, die dan weer ijzige kou en dan weer hitte kan veroorzaken. Wat hem uiteindelijk brengt in de vijfde laag, waarin een onbevredigbare honger hem meesleept van lust naar verslaving en van verwachting naar teleurstelling. De mens die aan dat lijden wakker wordt zal streven naar perfectie en zich een god wanen in een wereld die hij denkt te kunnen beheersen en hem een gevoel geeft van macht en controle. De Boeddha zegt dat deze zesde laag de wereld is van eenzaamheid, waar mensen die zich goden wanen, en van waaruit zij onontkoombaar terugvallen in een van de onderliggende wielms, in endless suffering….. Om uiteindelijk te ontwaken door - en aan - dit lijden. (Hoe groot moet het lijden worden om eraan wakker te worden??) Want, om alsdan wakker te worden aan het in ieder mens levende verlangen naar waarheid, wat de Boeddhist ‘the nobel truth’ noemt. En, inderdaad, drie dagen mediteren hebben me weer in een innerlijke balans gebracht, en lichaam, ziel en geest verkwikt.
Precies dát gevoel van rust droeg ik met me mee tijdens de wandeltocht en maakte dat ik genieten kon van elke stap door het prachtige landschap dat ons leidde naar het dorp waar we onze eerste overnachting zouden houden. We waren er al om 15.00 uur en hadden alle tijd om, na de allerbeste warme douche buitenshuis sinds jaren, de omgeving te verkennen en te genieten van gingertea, getrokken van echte gember, gezoet met een eerlijke schep kristalsuiker. Om half tien naar bed, want niets meer te zeggen en niets meer te doen, anders dan rustig te liggen, wat te mediteren en een paar uur te slapen, wakker te worden en weer uit half dromerige slapen te ontwaken. Fit en klaar wakker realiseerde ik me toen het licht werd dat het pas 5 uur was en ik nog een uur kon sluimeren voor ik werd gewekt voor het ontbijt, dat voor mij uit pure gewoonte en plezier ook hier elke ochtend bestaat uit muesli met fruit en warme melk. Af en toe kon ik in Kathmandu en Pokhara gurd krijgen een soort melkachtige yoghurt. (Wat trouwens ook ontzettend lekker en dorstlessend is, is lassi, verkrijgbaar als een shake met veel soorten fruit en gurd, maar in de bergen natuurlijk niet te verkrijgen is. In plaats daarvan dronk ik daar vruchtensap, sinaasappel, mango of ananas uit een pakje of blikje, lekker koel en goed voor de nodige pitamientjes denk ik dan).

Woensdag vertrokken we om 7 uur voor een tocht van ruim 7 uur naar Ghorepani, dat op 2855 m ligt. Dat zou dus een hoogteverschil van 1355 m inhouden dat we te overbruggen hadden. Het werd een route door de pure natuur van Nepal, zoals de jungle er al miljoenen jaren uitgezien moet hebben, en over een pad dat al eeuwen en eeuwen gebruikt zou zijn door de voorouders van de huidige bewoners. Kilometers lang volgden we een riviertje, tot ongeveer de bron ervan. Onderweg kwamen we bij en waterval die zich neer donderde in een bekken waarin waternimfen vrij spel hadden. De energie rook, proefde en voelde naar purificatie, en het kwam mij voor dat alle in Kathmandu en Pokhara opgelopen pollution hier gereinigd werd. Het drong tot in het diepst van mijn wezen tot me door dat ik hiervoor gekomen was, dat dit het sprookje was dat ik wilde beleven. (Wie niet in sprookjes gelooft kan hier beter stoppen met lezen…) De pure natuur in zijn oorspronkelijke staat van trilling die ik hier ontmoette is van een puurheid en reinheid, die mijn ziel deed huilen en mijn huid deed huiveren. Diepe ontroering, een ander woord kwam niet bij me op, naast dan het woord nederigheid. De grootsheid van deze natuur, die ik met niets anders kan vergelijken, omdat het zo anders is dan de bergtochten die ik in Europa heb gelopen, gaf me zo’n overweldigend gevoel van dankbaarheid, dat er inderdaad geen ruimte was voor iets anders dan Zijn. Het Zijn hier, waar geen enkele meditatie tegenop kan. Er was niets anders dan de kracht van het prachtige schouwspel van natuur zoals die is bedoeld.
Naast natuurlijk de duizenden en nog eens duizenden stenen treden door mensenhanden aangelegd, van de trappen die ons stap voor stap dichter bij Ghorepani brachten. Omdat elke steen op een andere hoogte ligt, en de ene wat verder ligt dan de andere, de ene klein is en de andere groot, de ene scheef ligt en de andere ongelijk, is het van het grootste belang voordurend de volle aandacht te hebben bij de volgende steen. Gelukkig had ik m’n wandelsticks, die me meerdere keren voor een vervelende val behoedden!

(Tijdens deze trekking kwamen me weer de beelden voor ogen van een bergtocht door de Alpen die ik een paar jaar geleden samen met Mieke maakte in een groep met een stel halve garen die zo snel mogelijk van A naar B probeerden te lopen, en waar Mieke en ik hijgend achteraan liepen, nauwelijks de tijd krijgend om ons heen te kijken. Wat een verschil met nu, helemaal m’n eigen tempo mogen lopen, de tijd hebben om rond te kijken, een slok water te nemen of even m’n ogen te kunnen sluiten om de energie in me op te kunnen nemen….)
En dan ook nog voortdurend een compliment van Prakash te krijgen dat ik zo goed liep! Precies zijn tempo…. zei hij. Erbij zeggend dat ook hij al in een paar jaar geen tijd had gevonden om zelf in de bergen te lopen. Met zijn trekkingbureau huurde hij altijd gidsen in de laatste paar jaar.
Rond half een was er, midden in de wildernis, ineens weer een stukje bewoonde wereld met een restaurant waar ik m’n kaasomelet op een pannenkoek kon bestellen. Na ongeveer een uur, ik voelde me fit en sterk, vertrokken we voor het volgende stuk, waar ik – wandelend door een stuk oerwoud dat maar licht stijgend was en qua pad nu meer leek op wat ik uit Oostenrijk kende – tot mijn verbazing weer in contact kwam met de Elf, die ik vorig jaar tijdens mijn vakantie in Frankrijk ontmoette. Het was alsof hij me al een tijdje volgde en nu het juiste moment aangebroken was zich weer kenbaar te maken. Hij vertelde me dat dit stuk jungle was gebruikt voor zwarte magie, zoals gebruikt wordt tot op de dag van vandaag door vergevorderde yogi’s, maar dat de kennis in handen was gekomen van verkeerde lieden en was misbruikt. En hij nodigde me uit diep van binnen te voelen hoe angstaanjagend de vibratie van de energie is die daar in de omgeving hangt; angstaanjagend door de macht en de kracht ervan. Inderdaad een overweldigende energie die langs mijn ruggengraat gleed en me voor de tweede keer die dag het kippenvel op mijn lijf bezorgde. Het verhaal werd nog meer spooky, toen we een tijdje later op onze weg in the middle of nowhere een heilige koe ontmoetten. Nou is het de gewoonte dat een Hindi een heilige koe even aanraakt om vervolgens zijn hand naar zijn voorhoofd te brengen. ’s Lands wijs ’s lands eer, ik dacht: dat doe ik ook. Maar toen ik met de vingertop van de middelvinger van mijn rechter hand deze heilige koe aanraakte kreeg een optater van hier tot gunder, alsof ik mijn vinger in een stopcontact had gestoken. En voor de derde keer die dag kroop het kippenvel van top tot teen over m’n lijf. Ik had geen idee wat ervan te denken en liet m’n gedachten los om alle indrukken in me op te kunnen nemen. Een uur eerder dan de planning kwamen we om half drie aan bij onze lodge.
Ik voelde me weer die jonge god, vol dankbaarheid voor m’n lichaam die me deze prestatie mogelijk maakte. Wonder boven wonder was m’n neusholte en keelontsteking deze avond helemaal over; het groen was uit m’n snot verdwenen…. En m’n normale stem die ik al bijna 2 weken kwijt was deed het weer!
Tijdens de wandelingen en voor en na de maaltijden – het was de gewoonte dat de gids in de keuken mee at met andere gidsen en dragers nadat alle gasten bediend waren – hadden Prakash en ik interessante gesprekken over echt van alles en nog wat, van politiek tot geloof en van gezinssystemen tot seks, wat hier overigens een volkomen taboe onderwerp is. Pas als het wat seks betreft over anderen gaat wordt het gesprek interessant..., blijkt masturberen hooguit bij een paar mannen voor te komen… en duurt een vrijpartij niet langer dan een minuut….
Hij is de oudste uit een gezin van 4 kinderen waarvan een zus, en had al jong een grote verantwoordelijkheid op zijn schouders. Al op zijn 6e jaar werkte hij ’s morgens van 6 tot 8 in het veld om het huis waarna hij 1 uur, later anderhalf uur, moest lopen naar school, 4 tot 5 uur school had, terugliep en thuis weer aan het werk werd gezet. Op zijn 16e werd hij drager, sherpa, en op zijn 21ste was hij gids, naast het werk dat hij in en rond het ouderlijk huis te doen had. Het is dan ook niet te verbazen dat zijn nek en schouderspieren volledig vast zaten en hij van tijd tot tijd gekweld wordt door heftige pijnen die zelfs tot flauwtes hebben geleid af en toe. Dat gaf me de gelegenheid om hem elke dag een flinke energetische massage te geven, wat hem zichtbaar en voelbaar goed deed gelukkig. Na de trekking meldde hij me zich veel beter te voelen. Voor hem was de tocht letterlijk een betaalde, en wat mij betreft verdiende, vakantie.

Donderdag, de derde dag van onze tocht stonden we om kwart voor vijf al buiten voor een tocht naar Poona Hill, om aldaar de zonsopkomst te kunnen bewonderen. Een tijdstip waarop het nog relatief onbewolkt en helder is. Nu ligt Poona Hill op 3210 meter, dus weer een stevige klim naar de top. Onderweg bleken we niet de enigen te zijn die dit spektakel wilden bewonderen. Allengs groeide de stoet tot een soort van lichtprocessie, een slang van mensen waarvan de meesten een zaklantaarn droegen, of op hun hoofd (zoals ik, goede tip Marijke!) of in hun hand. Een echt bizarre gewaarwording om achter elkaar aan over een heel smal pad omhoog te klimmen, waarbij er altijd weer van die slimmerds zijn die je willen passeren of zo dicht achter je gaan lopen dat je letterlijk wordt opgeduwd. Alsof de gekke dagen van de Bijenkorf waren aangebroken. En ja hoor, zoals op zo vele plekken onderweg stonden ook hier boven op de berg de nodige kooplieden met hun prullaria die ze vervolgens aan de stenen nog niet kwijt konden. Om 5 uur werd het lichter en lichter en begon de zon van achter de in het oosten liggende bergtoppen de horizon te verlichten. Dit was dus het beloofde zicht op de Annapurna South, als onderdeel van een bergketen van gigantische bergen (van 6, 7 tot ruim 8 duizend meter hoogte) die de gehele oostelijke horizon beslaat. Het werd inderdaad een schitterend schouwspel dat zeer de moeite waard is, om langzaam het licht achter de bergtoppen omhoog te zien kruipen, het ijs op de bergtoppen in een roodachtige waas te zien verkleuren en het letterlijk gouden zonlicht te zien verschijnen.
En op het moment suprême was de batterij van mijn fotocamera leeg; dom genoeg nooit een reserve gekocht… Gelukkig had Prakash een fototoestel meegenomen voor zijn eigen vakantiekiekjes. Hij zal ze me mailen.
Vervolgens terug naar Ghorepani, nu tamelijk voor de stoet uit, om te ontbijten, waarna we om 7u45 vertrokken voor de lange tocht naar Bhaisi Kharka. De tocht begon met een stevige klim naar Deaurali (3180m) van waar we weer een riviertje volgden, maar nu naar beneden, via Banthnti (2640m) naar de rivier waar we overheen staken op 2340 meter hoogte, om aan de overkant van de rivier de berg weer te beklimmen, op naar Tadapani (2630m) waar we om half een de gebruikelijke lunch nuttigden, ik pannenkoek met kaasomelet, Prakash dal bath, een Nepalees gerecht dat hij zowel ’s middags als ’s avonds at. Omdat Tadapani de gebruikelijke overnachtingsplek is voor de lopers van deze trektocht en Tadapani maar een paar lodges herbergt besloten we om nog een uur door te lopen naar een volgend bergdorp, Bhaisi Kharka op 2480 meter, om de muite te mijden.
Ook deze dag verliep helemaal fantastisch. ’s Morgens in alle vroegte, vóór de klim naar Poona Hill, was ik al beloond voor mijn krachtige prestatie de dag ervoor door m’n eerste stevige drol te kunnen draaien sinds ik in Nepal ben, wat ik als een stoere prestatie beschouwde. Het was een tocht door de pure natuur van Nepal, prachtige jungle en onuitwisbare indrukken van berghellingen, bergtoppen, beekjes, watervallen en heel veel verschillende kleuren groen. Nu gebiedt eerlijkheid me te vertellen dat ik me niet aan de indruk kan onttrekken dat zelfs hier de zure regen zijn niet te ontkennen invloed ook achterlaat. Bomen en lianen met heel veel mos gaven me de indruk dat de natuur hier erg zijn best doet om ongerept te blijven maar dat de invloed van ons mensen die ongereptheid wel degelijk weet te verstoren. Wat niet wegneemt dat, mede door de aanwezigheid van mijn extra gids de Elf, ik op krachtplekken werd gewezen waar purificatie en zuiverheid als een betoverende energie uit de aarde omhoog vibreerde, waarin ik me volkomen kon ontspannen en me zeer krachtig voelde, één met de natuur. En ook nu weer dat gevoel van dankbare ontroering. Wat vermeldenswaard is, is dat ik tijdens de gehele tocht geen enkel moment van hoogtevrees heb gekend, wat voor mij tenminste bijzonder is. Want we zijn echt langs zeer steile wanden en afgronden gelopen, vandaag zelfs op een bergkam, met aan beide zijden echt heel veel diepte waarin je niet moet uit of wegglijden…
Ik ben overigens bijzonder blij met mijn beslissing om voor deze vakantie een bril aan te schaffen. Ik vreesde dat ik met m’n lenzen in de hitte en de stoffigheid van Nepal en India erg branderige ogen zou kunnen krijgen. Het enige verschil tussen m’n lenzen en m’n bril is, dat ik de afstand van m’n ogen tot de grond als anders ervaar. Wat me met name ’s morgens als ik ga lopen dwingt om me heel erg te focussen op de plekken waar ik m’n voeten wil zetten. Gelukkig was ik zo wijs geweest om geen leesbril in mijn bril te laten slijpen; ik vrees dat ik dan echt helemaal de kluts zou zijn kwijtgeraakt met het inschatten van de afstand. En aangezien de glazen zelf verkleuren als de zon feller wordt, had ik ook geen problemen met zonnebril op en afzetten; een prima beslissing dus geweest!

Vrijdag 23 april, de 4e dag van onze tocht kreeg een wat andere wending dan de planning. Er bleek in Pokhara en omgeving een staking te zijn uitgeroepen door de Maoïsten die de gehele streek in zijn greep had. Een staking die voor 2 dagen was uitgeroepen en dus ook de zaterdag nog zou duren. Wat we ervan begrepen was dat er Maoïstische studentenleiders door de politie opgepakt waren, die protesteerden tegen de regering die al 23 maanden er niet in geslaagd zijn om tot een regeerakkoord te komen. Die gevangenneming was de druppel voor de Maoïsten om tot een ‘spontane’ 2 daagse staking te besluiten. De stad moet er als een spookstad hebben uitgezien. Alle winkels gesloten met rolluiken ervoor, terwijl hier anders 7 dagen van de week echt alles open is. Behalve dan op zaterdag omdat dan de scholen gesloten zijn en de ambtenaren niet werken. Net als in Israël valt hier de vrije dag op zaterdag i.p.v. zondag. We hoorden dat door de straten de Maoïsten liepen met stokken, om te controleren, opdat niemand de staking zou breken. Maar goed, ik loop op de dingen vooruit.
We vertrokken om kwart over zeven uit Bhaisi Kharka (2480m) voor een tocht van 7 uur die ons naar Nayapul (1000m) zou voeren, de plek waar we waren begonnen aan deze tocht. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat we naar Ghandruk (1950m) zouden lopen, maar aangezien we gisteren al verder waren gekomen en niet wisten hoe de situatie zou zijn in Nayapul (waar we dus geen taxi zouden kunnen krijgen), besloten we na Ghandruk - waar we al tegen 11 uur waren - om door te lopen. Ook vandaag weer een weg door prachtige natuur, deels langs een riviertje, waarbij ik beter het woord trap dan weg kan gebruiken. Het bleek een eindeloze trap naar beneden, met diepe steiltes en soms bijna onneembare hoogteverschillen tussen de treden.
En dan te bedenken dat deze trapwegen ook gebruikt worden door ezelkaravanen en paarden die bereden worden, maar ook door buffels die verplaatst worden. Laat ik daar 2 dingen over zeggen. Op de eerste plaats is me opgevallen hoe ongelooflijk onaardig de mensen tegen hun dieren zijn. Buffels worden geschopt en geslagen om ze in beweging te houden, om nog maar te zwijgen over het schelden, hoewel ik het natuurlijk niet versta, maar de energie wel voel! Hetzelfde doen ook de drijvers van de ezelkaravanen en de paardberijders. De paardrijder gaat rustig ergens iets drinken, terwijl het paard hijgend staat te zwetend en te puffen in de brandende zon, tot baasje lief hem weer scheldend voortdrijft over dit bizarre stenen trappad. Zou het daarom zijn dat het incarnatiesysteem er hier voor waarschuwt dat een mens ook als dier wedergeboren kan worden. Nou nee, het lijkt me geen pretje, een leven als buffel of ezel te moeten slijten. Ik zal in elk geval mijn houding tot met name katten (en muggen) moeten gaan herzien bedenk ik!
Op de tweede plaats nam ik waar dat met name op de heel erg moeilijk begaanbare plekken de meeste shit op de paden ligt. Zou het niet kunnen zijn dat de dieren die hier over deze paden gejaagd worden zich, als het heel erg spannend wordt, ontladen van hun shit, zoals ook inbrekers hun behoeften doen midden in de kamer van het huis waar ze inbreken?
Via Sjauli kwamen we rond 1 uur aan bij Birethanti, gelegen aan een grote, brede, maar nu bijna droge rivier, waar we verder over een (al een aantal jaren) in aanbouw zijnde weg moesten lopen die weliswaar de breedte heeft van een brede eenbaansweg, maar niet meer is dan en feitelijk onberijdbare weg van stenen en stofzand vol hobbels en kuilen waar een vierwieldriver nog moeite mee zou hebben. Deze weg moest het pittoreske weggetje, dat langs de rivier gelopen had en was opgeofferd, vervangen. Aangezien we nog geen echte honger hadden en eigenlijk best lekker liepen en ook liefst zo snel mogelijk van deze rotweg af wilden komen, besloten we de lunch uit te stellen tot Nayapul, nog anderhalf uur te gaan. In Nayapul de gebruikelijke lunch genuttigd bij een restauranteigenaar die om zich heen liep te foeteren en schelden. We hoorden dat hij een motorongeluk had gehad en naast zwaar beenletsel (hij liep met krukken) ook een hersenbeschadiging had opgelopen. Zijn prachtige, ik schat 10 jarige dochter, voerde de man uiteindelijk liefdevol af. Vanaf dit restaurant was het een kleine 20 minuten lopen naar de plaats waar auto’s konden komen voor de terugreis naar Pokhara.
Maar als gezegd, die reden niet. De weg was geblokkeerd en toen we er aankwamen waren er op een rotsblok geklommen Maoïstische leiders aan het oreren hoe belangrijk het staken wel niet was, wat kennelijk met genoegen, want met applaus, door de omstanders werd beloond. Daar stonden inmiddels tientallen toeristen te wachten op de dingen die zouden komen. Duidelijk was dat er in elk geval tot de volgende ochtend geen verkeer zou zijn; dat de blokkade pas zou worden opgeheven als er aan de eisen van de Maoïsten zou zijn voldaan. Prakash en ik besloten om niet te blijven wachten en verder te gaan lopen. Hij had inmiddels overleg met een stel andere gidsen en dragers om te kijken of er wellicht na middernacht vervoer te regelen zou zijn vanaf een andere plek dan deze voor de Maoïsten strategisch – want toeristisch – belangrijke. Vervolgens formeerde zich een groepje van 2 Engelse dames met een gids/drager, 2 dames uit Taiwan met een gids/drager, een man uit Korea met een gids en een drager en Prakash en ik, om door de bergen verder te gaan naar een aan de andere kant van de berg liggend dorp. Inmiddels was het kwart over 3 en begonnen we aan een nieuwe uitdaging, het opnieuw beklimmen van een pittige enkele honderden meters hoge berg, over zo’n echt bergpad zoals we die kennen in de Alpen en de Pyreneeën. Maar toen we daar 2 uur later aankwamen werd duidelijk dat het onmogelijk was om vervoer te regelen. Dus besloten we ergens een onderkomen te vinden, die in elk geval in dat dorp niet geregeld kon worden, bij gebrek aan een lodge. Wat ons verplichtte om, nu deels over de weg en deels via zogenaamde shortcuts door het land, naar het volgende dorp, Naudenda (1400m) te lopen, dat anderhalf uur gaans verder gelegen was in de richting van Pokhara. Daar zouden we dan eten en slapen, om de volgende dag, zaterdag, door te lopen naar Pokhara, een tocht van 4 tot 5 uur lopen. Om precies kwart over zeven, dus 12 uur nadat we die ochtend vertrokken waren kwamen we aan in Naudenda, waar we inderdaad een hotel vonden die ons ook nog van eten kon voorzien. Inmiddels was het zo goed als donker en konden we onze kamer gaan bemannen.
Ik zou de kamer delen met de Koreaan, maar die kreeg ineens een soort van driftbui en wilde op zoek naar een mogelijkheid om toch naar Pokhara te gaan, waar vandaan hij de volgende dag naar Kathmandu wilde vliegen om zijn vlucht terug naar huis te kunnen halen. Dus die verdween me zijn gids en drager met een vracht aan spullen, alsof hij een aantal weken geboekt had voor een 5 sterren hotel. Dus deelden Prakash en ik de kamer, werd het inmiddels echt donker omdat de elektriciteit zijn 12 uur dienst erop had zitten, en moesten we tot ongeveer half elf wachten tot ons eten eindelijk gereed was. Waarna ik moe en voldaan in slaap viel, na tien en een half uur lopen en ongeveer 40 kilometers vooral dalen, maar uiteindelijk ook weer klimmend, te hebben afgelegd.

En zo werd ik zaterdag 24 april wakker door het geluid van voorbij rijdende auto’s. De staking bleek te zijn opgeschort tot na de 1 mei demonstratie. Tot dan zouden regering en Maoïsten proberen er met elkaar uit te komen. Waar overigens iedereen aan twijfelt of dat zal lukken; en is het vooralsnog het advies aan de toeristen om of vóór die tijd het land uit te zijn, of ergens een onderkomen te vinden waar het veilig is. Met dat nieuws aan het ontbijt werd een taxi geregeld voor de 2 Taiwanese dames, Prakash en mij en waren we om 8 uur in het hotel in Pokhara.
Voor de tocht had ik precies het hoogstnoodzakelijke meegenomen. Alleen mijn regenjas had ik gelukkig niet nodig gehad. De dagen voor ons vertrek had het hier heftig geregend, dus het was echt top dat we de hele week verder het mooiste weer van de wereld hadden. Naast een extra verschoning, m’n slippers en een slaapzak had ik met wat medicijnen (want je weet maar nooit), m’n zaklamp en vochtig wc-papier meegenomen. Dat wil zeggen dat ik me die dagen ook niet had geschoren. Dus besloot ik met Prakash mee te gaan naar een kapper, om me te laten scheren, knippen en masseren. Nou heb ik me één keer eerder laten scheren, en wel op 8 maart 1969, mijn trouwdag….
Ik vond dat ik het verdiend had. Nooit eerder overigens zo’n perfecte stoelmassage gehad!

Vandaag zondag 25 april, morgen door naar Chitwan voor een safari. Ik ben benieuwd.
Lieve mensen tot later.
Dikke omhelzing,
jef